Η φωτογραφία τραβήχτηκε σε κάποιο πεζόδρομο της Αθήνας. Συγκέντρωσε εκατοντάδες likes και shares. Mέσα σε λίγες ώρες έκανε τον γύρο του Facebook, διαβάζω στο άρθρο. Αν μπορούσε η τεχνολογία να μετατρέψει τα likes, shares, σε 1 ζευγάρι κάλτσες, 1 σκούφο, όλα θα ήταν διαφορετικά! Πολύτιμη η τεχνολογία, δεν λέω. Δεν έχει βρεθεί όμως ο αλγόριθμος που θα κάνει αυτή την πόλη λίγο καλύτερη με like. Την πόλη με τα 1000 πρόσωπα.
Aπό εσένα εξαρτάται ποιο πρόσωπο είσαι διατεθειμένος να επιλέξεις και να «δεις» κάθε φορά.
Πρόσφατα επέλεξα να δω το πρόσωπο της μοναξιάς, της εγκατάλειψης, στην ΚΛΙΜΑΚΑ - Ξενώνας Στήριξης Αστέγων, 300μ από την Βουτάδων. Τον δρόμο με το πρόσωπο των χαρούμενων νιάτων, της μουσικής. Ειρωνικό; Όχι! Απλά, πραγματικότητα. Παρκάραμε κοντά στο κόκκινο σπίτι για να ξεφορτώσουμε κάποια είδη πρώτης ανάγκης. Ένας είπε στην φίλη «Εσύ go Παράδεισος». Γελάσαμε.
Άνθρωποι με αξιοπρέπεια, περηφάνια, που μια στραβοτιμονιά, μια ατυχία τους οδήγησε κάτω από μία γέφυρα. Τους οδήγησε στην γειτονιά των αστέγων. Ένας 78χρονος, με κεφάλι σκυμμένο, κρατάει την μαγκούρα του σφιχτά. Ηλεκτρικό ρεύμα με διαπερνά. Βλέμμα άδειο αλλά η ματιά διαπεραστική, διεισδυτική. Προσπαθούν να σε διαβάσουν; Να σε εμπιστευτούν; Να πάρουν δύναμη; Δεν ξέρεις. Αυτοί τουλάχιστον έχουν το θάρρος και σε κοιτάνε μες τα μάτια όταν πολλοί άλλοι δίπλα μας το αποφεύγουν με επιτυχία.
Αναμειχτήκαμε στο πλήθος και τότε κάτι αναπάντεχο συνέβη. Η γλώσσα δέθηκε κόμπος, δεν ήξερα τι να πω, πώς να αρχίσω μια κουβέντα, βρε αδερφέ. Ο κος Χρήστος πλησιάζει, βγάζει από την τσέπη ένα σκόρδο και ένα κάστανο, μας κάνει νόημα να του πούμε τι είναι. Έτσι άρχισε η κουβέντα, χωρίς θέμα. Απλά! Με ένα κεφάλι σκόρδο και ένα κάστανο.
Ο κος Βαγγέλης ήρθε στην παρέα, πεταγόταν από τον Όμηρο και τον Ευκλείδη, στον Καναδά και στην αδερφή του. Θέμα; Κανένα. Αλλά, ποιος νοιαζόταν; Δεν βρεθήκαμε εκεί για να αναλύσουμε το IMF, τον πόλεμο της Νιγηρίας.
«Σας ζάλισα, αλλά έχουμε ανάγκη να μιλάμε, να μην τρελαθούμε, σε τρελαίνει η μοναξιά, ο φόβος, μαζευόμαστε εδώ να μην είμαστε μόνοι μας. Ήρθα πριν 2 μήνες, δεν κατάφερα να το αποφύγω, μπορεί να έκανα λάθη, είμαι άνθρωπος όμως. Ποιος δεν κάνει λάθη; Στην αρχή ήμασταν 30 περίπου, τώρα πάνω από 150 άτομα, ιδίως μετά τα Χριστούγεννα. Υπάρχουν και οικογένειες πλέον. Κανείς δεν νοιάζεται σε αυτήν την χώρα. Μήπως είσαστε από κάποια Υπηρεσία; Θέλουμε αν μπορείτε να φτιάξετε ένα σκέπαστρο, κάτι απλό. Όταν βρέχει δεν έχουμε πού να κάτσουμε, λάσπη γίνεται εδώ».
Φεύγοντας, προσπαθώντας να βάλω σε τάξη εικόνες, συναισθήματα μιάμισης ώρας, ήρθε στον νου μια σκηνή που μου έχουν διηγηθεί.
Έτος 1939, στην κουζίνα ενός σπιτιού σε χωριό. «Μα πού το πας το φαγητό Βασίλη, πέντε στόματα έχουμε να ταΐσουμε, τι θα φάμε;». Ο Βασίλης χαμογελώντας αποκρίθηκε «Δεν πειράζει Αγγελική, τα δικά μας θα φάνε αύριο, άσε να φάνε σήμερα τα άλλα, που δεν έχουν» και διέσχισε την αυλή με την κατσαρόλα στα χέρια.
Το ’39 δεν έκαναν click σε like, έπαιρναν την κατσαρόλα και πήγαιναν στην διπλανή οικογένεια που είχε περισσότερη ανάγκη. Ίσως έτσι να επιβίωσαν οι παππούδες μας.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=12074
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου