Προσοχή στο κενό μεταξύ πανηγυρισμού και λαϊκισμού..

Δεν ξέρω αν το μάθατε αλλά η Κωνσταντινούπολη είναι και πάλι ελληνική. Την είδηση την πληροφορήθηκα λίγο μετά τις 11 το βράδυ της Κυριακής από την κρατική τηλεόραση. Ο εκφωνητής ανακοίνωσε το χαρμόσυνο γεγονός μέσα σε αλαλαγμούς χαράς – παρά την κούραση της μάχης.

«Η Κωνσταντινούπολη είναι ξανά, ελληνική». Το επαναλαμβάνω όπως ακριβώς έκανε και ο εκφωνητής. Ο οποίος για να μας δώσει να καταλάβουμε το μέγεθος του ανδραγαθήματος έκανε και ένα ιστορικό φλας μπακ (πότε την είχαμε - πότε την χάσαμε κλπ κλπ).

Μου αρέσει πόσο εύκολα κερδίζουν τις μάχες οι νεοέλληνες. Που να κουράζεσαι με σχέδια, εκστρατείες, πολέμους... Στέλνεις μια φορμαρισμένη ομάδα μπάσκετ και εκεί που οι άλλοι νομίζουν ότι πας για να πάρεις τον αγώνα, εσύ παίρνεις την ίδια την Βασιλεύουσα. Μονομερώς. Είναι τόσο απλό όσο η απαλλαγή της Ελλάδας από το μνημόνιο και η κατάργηση των δανειακών συμβάσεων. Περνάς ένα νόμο, εν ανάγκη στέλνεις και δυο επιστολές και ξεμπλέκεις από τις δανειακές υποχρεώσεις σου.

Προσοχή όμως μέσα στον ενθουσιασμό μας, μην κάνουμε κανένα λάθος. Τις δανειακές συμβάσεις καταγγέλλουμε, όχι τα δάνεια. Γιατί εδώ είναι η νεοελληνική μαγκιά. Να συνεχίσουμε να ζούμε με δάνεια αλλά χωρίς δανειακές συμβάσεις. Είναι τόσο απλό που ειλικρινά εκπλήσσομαι που κανείς άλλος λαός δεν το έχει σκεφθεί. Αλλά γιαυτό εμείς είμαστε Έλληνες και αυτοί είναι απλώς … κουτόφραγκοι. Γι' αυτό εμείς πήραμε ξανά την Πόλη ενώ αυτοί νομίζανε ότι δεν είχαμε καν κυβέρνηση.