Η νέα αθηναϊκή τάξη αναδύεται

Η εικόνα μιας παραγκούπολης με αυτοσχέδια καταλύματα και βρώμικα παιδιά να παίζουν και να δουλεύουν μέσα στα σκουπίδια, μέχρι τώρα μας είχε εντυπωθεί ως τριτοκοσμική. Πλέον και στο κέντρο της Αθήνας, και συγκεκριμένα στον Ταύρο. Από αυτό τον οικισμό των 200 περίπου παραγκών που είναι φτιαγμένες από άχρηστα υλικά και είναι διακοσμημένες με παλιά διαφημιστικά poster, ξεκίνησε ο σκηνοθέτης Χρήστος Καρακέπελης την έρευνα του για το ντοκιμαντέρ Raw Material. Τα τελευταία έξι χρόνια ο Καρακέπελης συναναστρέφεται με ρακοσυλλέκτες και συλλέκτες μετάλλων, παίρνοντας συνεντεύξεις και κερδίζοντας την εμπιστοσύνη τους με το να συμμετέχει στις κοινωνικές τους εκδηλώσεις (γάμους και βαφτίσια) με σκοπό να βγάλει στο φως αυτόν τον αόρατο, παράλληλο κόσμο που βρίσκεται δίπλα στο κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας.



Η κρίση, έφτιαξε μια νέα «βιομηχανία». Αυτή της συλλογής και ανακύκλωσης μετάλλου. Οι πόλεις είναι τα σύγχρονα μεταλλεία. Οι εταιρείες αντί να σκάβουν τη γη για μεταλλεύματα, «ψάχνουν» σε κάδους και σκουπίδια. Όχι οι ίδιες βέβαια. Ο κύκλος αυτής της ιδιότυπης βιομηχανίας έχει ως εξής: οι συλλέκτες μετάλλου (συνήθως τσιγγάνοι) πουλάνε τη «σοδειά» τους σε μικρές μάντρες, οι μικρές μάντρες πουλάνε τα σιδερικά σε μεγαλύτερες, κι αυτές τα δίνουν στα χυτήρια όπου το μέταλλο λιώνει και ξαναχρησιμοποιείται εκ νέου. Φυσικά το κέρδος για τον τελευταίο κρίκο αυτής της αλυσίδας είναι ελάχιστο: δύο τρίκυκλα γεμάτα παλιοσίδερα αποτιμώνται περίπου €15. Η αστυνομία κάνει τα στραβά μάτια, και ένα «λούμπεν προλεταριάτο» (όπως το αποκαλεί ο Καρακέπελης) είναι υπό δημιουργία. Υπολογίζεται ότι σήμερα υπάρχουν περίπου 80.000 έως 100.000 μικροπωλητές μετάλλου σε όλη την Ελλάδα, με τους περισσότερους να βρίσκονται στην πρωτεύουσα.

Στην παραγκούπολη του Ταύρου ήδη ζουν περίπου 800 παιδιά, τα περισσότερα από τα οποία ήδη βοηθούν τις οικογένειες τους στη δουλειά, συχνά με σκληρό τίμημα: για εκείνα που είναι επιφορτισμένα με το καθήκον να «καίνε» τα σύρματα προκειμένου να απομονώσουν τον χαλκό, καραδοκεί ο καρκίνος. Σύμφωνα άλλωστε με τις μαρτυρίες των κατοίκων του οικισμού, τα παιδιά αυτά σπάνια ξεπερνάνε τα 15 έτη.

Στην εποχή που τα παλιοσίδερα έγιναν οικονομικό αγαθό, ήταν θέμα χρόνου να δημιουργηθεί μια νέα οικονομική τάξη. Μια τάξη που αν τα μέλη της μπορούσαν να οργανωθούν θα μπορούσαν να ασκήσουν μεγάλες πιέσεις στην τιμή του σιδήρου, προκαλώντας ακόμα και την παράλυση της οικονομίας. Αλλά αυτό είναι μάλλον απίθανο να συμβεί στις εξαθλιωμένες φιγούρες που καβαλάνε τρίκυκλα και ζούνε σε παράγκες.

Πηγή: Vice

http://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG2148