Να τεμπελιάζουμε στο καθετί, εκτός από τον έρωτα το ποτό και την τεμπελιά.
Λέσσινγκ
Ο Γαλλοεβραίος Πωλ Λαφάργκ ενώ γεννήθηκε στην Κούβα το 1842, έζησε κι αυτοκτόνησε στην Γαλλία - μαζί με την σύζυγο του - το 1911 σε άριστη πνευματική και σωματική κατάσταση, αποφασισμένος να μην στερηθεί λόγω γήρατος τις απολαύσεις και τις χάρες της ζωής, αλλά και γιατί θεωρούσε θλιβερό να γίνεσαι βάρος στον εαυτό σου και στους άλλους!
Το δικαίωμα στην τεμπελιά που ήρθε στα 38 του χρόνια, δίχασε τους σοσιαλιστές προκαλώντας τους αμηχανία – είναι γνωστό ότι σπάνια μπορούν αν αισθανθούν αμηχανία, ακόμη κι όταν δυσκολεύονται – αφού ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρεί την εργασία το αίτιο κάθε διανοητικού εκφυλισμού και οργανικής παραμόρφωσης.
Για τον Λαφάργκ η δουλειά είναι απλά ένα μέσο της αστικής τάξης να ελέγχουν τους προλετάριους, μέσο του καπιταλισμού που εξαθλιώνει τους ανθρώπους μέσα από την "πολύτιμη" δουλειά. Προτρέπει τους προλετάριους να επαναστατήσουν εναντίον της δουλειάς, να διεκδικήσουν το δικαίωμα τους στα πάθη, την καλοπέραση και την τεμπελιά. Για αυτόν 3ώρες δουλειά από τον καθένα είναι αρκετό να καλύψει την παραγωγή των απαραίτητων αγαθών για την επιβίωση των ανθρώπων. Η υπερπαραγωγή είναι προϊόν του καπιταλισμού και το μόνο που καταφέρνει είναι να παράγει άχρηστα πράγματα και να κάνει δούλους τους προλετάριους καθώς τους αναγκάζει να δουλεύουν 12ώρα.
Ο τίτλος του βιβλίου δεν μου επιτρέπει να συνεχίσω. Αυτά.
Έχουμε και λέμε:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣουηδία δεν πάμε! Αν θέλουμε ν’ αυτοκτονήσουμε, μια χαρά μπορούμε και στην Ελλάδα.
Μόναχο, ούτε για το φεστιβάλ. Εκεί, δεν θα τα πιούμε ΤΕΛΟΣ!
Μόλις διάβασα τον υπότιτλο, ένα μέρος μου ήρθε στο μυαλό: ΚΟΥΒΑ!!! Γέλιο, ποτό, σεξ και αραλίκι υπό τη σκιά χρωματιστών ξεφτισμένων σοβάδων. Μια χαρά!
Αμέσως μετά διάβασα πως ο Λαφάργκ γεννήθηκε στην Κούβα 180 χρόνια πριν...
Δηλώνω τεμπέλα στα δύο από τα τρία. Υπόσχομαι ν’ αναθεωρήσω τη στάση μου για το «ευ ζην» ευθύς αμέσως. Παρακαλώ θερμά μη μου πάρετε τον Μωχάμετ. Θυμάστε τον Σάκη Ρουβά του Πακιστάν που με φροντίζει? Εγώ αράζω, αυτός φροντίζει. Φιλόσοφοι και δούλοι. Γιατί Κούβα δεν είμαστε. Δεν είμαστε Σουηδία, ούτε Μόναχο. Ας αποφασίσουμε πρώτα τη θέλουμε να γίνουμε. Γιατί το κομμουνιστικό μοντέλο στην πράξη κατέρρευσε, το σουηδικό μπάζει, το γερμανικό είναι «σατανικό» κι εγώ είμαι καπιτάλα όσο δεν παίρνει – κι ας το κρύβω πίσω από δηλώσεις ψευτοαριστερισμού. Άλλο το ζην και άλλο το ευ ζην.
(Κι έτσι κλείνω την τριλογία σχολίων σε σχέση με χώρες του κόσμου.)