Όλα αυτά τα τελευταία – που παραμένουν ίδια ανά τους αιώνες - μου θύμισαν μια ιστορία και έναν διάλογο…
Η ιστορία έλαβε χώρα, κάποτε, στη Ρώμη, στη Via Vittorio Veneto και έγινε γνωστή στην Αθήνα από τις εφημερίδες, μαζί με τ’ άλλα τους νέα.
Ο «επιχειρηματίας» Ιταλός, μελαχρινός, φουκαράς κι εφευρετικός. Η φτώχεια τον πάστωσε μέσα στον στενό κορσέ της ιταλιάνικης πρωτεύουσας. Ζεστός ο ήλιος, τεμπέλικη η ιδιοσυγκρασία, πονηρός ο κύκλος, κατέφυγε στο σίγουρο κέρδος. Στην κλεψιά. Στο ξάφρισμα πορτοφολιών, αυτό που στην ελληνική σλάνγκ χαρακτηρίζεται ως «λαχάνεμα». Έμπαινε σε τρένα και λεωφορεία στεγνός και έβγαινε με όσα του προμήθευε η καπατσοσύνη του.
Φωνακλάδες οι επιβάτες, πονηρή η αστυνομία… έγινε ύποπτος. Βρήκε κι αυτός τον τρόπο να διαλύσει τις υποψίες. Το τρίτο χέρι. Έφτιαξε ένα ψεύτικο χέρι, το πέρασε μέσα από το μανίκι, το έδεσε με την ένδοξη μπάντα της αναπηρίας, αφήνοντας ελεύθερο το αληθινό να «δουλέψει». Κανενός δεν περνούσε από το νου να φυλαχτεί από ένα ανάπηρο χέρι. Αντιθέτως, το ένδοξο τραύμα του, προκαλούσε συμπάθεια. Οι δουλειές πήγαιναν περίφημα έως ότου η απάτη ανεκαλύφθη – τυχαίως – και η πρωτοτυπία αυτή μετεδόθη από τα ΜΜΕ στα τέσσερα σημεία του ορίζοντος…
Λέει ο ένας…
‘’Τον λωποδύτη!!!’’
Ο άλλος… συνάδελφος εν ανεχεία, τον δικαιολόγησε απολύτως…
‘’Τον φουκαρά. Είχε ανάγκες. Αν ζητούσε τίμια είναι βέβαιο πως θα τον αποπαίρνανε. Ζωντανό παράδειγμα; Η Ελλάδα.’’
‘’Τι σχέση έχει η Ελλάδα;’’
‘’Έχει. Μόνο που η δική της αναπηρία είναι πραγματική. Μετά από πόλεμους και δικτατορίες έχασε κάτι παραπάνω από ένα χέρι. Έχασε και τα δυο κι έφαγε μπιζέλια, που λένε, για να αναπληρώσει το χαμένο της αίμα. Μπιζέλια και… υποσχέσεις. Υποσχέσεις από «φίλους» που τις γκρέμισαν και τα ρέστα. Αν ήταν καθώς πρέπει οι επιτροπές του παρελθόντος, θα της δίνανε αναπηρία εκατό τοις εκατό. Όμως, της δώσανε πέντε ψιχία και προπαγάνδα με το κιλό για «συντελεσθείσα ανοικοδόμηση». Η αναπηρία μεγαλώνει και τα ψιχία λιγοστεύουν. Βλέπεις ο Ιταλός επιχειρηματίας ήταν εξυπνότερος. Επειδή δεν είχε τίποτα σπασμένο, επινόησε ένα ανάπηρο τρίτο. Ξέρεις… όταν καταφέρεις μια καλή σκηνοθεσία έχεις πολύ πιο σημαντικά αποτελέσματα από μια κατάσταση.’’
’Έπρεπε να έχουμε κι εμείς ένα τρίτο χέρι.’’
‘’Φυσικά. Το έχουν ήδη σκεφτεί και υπάρχει.’’
‘’Αδύνατον.’’
‘’Υπάρχει που σου λέω! Μόνο που γίνεται κακή χρήση κι αντί να μπαίνει στα ξένα πορτοφόλια μπαίνει στα δικά μας. Μαζεύει τα «ψιχία» και φτιάχνει ένα καλό κομμάτι για την πάρτη του κι αυτό ακριβώς το κάνει να γίνεται εγκληματικό. Να θέλει τιμωρία. Μια τιμωρία. Να του κόψεις και τα αλλά δυο. Τα αληθινά… και να μείνει με το ψεύτικο, το άχρηστο, το τρίτο…’’
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου