Ένα πιπίνι όταν διαβάζει ενηλικιώνεται και φοράει κόκκινο κραγιόν

http://oikaltses.blogspot.com/2011/11/alessandro-baricco.html?showComment=1337385312462#comment-c3965767394098437094
 
Mathepeze αγαπητέ,
δεν ήθελα ν’ ανταπαντήσω, μα ο πειρασμός είναι πιο μεγάλος.
Άλλωστε γνωρίζεις καλά τις συνέπειες όταν παίζεις με τις λέξεις.
Θα διαφωνήσω, ενώ είμαι σίγουρη πως ένας τέτοιος διάλογος, απόρροια άξιων μονολόγων, θα φέρει την απόλυτη συμφωνία και αρμονία.

Θα μιλήσω σα να κοιτώ κάθε άντρα χωριστά. Θα πω γι’ αυτά που λαχταρούν εκείνοι όπως τα είδα μέσα από τις ανείπωτες σκέψεις ενός γάλλου, τον άνθρωπο του μεταξιού. Κι έτσι είναι.

Άντρα αγαπημένε, η γυναίκα που επιλέγεις για σύντροφο της ζωής σου πρέπει να σε λατρεύει ως Θεό της. Πρέπει να σε περιμένει με χαμόγελο, αγάπη κι έρωτα ακόμα κι όταν επιστρέφεις από απιστία. Δε πρέπει να νοιώθει προδομένη. Πρέπει να κλαίει βουβά όταν καταλαβαίνει πως την υπέρτατη στιγμή ένωσής σας η καρδιά σου βρίσκεται με άλλο σώμα και να δικαιολογείται πως τα δάκρυά της είναι δήθεν από συγκίνηση. Πρέπει να προσπαθεί να σε κερδίσει με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα για να σε κλείσει μέσα στο δικό της κάστρο. - Γιατί αν δεν υπήρχε ένα ψεύτικο γράμμα, δεν θα υπήρχαν ποτέ οι κήποι. - Πρέπει να μη γνωρίσεις ποτέ πόσο έξυπνη είναι και που μπορεί να φθάσει για να πετύχει το σκοπό της. Μόνο αν πεθάνει πρώτη μπορεί να βρεθεί ο καλοθελητής για να σου αποκαλύψει τα μυστικά της. Πρέπει πάντα να γελά. Μία ήρεμη ανάσα. Μία ήρεμη ζωή…

Και πράγματι. Αν θελήσεις να υπογράψεις συμβόλαιο ζωής, γάμου ή όπως κι αν ονομάσει κανείς το «για πάντα μαζί», μόνο με χρωματισμένες με θηλυκότητα πλεκτάνες και υποκρισίες θα πετύχει. Αυτό το ρόλο θα πρέπει να παίξει η επιλεγμένη ηθοποιός αν θέλει να αναπαραστήσει μορφή μαντόνας σε «θεία οικογένεια».

Άντρα αγαπημένε, στις φαντασιώσεις σου πάντα υπερβάλεις. Τόσο πολύ σε γοητεύει το απόρθητο κορμί που το μυθοποιείς. Όσο πιο αδύνατον το απόμακρο, τόσο μεγαλύτερη η εμμονή. Εσύ ο ίδιος όμως όταν καταφέρεις με κόπο και πόνο να το κατακτήσεις σύντομα θα χάσεις το ενδιαφέρον σου. Πόσο πολύ θα σε κουράσει η θεοποίησή σου από θνητή... Υπάρχει ένα όνειρο δίπλα σου και δε το βλέπεις πια. Υπάρχει ένα έγκλημα που νόμιζες πως έχεις εξιχνιάσει.

Μία αρνητική κραυγή προς τη νοσταλγία, σαράκι ανθρώπινο και όχι γυναικείο.

Σιχαίνομαι τ’ απωθημένα. Άντρες και γυναίκες λοιπόν, νοσταλγοί του παρελθόντος μη το κάνετε!!! Αυτό που δεν πήρες, σου επιτρέπεται για λίγο μόνο να το ποθείς. Και όταν πια ανήκει σε άλλη καρδιά και άλλο σώμα το κόβεις. Υπάρχει ένα μαχαίρι ειδικό που πρέπει ο άνθρωπος κάποια στιγμή της ζωής του να χρησιμοποιήσει. Δεν ξαναενώνονται τα κομμάτια. Τα πετάς. Παίρνεις γόμα, απ’ τη σκληρή που σβήνει το μελάνι, και σβήνεις ό,τι ίχνη απέμειναν. Το τελειώνεις. Αν δεν το κάνεις γύρνα καλύτερα το μαχαίρι στον εαυτό σου. Νωρίς. Μην πλανευτείς πως σε άλλο χρόνο θα γίνει δικό σου. Μη το διεκδικήσεις ποτέ πια. Είναι το μεγαλύτερο λάθος. Είναι αρρωστημένο. Άλλωστε θα ξαναζήσεις μεταλλαγμένο τον έρωτα και ποτέ δε μπορείς να ξέρεις αν θα βγει χειρότερο ή καλύτερο.

Άντρες και γυναίκες μπορεί να ανακαλύψουν στο καθρέπτη γερασμένα πρόσωπα με έκπληκτα μάτια. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα καταθλιπτική κατάληξη που αφορά στη γυναίκα. Προσοχή στο σήμερα, γιατί «η ζωή είναι μεγάλη» και το είδωλο στο καθρέπτη δε θα μπορέσεις να το ωραιοποιήσεις ποτέ. Λέει πάντα την αλήθεια.

Το «Μετάξι», μεταξύ μας, είναι ένα βιβλίο τόσο αντρικό που θα πρέπει να διαβαστεί και από γυναίκες. Να διευκρινίσω πως λάτρεψα το ταλέντο του δημιουργού – καλλιτέχνη στην πλοκή ιστορίας που εμπεριέχει απρόσμενες καταστάσεις και στη μεταφορά συναισθημάτων. 

Αν είσαι γυναίκα που αγαπάς τον «έναν» (έστω τη φορά) άντρα βαθιά, σε διατάζω ποτέ μη του δείξεις πως είναι Θεός σου. Γιατί στο 1860 αυτό μετρούσε, όμως το 2012 επιδίωξε να τον κατεβάζεις για ν’ ανεβαίνεις και να σε κατεβάζεις για ν’ ανεβαίνει σε μία ισορροπία τραμπάλας στη παιδική χαρά «ανασφάλεια». Σ’ έναν ανέραστο κόσμο εσύ να ερωτεύεσαι και να μη φοβάσαι.

Κι επειδή σιχαίνομαι το φλερτ στο internet, Mathepeze αγαπητέ, σε θέλω μεταμεσονύκτια θα φωνάξω και το Ροδάκινο, από εκείνο το periptero, θα σε βάλω απέναντι μας στον άλικο καναπέ μου να λες σε τόνο δηκτικό πως η συνήθεια είναι θέμα βιολογικό και αν στους ΑΠΕΝΑΝΤΙ βρίσκεται ο καλός, ο κακός ή ο άσχημος, τελικά. Και μετά θα φύγω, αφήνοντας πίσω τη γλύκα να κάνει τοκ – τοκ με τη κόκκινη, γιατί μαζί σου δε μπορώ να μη τσακωθώ, καθώς μία θα με πηγαίνεις στον ουρανό και μία στη κόλαση κάνοντας πειράματα, ναρκώνοντας το μυαλό μου. Γιατί θα με ψυχαναλύεις και θα με κρίνεις, θα υποθέτεις και θα συμπεραίνεις. Γιατί σε θέλω φίλο μου να με γυρίσεις πίσω.

Εγώ θα φλερτάρω με τη σιωπή….

Δική σας,

Άννα Μαρία

--------------------------

Φεύγω για ήλιο και εγκαύματα. Αν δε γυρίσω ξανά, αν στις εκλογές δεν είμαι εδώ, θα έχω πνιγεί σε αγριεμένους ωκεανούς. Γιατί εγώ επιπλέω, δε κολυμπώ. Κι αν αυτό συμβεί, να ξέρετε πως σας… ερωτεύτηκα. Εγώ μία εγωκεντρική. Εγώ η περίεργη. Εγώ η αληθινή με ψεύτικο όνομα διπλό. Σας φιλώ παλιόπαιδα!!!