Αλητεύω - Ρομαντζάρω

Γράφει η Άννα Μαρία

Αλητεύω – ρομαντζάρω και ΠΗΔΑΩ από κάλτσα σε ανάρτηση και τανάπαλιν. Και έχω δίλημμα …

(((Ροδάκινο – Mathepeze και αγαπητά μου καλτσόπαιδα, το σίριαλ συνεχίζεται…. http://oikaltses.blogspot.co.uk/2012/05/blog-post_20.html )))

 Γιατί πώς να ημερέψει ο νους μ' ένα σεντόνι; Ε, πώς;

Ακόμα είμαι άπνιχτη. Δεν επιπλέω, γιατί δε κολυμπώ. Πουλόβερ φορώ και αλητεύω. Τα σύννεφα κοιτώ και ρομαντζάρω. Σας σκέφτομαι κι εμπνέομαι.

Το ροζουλί μαζί, δεν το πήρα… Γιατί εγώ είμαι απ’ τα κορίτσια που κλείνω και το κινητό για 10 ολόκληρες μέρες αν μου τη δώσει. Η αλάνθαστη όμως διαίσθησή μου με ανατρίχιαζε και ο νους μου πήγε στο κακό. Και καλά έκανε!

Τι να κάνω λοιπόν, δανείστηκα κι υποχρεώθηκα για ένα laptop σε επικίνδυνη λεσβιάζουσα που αυτή τη στιγμή κοιτάζει το αριστερό μου στήθος που λίγο ξέφυγε απ’ το μεταξωτό μου πουκάμισο. Το δεξί μου, το έφαγε – ή το έγλυψε – με τα μάτια του ένας γιαλαντζί εθνικιστής, που κόλλησε άσχημα με τη πάρτη μου απ’ την ώρα που του είπα πόσο παπάρας είναι ο Μιχαλολιάκος. (Karl......... apapapapapapa  ---- Αυτή είναι η πολύτιμη ανάρτηση. Να το θυμάσαι……τστστσ στο στόχο σου! Διάβαζε!!! Άμα έρθεις στο κέφι, ρίξε και καμία ανάρτηση για να σχολιάσουν «γυναικάρες με μαύρα ή κόκκινα» που τρελαίνονται για άνδρες. Και όταν θα λείπεις εσύ διακοπές, υπόσχομαι να φυλάω εγώ το μαγαζί…
Τα κρυμμένα πίσω από τις πλούσιες φράντζες μου γκριζοπράσινα μάτια μου – ορκίζομαι σε ό,τι πιστεύετε πως τα δυο μου πιο πλούσια χαρακτηριστικά βυζί, μαλλί, μαζί και τα μάτια είναι απολύτως αυθεντικά μου – τα κοιτάζει ένας φουσκωμένος να πω, προικισμένος να πω, δε ξέρω πώς να το πω μα κάτι συγκλονιστικό συνέβαινε στη περιοχή των βουβώνων του εκείνο το τέταρτο της ώρας όπως παγώναμε σε παραθαλάσσιο μπαρ, ημικαψωμένοι, ημιμεθυσμένοι. Αργάμιση θα ‘τανε... Εκείνος τα μάτια κι εγώ, κρυφά, τους βουβώνες. Άφησα και τον σιωπηλό – που για το «πιπίνι» είπε 3 λέξεις … «πάρα πολύ ωραίο» - ν’ αναπνέει το μαύρο αέρα μου και λέω να τη κάνω την αμαρτία… (Bad, ορκίζομαι δεν είχα δει ακόμη την «Άννα» όταν το έγραφα. Τι ωραία που εξηγείς την αμαρτία όμως…) Μπορεί και να τον πηδήξω, τι να σας πω δε ξέρω….(ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΠΟΤΕ ΕΣΤΩ ΚΑΙ Η ΑΜΥΔΡΗ ΥΠΟΝΟΙΑ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ, ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΚΑΜΙΑ ΥΠΕΡΕΥΑΙΣΘΗΤΗ, ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ, ΧΑΖΟΓΚΟΜΕΝΙΤΣΑ… Ή ΟΠΟΙΟΣ ΕΞΥΠΝΟΤΕΡΟΣ ΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ Ο,ΤΙ ΘΕΛΕΙ…)

Πάμε Mathepeze μου να τα πούμε ένα χεράκι οι δυό μας. Την αγαρμποσύνη σου την έχεις εξαντλήσει όλη πάνω μου. Βρε ούτε ένα συχώρα με δεν μου έχεις πει εμένα. Χοντροκοπιά, εγώ είμαι άγνωστη; Το Ροδάκινο τι είναι? Ως γυναίκα προσπαθώ να ξεπεράσω τη πίκρα που δε πεθαίνεις να γνωρίσεις και εμένα, ως ΑΜ σιγά και μη με νοιάζει!!!

Πάμε…. 
Τα είπα. Να πεις ότι δεν τα είπα. Μία στον ουρανό, μία στη κόλαση. Εντάξει, έχω να θυμάμαι πολλές ομορφιές από σένα. Μην είμαι άδικη…
Κατ’ αρχήν τι θα πει συγγραφή, δεν υπάρχει συγγραφέας. Υπάρχω εγώ που κάτι λέω για άλλους ή για μένα – που δεν σας ξέρω, που δεν  με ξέρετε - που είχα να γράψω χρόνια και ξεκίνησα να ξαναγράφω με το «Καίγομαι». Φυσικά και χάρηκα, καθώς εκτιμώ τη κρίση σου προς εμένα και όχι τους χαρακτηρισμούς σου. Με κάνεις ευτυχισμένη που θεωρείς ότι βελτιώθηκα μέσα σε περίπου δύο  μήνες. Επίσης, αν είπες εμένα αυθεντική, είναι το σήμα κατατεθέν της ζωής μου και το πληρώνω. Αν μου ανήκει σου δίνω χαμόγελο ευχαρίστησης κι ικανοποίησης. Ή μήπως είπες το Ροδάκινο, ή μήπως τον εαυτό σου? Πάντως αν με ρωτήσεις πως θέλω να με αποκαλούν: αυθεντική ή όμορφη? Θα προτιμήσω το ΟΜΟΡΦΗ, συχώρα με…

Άκου τώρα δυο πολύ σχετικά λογάκια.
Αχχχ… αν υπάρχει Θεός, εγώ σου είπα να με γυρίσεις πίσω κι εσύ έβαλες μεταξωτά μπιτζαμωτά με κεντημένες ορχιδέες… Χάθηκε κάτι πιο αντρικό; (Αυτό στο χρώσταγα για το Σαν Μιχάλη VS Κεφαλοτύρι) Αχχχ, γιατί να μη σε γνωρίζω λίγα χρόνια πριν, κάπου εφηβεία ή έστω και μεταεφηβία, ν’ ανοίξεις τη μεγάλη αγκαλιά σου σώζοντας με από διπρόσωπες φιλίες, ανόητες αγάπες, ανόητα φιλιά και τα λόγια τα ψεύτικα. Θα με έσωνες τότε?

Είναι κι εκείνοι οι ανόητοι που λεν, καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα. Κι εγώ θέλω τα μάτια μου και ΝΑ! ΝΑ! ΝΑ! το όνομα. Ούτε που με νοιάζει. Το πόρισμα, άραγε, βγήκε από γιαλαντζί γιατρό? … «Δώστε χάπια στην ΑΜ. Είναι πια με τους ΑΠΕΝΑΝΤΙ.» Εμένα, λοιπόν, χάπια δε θα με πείσει κανείς να πάρω μόνο και μόνο για να δω τα στραβά ίσια… Ο.Κ.? Δηλώνω πως προτιμώ το χαρακτηρισμό της ανισορροπίας – που αποδίδουν συνήθως προκατειλημμένοι στενόμυαλοι, υπερόπτες, «ψυχικά υγιείς» και ίσως κακοπροαίρετοι τύποι που όμως αγνοούν πως αυτή ακριβώς η «αταξία» έχει και τα θετικά της. Εμπεριέχει πάθος και δημιουργία. Αντιδρώ με σθένος σε οποιοδήποτε κατασταλτικό δημιουργεί ψευδαισθήσεις ισορροπίας - όλα flat - δολοφονώντας την έμπνευση και την αναλυτική διεργασία του εγκεφάλου. Τέχνη έτσι δεν υφίσταται!!!

Αν ήξερες αυτό με τα καρφιά… Όταν τα καρφώσεις, τι κι αν κάποτε τα βγάλεις. Τα καρφιά αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια ….. Ουλές. (( Και θυμάμαι τον Badstuber – στον οποίο αφιερώνω με πάθος τη φωτογραφία της ανάρτησης, που ποτέ δε θα μου έλεγε ούτε γαβ – γαβ πριν να με γνωρίσει από κοντά.))

Ποιος Λυκαβηττός!!! Έφυγες για τα μαλακισμένα. Ε, μα ποια άλλα, τ’ αμερικανάκια.

Mathepeze, αυτά είναι ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, για ενδεχόμενη ειρήνη κι όχι πόλεμο. Αγαπητέ μου, η πρόσκληση ισχύει πάντα και η γλύκα θα το κάνει το ταξίδι και θα παίξει από κοντά
Ευτυχώς γιατί οι δυο μας, μόνοι ….  Bang Bang, San Francisco... Brad Pit VS Angelina Jolie και θυμήσου τι ακολουθεί. Και ξέχνα το. Αμέσως!

Ροδάκινο, σ’ ευχαριστώ… :)))))

Εσύ γράφεις!!! Όχι εγώ. Εγώ δε ξέρω καν που κατατάσσονται αυτά που «γράφω». Το να πέφτω πάνω σε τοίχους ταλέντου πηγαίνοντας στο periptero 21, μ’ έκανες να το συνηθίσω. Δε ξέρω να χαρακτηρίσω με λέξεις πως γράφεις, δε γνωρίζω να βάλω κατάλληλη ορολογία. Έτσι, όταν βρήκες λέξεις – και μάλιστα τόσο όμορφες – να μιλήσεις για τη «γραφή» μου, με άφησες εμβρόντητη…

Ξέρεις όταν άρχισα για πρώτη φορά στη ζωή μου, να αποκαλύπτω αυτά που ζωγράφιζα σε ξένα μάτια και αναπόφευκτα κρίσεις, υπήρξαν κάποιοι που είδαν στοιχεία κι επηρεασμό από Egon Schiele. Εγώ, τότε, δεν τον ήξερα. Σε άλλα μου μίλησαν για τον Edvard Munch. Δεν τον ήξερα. Αλλού τον Vincent van Gogh. Εντάξει, αυτόν τον ήξερα. Κι ήταν κι άλλοι που ήξερα ή δεν ήξερα. Τώρα πια ξέρω πως αυτή είναι η έκπληξη στο πρωτογονισμό. Αυτό το κάτι, που δε ξέρεις ποτέ αν ξεσκονίζοντας αναλυτικά θα βρεις κάποιο ψήγμα ταλέντου ή πρόκειται για κάτι τυχαίο. Και μετά έρχεται ο αιώνιος πόλεμος της ματιέρας και της μανιέρας. Η γνώση, η μόρφωση και τα οπτικά ερεθίσματα δεν υπάρχει περίπτωση να μην επηρεάσουν και οδηγούν σ’ ένα, καθόλου αναπάντεχο, μιμητισμό. Έτσι πόσο αυθόρμητο είναι το απρόσμενο, πόσο τυχαίο είναι το καινούριο. Τι γίνεται με το υπερβολικά μελετημένο;

Τζέιν Όστιν δεν έχω διαβάσει. Μια ματιά που έριξα, γεννημένη το 1775 (τι μου έκανες, 250 χρόνων θα με πουν τα παλιόπαιδα), κορίτσι του σπιτιού που σπάνια έβγαινε και πέθανε από τη νόσο του Άντισον, όταν αρρώστησε σε μία απ’ αυτές τις εξόδους της. Λέτε να της μοιάζω…

            

Steve, συγκεντρώσου και μη κάνεις καμάκι φορώντας σομπρέρο!!!

Είσαι απίστευτος και…παντοτινά δικός μου!!! (Ξεχώριζε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…) Μη σφαχτούμε εδώ μέσα, εεεε!!!! Και να δεις εγώ τι σου έχω, βρε! Σε λίγες μέρες, αν δε μου ζητήσει η γκόμενα να φασωθούμε για δανεικό laptop, παρακαλώ ας μη πέσω στη κατάντια του internet cafe, θα σου στείλω σύσταση και πρόγραμμα για το νέο συνδυασμό «ΚΑΛΤΣΕΣ». Γουστάρεις???

Τώρα θέλω να με βγάλετε απ’ το δίλημμα:

-  Να διαβάσω «Χορό των επτά πέπλων»? (Έχω ψιλοστραβώσει με τον Ρόμπινς, επειδή έχει μία εμμονή με τον ποπό…. την ώρα του …σεξ εννοώ. Μα και στον Τρυποκάρυδο και στις Καουμπόισσες? Την Αμάντα την έχω αφήσει στη μέση)

-  Να διαβάσω Τζέιν Όστιν

-  Να κερατώσω το χρυσό παιδί με το άνουν γκομενάκιον ???

ΚΡΕΜΟΜΑΙ, απ’ τα χείλη σας… Αν κάτι έχουμε περάσει μαζί, αν κάτι έχουμε νοιώσει ο ένας για τον άλλον… Βοηθήστε με να μην καώ… γενικώς.

Μου λείπετε…

Σας αφιερώνω :

Τα μάτια μου στα μάτια σου

 και τ΄άστρο πάνωθέ μου

 αχ να μη τέλειωνε ποτέ

 η ώρα ετούτη θεέ μου

Ο πυρετός σου μέσα μου

 φωτιά που σπαρταράει

 έγινε ο κόσμος μια σταλιά

 και πια δε με χωράει

Πρώτη φορά που σ΄αγαπώ

 πρώτη που σε μαθαίνω

 πρώτη στα χέρια σου φορά

 γεννιέμαι και πεθαίνω

(ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΝΟΜΙΣΕΤΕ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΚΑΜΙΑ ΠΟΥΤΑΝΑ)

Άννα Μαρία