Ο Φον Μαζόχ και τα Αγγουράκια του Περιβολιού

Μια φορά και έναν καιρό ζούσε ένας περίεργος ανθρωπάκος στην γειτονιά μας που όλοι τον προσφωνούσαν Φον Χέλιν. Αυτός λοιπόν ο κυριούλης παρότι δεν ήταν μορφωμένος ιδιαίτερα, είχε μια πολλή μεγάλη αγάπη (δύο όπως αποδείχθηκε αργότερα): την καλλιέργεια και φροντίδα της γης, και δει του κήπου του.

Αγαπημένος  προορισμός για όλους ο κήπος του Φον Χέλιν. Κάθε απόγευμα που σουρούπωνε και γέμιζε η γειτονιά από τα αιθέρια αρώματα που αναδυόντουσαν μέσα από το περιβόλι, έτρεχαν όλοι να τα απολαύσουν από κοντά. Γιατί εκτός από κήπο είχε σπείρει και ένα περιβόλι ζηλευτό απ’ όλους. Περνώντας από εκεί οι οικογένειες συνομιλούσαν για λίγο με τον Φον και αυτός χαρούμενος με την αναγνώριση των κόπων του, μοναδική στη ζωή του, τους χάριζε ντομάτες και αγγουράκια.

Επειδή η περιοχή αποτελούταν σε γενικές γραμμές από ευκατάστατες φαμίλιες, σε μία λαϊκή συνέλευση που έκαναν αποφάσισαν να επιδώσουν στον Φον μία χορηγία ώστε να καλλιεργήσει μεγαλύτερο κομμάτι γης και να τους δίδει όσα οπωροκηπευτικά μπορούσε. Η χαρά του μεσόκοπου άντρα δεν μπορούσε να κρυφτεί. Πριν όμως ξεκινήσει τους ζήτησε αν γίνεται να αποφασίσουν ποιο οπωροκηπευτικό προτιμούν περισσότερο. Τους παρέθεσε πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα του καθενός ξεχωριστά και εν τέλει τους έδωσε να δοκιμάσουν. Όλοι απάντησαν με μια φωνή «ΤΑ ΑΓΓΟΥΡΙΑ».Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα αποκαλυπτόταν για αυτή την διάσημη γεύση των αγγουριών του Φον Χέλιν.

Στο περιβόλι πλέον δούλευαν και τρία παιδάκια που βοηθούσαν τον άντρα τις απογευματινές ώρες που δεν είχαν σχολείο, αφιλοκερδώς. Σα να πήγαιναν διακοπές σε μια αγροτική περιοχή. Μάζευαν τα αγγούρια και τα έδιναν στον Φον, όπως τους είχε προστάξει. Ποτέ όμως δεν έπαιρναν από αυτά στο σπίτι τους. Τους έφερνε κάποια άλλα που ήταν πιο ζουμερά και με ιδιαίτερη μυρωδιά. Ένα βράδυ τα τρία παιδιά δεν άντεξαν. Αποφάσισαν να παραφυλάξουν ώστε να μάθουν το μυστικό της επιτυχίας των αγγουριών. Γλίστρησαν μέσα στο σπίτι  και καθώς δεν βρήκαν τίποτα στην κουζίνα και στο καθιστικό, αποφάσισαν να κινηθούν προς τα ενδότερα.

Όταν έφτασαν στην άκρη της μισάνοικτης πόρτας της κρεβατοκάμαρας δίστασαν. Ένας ήχος χαράς και ανακούφισης ακουγόταν σε όλο το δωμάτιο και μια μυρωδιά κοπράνων και αγγουριού έλουζε την ατμόσφαιρα. Δεν άντεξαν άλλο να περιμένουν και έκαναν το μεγάλο βήμα, κοίταξαν… Και τι είδαν… Ένα Φον Χέλιν αναψοκοκκινισμένο, ηδονισμένο και ταυτόχρονα αποκαμωμένο με ένα από τα πιο μεγάλα και αξιοζήλευτα αγγούρια μέσα στον πρωκτό του να εκτελεί παλινδρομικές κινήσεις. Δίπλα του απλωμένα όλη η υπόλοιπη σοδειά του απογεύματος.

Τα νέα έπεσαν σαν κεραυνός εν αιθρία στη γειτονιά. Άλλοι ήθελαν να τον  διώξουν, άλλοι να τους αποπληρώσει την χορηγία. Δεν ήταν και λίγο να τους ταΐζει τόσο καιρό με τα ίδια του τα σκατά. Τελικά λόγω των χρόνων του  και της γκουρμέ γεύσης του αγγουριού, αποφάσισαν να τον αφήσουν να συνεχίσει να μένει στη γειτονιά, να εργάζεται παράγοντας αγγούρια με τον ίδιο τρόπο (απλά τους έριχνε ένα άοσμο φάρμακο στο τέλος ώστε να μη δημιουργούν τα κόπρανα που βρίσκονταν στον πρωκτό βακτήρια) αλλά με πολύ λιγότερα χρήματα και σαν τιμωρία θα πήγαινε και θα καθάριζε απ’ όλες τις τουαλέτες τα σκατά των γειτόνων, με γάντια όμως γιατί αυτοί ήταν πολιτισμένοι, όχι άξεστοι και ανάγωγοι σαν αυτόν.

Και ζήσαμε εμείς καλά και ο Φον Χέλιν Μαζόχ χειρότερα από την αρχή αλλά με την ίδια ηδονή στην κωλοτρυπίδα του.

Ήταν ένα  Πολιτικό Παραμύθι από τον Mits_F