Αγάπη μου, σε μισώ!!!

Γράφει η 'Αννα Μαρία

Αναθεματισμένη ασχήμια. Τολμάς και στέκεσαι, απέναντί μου, εσύ, φθηνή και πλαστική, γύφτικη καρέκλα. Είσαι και μπλε. Είσαι και άδεια. Σε βλέπω παντού. Κάθομαι πάνω σου και πίνω καφέ, χαλαρώνω με κώλο ημίγυμνο και μου αφήνεις τα σημάδια σου. Κι εσύ εκεί, κρύα και άφθαρτη. Κι όταν αποφασίζω τελικά να κάτσω στην ομορφιά και ζεστασιά της άλλης, της αντίζηλης από ξύλο τικ, με τιμωρείς με τη θέασή σου. Με τιμωρείς με το κενό του. Εκείνου.

Αταίριαστα υλικά. Μένεις στον έρωτα και προσπαθείς να τον ταιριάξεις, προσπαθείς να τον αλλάξεις. Ερωτεύεσαι αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Ερωτεύεσαι ένα όνειρο που γίνεται εφιάλτης. Γιατί αυτό είναι ο έρωτας. Κόλαση. Μαζοχισμός στην αρχή και σαδισμός στο τέλος. Κάποτε είναι ανάγκη να το γευτείς όλο αυτό για να τελειώσεις οριστικά με το συναίσθημα και να κατανοήσεις πως ο παράδεισος είναι το τίποτα.

Φωτεινή πανσέληνος το βράδυ του θυμού και την παρατηρούσα ν’ απλώνεται μπροστά μου ξεδιάντροπα. Είχε μία ιδιαίτερη ομορφιά. Ήταν κι εκείνη η λάμψη της γυναίκας όταν μιλάει για τον έρωτα, ήταν και το φεγγάρι. Χαστούκι στην αισθητική μου η ανατροπή κάθε γοητείας με τη μεταμόρφωσή της σε απαίσια την ώρα του ξεπεσμού της, την ώρα της ελεύθερης πτώσης προς την κατάντια του λυγμού. Δε τη λυπήθηκα. Τη σιχάθηκα.

Ήθελε να μπορούσε, πριν το αίμα, να του έχει πει:

-Μπροστά μου κάτσε! Εκεί, στο μπλε πλαστικό. Άκουσέ με για τελευταία φορά:

«Σε μισώ γιατί δεν έσβησες με το αλμυρό  νερό της θάλασσάς σου τις πύρινες φλόγες της καταστροφής. Σε μισώ γιατί δε με άφησες να μάθω να κολυμπώ στο μυαλό σου. Μισώ τον ήχο της μπάσας φωνής σου που δε μου σιγοψιθυρίζει στο αυτί.

Και το ποτό που δεν ήπιες μαζί μου. Και τα λόγια που δεν είπες και δεν είπα. Κι εκείνα που είπες και που είπα. Και το βλέμμα που αποστρέφεις μπροστά στα δάκρυά μου. Τον τρόπο που οδηγείς, τον τρόπο που τρως, τον τρόπο που καπνίζεις. Τη στάση του ύπνου σου, την ανάσα σου, τις ματιές σου. Και τη μυρωδιά σου. Και τα χείλη σου.

Μισώ το υλικό που διάλεξες να λαξέψεις το μέλλον μου. Μαύρο μάρμαρο. Ψυχρό. Και την πλαστελίνη που έπλασες το παρελθόν μου.

Μισώ την αλήθεια σου γιατί μπλέχτηκε κουβάρι με το ψέμα και είμαι ανίκανη να τη ξεχωρίσω πια.  Και το άδικό σου και το δίκιο σου.

Μισώ ό, τι υπέμεινες για μένα. Και ό, τι ανέχτηκες από μένα. Που δε με έβαλες στη θέση μου. Που δε μου απαγόρευσες. Που είσαι το καλό παιδί κι εγώ η τυχερή.

Σε κατηγορώ που δε με πίεσες. Που τόσο μ’ εμπιστεύτηκες. Σε κατηγορώ που δε με κράτησες. Που δε με παρακάλεσες να μείνω, όπως τότε. Που πίστεψες πως δε θα μπορούσα να περπατήσω στο τούνελ δίχως φώτα.

Μισώ τον εαυτό μου όπως είναι μαζί σου. Πια, δεν είμαι εγώ όταν είμαι μαζί σου.

Μα σε μισώ μωρό μου, πάντα όταν σε βλέπω. Μα όλα αλλάζουν φως μου μακριά σου. Με πόση έκπληξη διαπίστωσα πως μες τη μοναξιά μου δε μπορώ να σε μισώ, μα σ’ αγαπώ πιο πολύ και πιο πολύ. Εγώ που άλλοτε πίστευα πως χωρίς εσένα δε ζω, φεύγω κι είναι σα να δίνουν οξυγόνο σε καταδικασμένο από κρίση αλλεργικού άσθματος. Μα εκεί κάπου είναι που ερωτεύομαι το πιο γλυκό μας λάθος, τόσο όσο να υπάρξω. Τόσο, ώστε ν’ αναπνέω.

Και σε κατηγορώ που κάνεις το τέλος δικό μου.

Τώρα ξέρω πως εκείνες τις θάλασσες, δε θα τις δω ποτέ. Και στη συντέλεια του κόσμου δε θα νοιώσω μόνη, γιατί δε θα είσαι εκεί. Θα σε περιμένω όταν γίνουμε αστρική σκόνη. Θα σε ξαναψάξω.

Αντίο αγάπη μου. Αντίο .-  »

Και μετά ομόρφυνε πάλι. Έγινε μία κούκλα. Μία άψυχη κούκλα. Δε μιλούσε πολύ. Και πιο μετά δε μιλούσε καθόλου. Πόσο ήρεμη και γαλήνια. Πόσο πλαστική. Πρόλαβε μόνο να μου πει: «Πως θα ήταν η ζωή μου αν είχα δοκιμάσει ένα αψέντι;» Και σώπασε. Για πάντα.

Έτσι, έμαθα πως όλα είναι έρωτας. Αγάπη δεν υπάρχει. Έτσι συνειδητοποίησα γιατί μισώ τα ρόδα που είναι σύμβολο αγάπης με πατσουλί για άρωμα και γιατί λατρεύω τα κυκλάμινα του έρωτα που είναι άοσμα αγριολούλουδα. Ο έρωτας δε θέλει φροντίδα για ν’ ανθίσει, απλά υπάρχει. Τ’ αγριολούλουδα θα ξεραθούν ελεύθερα, χωρίς χάδια και περιττές κουβέντες, χωρίς συναίσθημα. Μην τους τραγουδάτε, δεν το χρειάζονται.

Μην κλαίς γλυκιά μου. Μην κλαις. Μη σκέφτεσαι. Διώξε τις θύμησες. Μη νοιώθεις. Εγώ δε θα είμαι εδώ, γιατί δε σ’ αντέχω. Συγγνώμη.

Σπάω τη καρέκλα σε κομμάτια. Σπάω το κενό. Δικός μου ο παράδεισος.

-----------------------

Ήμουν η Άννα Μαρία και μόλις «έκοψα».