Εξάθλεια 1.0

Photo: Der Wunderbare Mandarin/Flickr

Μεσοβδόμαδα μεσημέρι. Στα Εξάρχεια. Ζέστη. Στα ένδοξα Εξάρχεια. Στα Εξάρχεια που οι άνθρωποι βγαίνουν ακόμα στις πλατείες, που παίζουν μουσικές, που κάνουν τα parking-πάρκα, που η δασκάλα έφερε την τάξη να δει «τι όμορφα πράγματα» ζωγραφίζουν τα παιδιά στον τοίχο στην άλλη γωνία.

Στα Εξάρχεια της ελεύθερης σκέψης, της αποδοχής της διαφορετικότητας, της αντιρατσιστικής και αντιφασιστικής ιδεολογίας. Όλοι έχουν θέση εδώ. Και όλοι είναι ίσοι, μαύροι άσπροι καφετιοί και κίτρινοι. Όλοι εκτός απο τους μπάτσους. Και εκτός από τους φασίστες, και εκτός από τους ρατσιστές, αλλά όλοι!  Και εκτός από τους πρεζέμπορες. Αλλά όλοι οι υπόλοιποι, ναι.

Μεσημέρι. Μεσοβδόμαδα. Εξάρχεια. Ζέστη πολύ ζέστη. με όλα τα παράθυρα ανοιχτά, (πώς να τολμήσω με τόσο που έχει πάει η ΔΕΗ να βάλω air-condition), θόρυβος και σκόνη, facebookάρω, διαβάζω ένα κειμενάκι που έχει postaρει γνωστή και αγαπημένη ηθοποιός για τους αιγύπτιους στο Πέραμα που τους σάπισαν στο ξύλο, ένα πολύ όμορφο και συγκινητικό κείμενο για ένα πολύ άσχημο ξύλο.

Ακούω φωνές. Βοήθεια, φωνάζουν. Βοήθεια. Στην αρχή δεν δίνω σημασία, οι φωνές συνεχίζονται, πηγαίνω προς το παράθυρο, ακριβώς στη γωνία του δρόμου Σολωμού και Μπόταση ένας μαύρος πεσμένος κάτω και 3 από πάνω του να τον βαράνε με γκλομπ «την επόμενη φορά θα σε σκοτώσουμε πρεζέμπορα» φώναζε ο ένας εκ των νεαρών, «άμα ξανακούσω για μπούμπλε και κόκα θα σε λιώσω» συμπληρώνει ο δεύτερος. Κάθισα στον καναπέ, έντρομη, πάντα με τρόμαζε η βία. Πάντα θα με τρομάζει.

Έκλεισα τα παράθυρα και έβαλα το air-condition στο φουλ. Το απόγευμα διηγήθηκα το περιστατικό στους φίλους μου. Με ρώτησαν λέπτομερειες. Επεξεργάστηκαν τις πληροφορίες και μου ανταπάντησαν «Δεν ήταν χρυσαυγίτες, δικοί μας ήταν», και «έχει ξεφύγει η κατάσταση με την πρέζα.»

Όντως έχει ξεφύγει. Αλλά και η εικόνα ενός ανθρώπου να χτυπιέται από τρεις άλλους δεν έλεγε να ξε-φύγει από τα μάτια μου.

Το ίδιο βράδυ ένας φίλος καλός έπινε ρακές στην Μπενάκη, καινούργιο κορίτσι και τέτοια κατάσταση, εθελόντρια για τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους πάσχοντες, εθελόντρια γενικά αυτή, «πού μένει, στη Φιλοθέη ή στην Εκάλη;» ρώτησε ο κυνικός εαυτός μου «κάπου εκεί» μου ήρθε η απάντηση και χαμογέλασα.

Βράδυ λοιπόν, Εμμανουήλ Μπενάκη ρακές και κόσμος καλοκαιρινός, ο φίλος, η φίλη εθελόντρια και 2 φίλοι της φίλης εθελόντριας, ο ένας φαντάρος ειδικές δυνάμεις φρέσκο αδειούχος και ξενερωμένος με την κατάσταση του φανταριλικιού. Περισσότερες λεπτομέρειες δεν ξέρω καλός, κακός, αριστερός, δεξιός, τίποτα. Ο φίλος της φίλης εθελόντριας λοιπόν φορούσε μπλουζάκι του ελληνικού στρατού. Και μετά τις τρεις ρακές νιώθει κάποιους να τον πλησιάζουν.

«Ή βγάλε την μπλούζα ή φόρα την ανάποδα» ήρθε η διαταγή από τους άγνωστους πίσω του. Αυτός απόμεινε να κοιτάει, η μπλούζα; Τι;
«Φασίστα! Βγάλτη είπα!»
Αποτέλεσμα μια σπασμένη μύτη και διάσειση.

Αναρωτιέμαι τελικά για το πρόσωπο του τέρατος. Και αναρωτιέμαι και για το πού ανήκω εγώ, και οι φίλοι μου και οι φίλοι φίλων –ακόμη και οι εθελοντές. Και για το πόσο ο φασισμός και η βία είναι τελικά ένα ένστικτο βιολογικά συνυφασμένο με το είδος μας, αυτό μου αποδεικνύουν οι καιροί. Και για το πού μπορώ να βρω καταφύγιο όταν να… όλα γκρεμίζονται, όπως τώρα.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=17324