ΑΡΛΕΚΙΝ, Twilight, 9 1/2 εβδομάδες, 50 Shades of Grey, η Λένα και στο βάθος η Σιμόν...

Γράφει η Άννα-Μαρία

 

«Γυναίκα δε γεννιέσαι, γίνεσαι».

Με ένα ΑΡΛΕΚΙΝ «ξεχνιέσαι». Με δύο γράφεις ένα κι εσύ. Αν ρίξεις μέσα βρικόλακες το λες «ΧΑΡΑΥΓΗ».

 

 

 

Ρίξε ένα βιτσιόζο χρηματιστή και το λες «9 1/2 εβδομάδες».

 

 

 

Πάρε κόσμε:

 

(μικρουλάκι, να μη φαίνεται…)

« .........εκείνος δεν ήταν όμορφος, είχε όμως εκείνη τη γοητεία στο θεληματικό του πηγούνι και καθώς την κοίταζε με τα μικρά γεμάτα σκληρότητα μάτια του, εκείνη ένοιωθε ηλεκτρικό ρεύμα να τη χτυπάει και η ανατριχίλα να τσιτώνει τη μπλούζα από το πλούσιο στήθος της και το τζιν της σα να τη στένευε παραπάνω απ' το κανονικό. Και ήταν όμορφη ακόμα κι όταν της έσπαγαν τα νύχια και ξυπνούσε χωρίς μακιγιάζ κι εκείνος την έπαιρνε τρυφερά… Έβαζε το χέρι του αργά, βασανιστικά μέσα απ’ το δαντελένιο σλιπάκι της και ξαφνικά το έσκιζε πιέζοντας έτσι τη λεπτή γραμμή....................»

Γράφει η ΑΜ (με τόλμη και θράσος, soft αρχή και πολλά υποσχόμενη συνέχεια).

αχ αχ αχ...........

Αυτός, πάντα, σκέτα γοητευτικός κι αυτή, πάντα, κούκλα...

Βρίσκομαι ανάμεσα σε χάρτινα ανόμοια κουτιά. Είναι κι εκείνα εδώ μαζί μου, για να ανοιχθούν εκ νέου στο ίδιο σημείο που κλείστηκαν. Τόσο λάθος τοποθετημένα που αν ένα καταποντιστεί θα κλείσει την είσοδο ή θα σπάσει τον αυχένα μου (ελπίζω στο τυχαίο δεύτερο). Σφραγίζοντας έχασα λάμψεις επικαιρότητας. Τι ανόητη, νόμιζα πως όλα είναι θάλασσα και ήλιος. Ανούσια αισιοδοξία και τα φλας έσβησαν.

«Σερφάροντας» λοιπόν σε αδιέξοδα, ανέσυρα από τάφους συναισθημάτων το «Μονόγραμμα» του Ελύτη. Σκόνταψα σε πολιτική, μουσικές, κουλουράκια και αστειότητες. Και ξαφνικά μια λάσπη, λάκκος με λάσπη. Και μόνοι οι τίτλοι περί σκουπιδιού, σαδομαζό Άρλεκιν, κακογραμμένο, soft porno μυθιστόρημα (οι βρετανοί το αποκαλούν mummy porn). Απέλπιδες οι προσπάθειες να μην ενδώσω στον εσώτερο κιτρινισμό που με διακατέχει. Συνέχισα βαθαίνοντας, με το φόβο να καραδοκεί: «Αν» κολυμπώντας με τα σκατά, παίρνεις κάτι απ’ την οσμή τους; Το ρισκάρω και ορκίζομαι στην ομορφιά μου, τουλάχιστον να μην τους μοιάσω.

 

«50 Shades of Grey»

 

Τριλογία (που να φτάσει ένα να καλύψει καταπιεσμένες ορμές). Αν και είναι το ίδιο κομμένο στα τρία…

 

Απόλυτο best seller σε Αμερική και Ευρώπη, βιβλίο-φαινόμενο των τελευταίων ετών - τους πρώτους τρεις μήνες κυκλοφορίας του στις μεγάλες Αγγλόφωνες αγορές πούλησε περίπου 31 εκατομμύρια αντίτυπα, δηλαδή περισσότερα από όσα πούλησαν σε αντίστοιχο χρονικό διάστημα ο «Χάρι Πότερ», ο «Κώδικας Ντα Βίντσι», το «Κορίτσι Με Το Τατουάζ». Εκατομμύρια γυναίκες διαβάζουν αυτό το βιβλίο που ήδη μεταφράζεται σε 37 γλώσσες – κυκλοφόρησε και στα Ελληνικά από τον Πατάκη.

Δεν χρειάζεται να κάνω παρουσίαση του βιβλίου. Δεν το έχω καν διαβάσει. Και ούτε πρόκειται. Ρωτήστε μία γυναίκα που μόλις διάβασε ένα άρλεκιν, για την υπόθεση. Δεν τη ξέρει. Διάβασε μόνο την αρχή και μετά έκανε fast forward για να βρει τα καλυμμένα με μπούρκα καυτά στιγμιότυπα. Το ίδιο έκανε βλέποντας το «9 1/2 εβδομάδες», χωρίς κάλυψη αυτή τη φορά. Ένα άλλο σκουπίδι υγρών ονείρων. Το τέλος, βέβαια, ήταν ανάλογο της εποχής. Η κρίση ήταν δεκαετίες μπροστά και η γυναίκα μπορούσε να κάνει την επιλογή αφού είχε χρήματα, καριέρα, ομορφιά για να στείλει το γκόμενο στον κόσμο του. Αυτό δεν το θυμάται καμία. Όμως, κάτω στο υπόγειο τα βρεγμένα κορμιά τους στα όρθια; Τα φρούτα, τα λαχανικά, τα μέλια και το κολασμένο σεξ με ανοιχτό το ψυγείο; Ξεχνιέται;

Είμαστε σε άλλη εποχή πια. Η οικονομική κρίση είναι εδώ. Η γυναίκα δεν θ’ αφήσει κανέναν άντρα, πόσο μάλλον φραγκάτο και γόη, να της ξεφύγει. Το τέλος πρέπει να είναι γάμος για να φύγει το κορίτσι – βάρος. Οι σύγχρονοι πρίγκιπες σε άσπρο ή μαύρο άλογο είναι πάλι το όνειρο και μέσα σ’ αυτό έρχεται η σημερινή έφηβη, αυριανή αμόρφωτη ενήλικη, να πλάσει το δικό της παραμύθι. Κι αν δεν είναι πρίγκιπας, ας είναι βρικόλακας. Αν όχι, αρκεί να τάξει πως θα την έχει βασίλισσα, πως θα την αγαπά για πάντα. Αχ άμοιρο αρσενικό, έρχονται ώρες δύσκολες για σένα. Πρέπει να ξαναπάρεις στους ώμους σου το φορτίο μας.

 

Να γνωρίσουμε κάποιες κυρίες λοιπόν:

 

 

Είναι η Έρικα Λέοναρντ, η οποία την ιστορία του βιβλίου ξεκίνησε να τη γράφει για ένα forum που απευθυνόταν σε fans του Twilight. Είναι 48 ετών και τότε έγραφε με το ψευδώνυμο «Snowqueens Icedragon».  Δεν θέλει να της αλλοιώσει τη ζωή η δόξα και το χρήμα, γι’ αυτό δεν παραλείπει να μαγειρεύει και να βάζει πλυντήριο κάθε μέρα…

 

 

 

.... Και αυτή είναι η δικιά μας. Η Λένα Μαντά. Ηλικία, κάπου κοντά με την Έρικα. Με την ιδανική χαρωπή ζωή. Αυτός που ελέγχει καθημερινά τα γραπτά της, είναι φυσικά ο τέλειος σύζυγός της. Κάνει τις διορθώσεις και αν κάποια μέρα δεν τα έχει πάει πολύ καλά, εκείνη του απαντά παιχνιδιάρικα: «Είχα δύσκολο φαγητό να φτιάξω σήμερα. Νιάου.»… Ακόμη είναι και σοφέρ της, καθώς όπως αποκαλύπτει το σκοτεινό σημείο της (έτσι το λέω εγώ), είναι που έχει το αγεωγράφητο η γλυκιά και χάνεται.

*****

 

Έπλασα όνειρα. Μπορώ! Ναι μπορώ! Θα πετάξω τα περιττά. Θα πετάξω τις αναμνήσεις απ’ τις κούτες. Θα σπάσω τα πινέλα μου (αν τα βρω), θα κάψω τους καμβάδες μου. Θα γράψω «αισθηματικό» μυθιστόρημα για έφηβες που δε ξέρουν πώς σκληραίνουν οι σκούρες κηλίδες στο στήθος τους, που βρίσκεται η κλειτορίδα τους και το σημαντικό νέο, πως το σημείο G δεν υπάρχει. Ήταν μία παραπληροφόρηση για να απενοχοποιηθούν εκείνοι οι άντρες που δεν ικανοποιούσαν τις άπληστες γυναίκες… Θα το διαβάσουν και μεσήλικες, κρυμμένες πίσω από γυαλιά πρεσβυωπίας της δήθεν κουλτούρα τους.

 

Και ξαφνικά κάτι άστραψε, έτσι μόνο για να μου θυμίζει. Και το βρήκα. Διαβάστε:

 «Αγάπη μου .. μου είχες πει κάποτε ότι μ’ αγαπάς επειδή με κάνεις ευτυχισμένη (ίσως να μην το θυμάσαι, λες τόσα πολλά ανόητα πράγματα) λοιπόν αυτή την στιγμή θα πρέπει να μ’ αγαπάς πολύ, γιατί μ’ έκανες ακόμη πιο ευτυχισμένη. Υπερκέρασες ακόμη και το πόσο δυστυχισμένο έκανα τον εαυτό μου εξ’ αιτίας σου.

Σ’ ευχαριστώ, είναι τόσο γλυκό να σ’ αγαπάει κανείς, σήκωσες ένα βάρος από την καρδιά μου και τώρα αρχίζω πάλι να ταξιδεύω προς το μέρος σου αργά αλλά σταθερά. Η σκέψη να νοικιάσουμε ένα εξοχικό σπίτι μ’ αρέσει πάρα πολύ.

Θα είμαι τόσο ευγενική και καλή, θα δεις, θα σφουγγαρίζω το πάτωμα, θα σου μαγειρεύω όλα τα γεύματα, θα γράφω το βιβλίο σου μαζί με το δικό μου, θα σου κάνω έρωτα δέκα φορές κάθε νύχτα κι άλλες τόσες κάθε μέρα, ακόμη κι αν αισθάνομαι λίγο κουρασμένη. Αγάπη μου.. είμαι σίγουρη ότι ποτέ δεν έκανες κάποιον τόσο ευτυχισμένο όσο έκανες εμένα.

Μπορείς να είσαι περήφανος. Φαίνεσαι πια τόσο κοντά, αν γυρίσω το κεφάλι μου θα σε δω αναπαυτικά ξαπλωμένο στο κρεβάτι μου, μισοκοιμισμένο και ζεστό, μου φαίνεται ότι μπορώ όποτε θέλω, να πάω να ξαπλώσω δίπλα σ’ αυτό το ζεστό και δυνατό σώμα. Το λαχταρώ.

Αγαπημένε μου, που είναι τόσο γλυκό να σ’ αγαπώ».

 
Αυτή ήταν η ερωτική επιστολή της Σιμόν ντε Μπωβουάρ στον αγαπημένο της Ζαν Πολ Σαρτρ!!!!!! Δεν ανήκαν ο ένας στον άλλον. Ήταν ένας έρωτας βαθιά πνευματικός που δεν βασιζόταν στη σεξουαλική αποκλειστικότητα.  Όταν όμως το ήθελε ο ένας απ’ τους δυο, ήταν μαζί. Με λατρεία.

Η συγγραφέας, φιλόσοφος που τόσο άξια επιχειρηματολογεί μέσω ενός φεμινιστικού υπαρξισμού στο «Δεύτερο Φύλο», μια ξεχωριστή προσωπικότητα, ένα πρότυπο ανθρώπου, μα πάνω απ’ όλα μιας γυναίκας που γράφει, απλά, λέξεις αγάπης κι έρωτα. Γιατί τον είχε ανάγκη και του το ζητούσε, αποδεικνύοντας σε όλους εμάς πως η χειραφέτηση του γυναικείου φύλλου δεν προϋποθέτει αποποίηση των σαγηνευτικών χαρακτηριστικών του.

Για το ζευγάρι αυτό, ο γάμος ήταν ανήθικος και η συμβίωση εκφυλιστική ρουτίνα. Αρνήθηκαν τη μονογαμία, αντιπροτείνοντας ελευθερία και σταθερότητα, περιστασιακές σχέσεις και δέσμευση άλλου τύπου. Διεκδίκησαν την απόλυτη ατομική ελευθερία και συμφώνησαν να μη στερήσουν από τους εαυτούς τους δευτερεύουσες και παρορμητικές σχέσεις, κυνηγώντας τις εμπειρίες ακόμα και του “τυχαίου” έρωτα. Για να μη ζήσουν “την μόνιμη δυσαρέσκεια των εραστών”.

Στην αρχή…..

 























και στο μετά….

 

 

*****

 

 

Το πρόβλημά μου θα είναι πάντα το τέλος ενός βιβλίου. Δε βρίσκω happy end. Κάποιος θα φύγει, θα πεθάνει, θα τρελαθεί, πάντως γάμο δε θα έχουμε…

Οι κούτες μου με κοιτούν, με περιμένουν. Ο παπαγάλος μου με κοιτά, με μιμείται.

«Ποτέ δεν πίστεψα ότι μια επιλογή μπορεί να είναι αμετάκλητη. Μια επιλογή επιλέγεται συνεχώς.»

Σιμόν ντε Μπωβουάρ