Αν με διάβαζες, θα ξεκινούσα δίνοντάς σου έναν Kandinsky και θα τελείωνα ανάλογα...

Γράφει η Άννα Μαρία

Η σημερινή μέρα σου ανήκει! Είναι αυτή η μέρα που θα σου κάνω δώρο μια βόλτα στο σύμπαν. Θα τα δούμε όλα από απόσταση μήπως και τα μειώσουμε. Εγώ σε ξέρω, στο τέλος εσύ θα έχεις την έκπληξη.

Κοίτα αυτή την πολύχρωμη μπάλα. Κοίτα γύρω σου πόσο μονότονα όμορφες είναι οι άλλες, οι μεγάλες. Περίεργο, τα μπερδεμένα χρώματα και σχήματα έχουν τη ζωή. Ανακατώματα. Κοίτα πόσο διαφορετικό μαύρο υπάρχει γύρω μας, φωτίζεται το πρόσωπο σου από λάμψεις. Κι εσύ, αγόρι διαφορετικό κι εγώ λίγο αλλιώτικη. Κι οι δυο μας, μες το σκοτάδι της αιώρησης δεν είμαστε έρωτας, δεν θα ήθελες να ήμουν εγώ ο συνταξιδιώτης σου, δεν θα ήθελα να είσαι εσύ δίπλα μου στην πρώτη μου απόδραση. Η αγάπη όμως έχει πολλές μορφές και είναι πάντα μία. Κι εγώ σου έχω πει ποτέ πόσο σ’ αγαπώ; Ε; Πες μου!  Σου το έχω πει ποτέ;

Θα σου χαμογελάσω βάζοντας σου μουσική........

Και μετά θα σου πάρω το χέρι να λικνιστούμε ελαφρώς... Μόνο ένα τσακ....

Θα σου διαβάσω όλα τ’ αποφθέγματα του Oscar Wilde αρχίζοντας κάπως έτσι:

Ναι, είμαι ένας ονειροπόλος. Γιατί ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει το δρόμο του με το φεγγαρόφωτο, και να δει το χάραμα πριν από τον υπόλοιπο κόσμο.-

Πόσο του μοιάζεις. Εριστικός κι απόλυτος. Εγώ σε ξέρω την ώρα που φοράς εκείνη τη μάσκα του υπερόπτη. Είναι που ανήκει στο μεσαίωνα ο κόσμος τους κι εσύ πώς να τ’ αντέξεις. Τι εκνευριστικός που καταλήγεις. Λάτρης της απόλαυσης και της ομορφιάς δεν τους συγχωρείς την ακαλαισθησία. Δέσμιος του έρωτα από τη μοιραία στιγμή που θ’ αποφασίσεις να αφεθείς στο χάδι του, υποκύπτοντας αμαχητί σε συναισθήματα ποταπά κι ανθρώπινα. Πως δε σου πάει το συνηθισμένο. Εγώ, σε ξέρω...

Θα μείνουμε για πολύ εκεί πάνω, όμως όταν θα γυρίσουμε σε χρόνο γης, θα έχουν περάσει μόλις κάποια δευτερόλεπτα. Εδώ κάτω θα κοιταχτούμε, θ’ αγκαλιαστούμε, θα σου δώσω ένα φιλί στη μύτη, θα σου δώσω ευχές γήινα και κανονικά, σα να είμαστε απλοί άνθρωποι και το υπόλοιπο της μέρας θα το ζήσουμε αγκαλιά μ’ εκείνους που είναι η ζωή μας. Θα προσπαθούμε ν’ αλλάξουμε πεπρωμένα αδύναμων, πεπεισμένοι για τις δικές  μας υπερφυσικές δυνάμεις.

 Κοίτα φτάσαμε, πατάμε πάλι χώμα. Ήθελα να σου τάξω πως θα σε ταξιδέψω πάλι τη χρονιά του φιδιού, όμως εσύ επιμένεις πως σε ένα χρόνο θα έχεις φύγει... Υπόσχομαι να μη πω σε κανέναν πως, εκεί πάνω, δημιουργώντας μία θολή δίνη όταν ξαφνικά κούνησες κυκλικά το δάχτυλό σου, μου έδειξες τον πλανήτη σου. Τον K-PAX  φυσικά! Υπόσχομαι να μην τους πω ότι σε ένα χρόνο από τώρα θα φύγεις. Μου αποκάλυψες πως εκεί που ζουν γαλάζιες κίσσες, όλοι ζουν χωρίς συναίσθημα κι έτσι όλα θα είναι ήρεμα για τα επόμενα 1000 γήινα έτη. Εγώ δε θα λυπηθώ, γιατί θέλω να ζήσεις αυτό που σου αξίζει. Αν σε χρειαστώ θ’ ανοιγοκλείσω τα βλέφαρά μου τρεις φορές και τότε... θα είσαι δίπλα μου και μέσα μου και όλα θα λυθούν. Μετά θα φύγεις πάλι.

Αν μου κάνεις τη χάρη και παραμείνεις μαζί μας, θα ευχηθώ να μη γνωρίσεις τίποτα παραπάνω. Θα κάνω εκκλήσεις στο σύμπαν να ξεχάσεις κι αυτά που ξέρεις.

Πρόσεχε! Μη βγάζεις τα μαύρα γυαλιά σου! Χαμογέλα και αρέσεις!

Εγώ, σε ξέρω...