Να πάμε μαζί στο γήπεδο, να μοιραστούμε τον ενθουσιασμό μας, να φωνάξουμε μέχρι να βραχνιάσουμε, να πανηγυρίσουμε αγκαλιά μία νίκη, να τσαντιστούμε γιατί χάσαμε, να φάμε “βρώμικα” λουκάνικα από τις καντίνες, να γυρίσουμε κουβεντιάζοντας για όσα είδαμε. Ο δικός μου ο πατέρας δεν μου έκανε, σχεδόν ποτέ, τέτοιες “χάρες” και είμαι σίγουρος ότι έχασε.
Πήρα από το χέρι τον Οδυσσέα στο δρόμο προς το Ολυμπιακό Στάδιο. Πατέρας και γιος – γιος και πατέρας, δύο ευχαριστημένοι και αισιόδοξοι τύποι, να βλέπουμε ο καθένας τον κόσμο μέσα από τα μάτια του άλλου. Δύο παλιόφιλοι παρέα μας - εκείνοι δεν έκρυψαν από την πρώτη στιγμή τον προβληματισμό τους για την “έμπνευση” να πάρω μαζί τον γιο μου στο γήπεδο “τέτοια μέρα”. Εγώ πάλι, έλεγα και τί θα μας τύχει; Tρεις είμαστε, ένα παιδάκι έχουμε να προσέξουμε. Για φασαρίες δεν ψάχνουμε και αν δούμε ότι κάτι στραβώνει, όπισθεν και μεταβολή.
Το πράγμα “μύριζε”, βέβαια. Όλη την εβδομάδα, τα έγραφαν οι εφημερίδες – τα έλεγαν τα ραδιόφωνα. Είπα κι εγώ ότι δεν θα πιαστεί στον ύπνο η αστυνομία. Οπότε, ας μην το αναβάλω, ας τον πάρω σήμερα μαζί μου, να έχει να το λέει κάποτε, ότι πήγαμε μαζί στο Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός.
Περνάμε τον έλεγχο χωρίς να μας ψάξουνε. Λέω μέσα μου, θα είδαν και το παιδί...
Να μαστε, λοιπόν, καθισμένοι στις θέσεις μας μισή ώρα πριν από την σέντρα. Δίπλα στη θύρα των επισήμων, στα ακριβά εισιτήρια των 40 ευρώ, στην Θύρα 29 (που μου έκατσαν κάπως βαριά είναι η αλήθεια, αλλά πως αλλιώς να πάρεις παιδί στο ντέρμπι;)
Να του εξηγώ γιατί χειροκροτούμε και φωνάζουμε όταν μπαίνουν οι ομάδες για το ζέσταμα, να με ρωτά γιατί ακούγονται τα μπαμ-μπουμ και τί είναι αυτά που ανάβουν στο πέταλο. “Πυροτεχνήματα”, του λέω.
Αντε και ξεκίνησε το πρώτο ημίχρονο. Ματς – φάβα. Πιο πολύ χαβαλέ έκανα με τον Οδυσσέα, παρά με το παιχνίδι. Τα πιο έξυπνα συνθήματα, ήταν ορισμένα πολιτικο-κοινωνικού περιεχομένου στα πανό της θύρας 13. Σε αντίθεση με το βλακώδες υβρεολόγιο, που πάσχιζα να πείσω τον γιο μου ότι πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους:
- Και τί είναι το μουλί, που το φωνάζουνε;
- Βρισιά, μη δίνεις σημασία.
- Τί λένε “o Πειραιάς”;
- Βουλιάζει ο Θρύλος κι ο Πειραιάς!
- Και γιατί έχει τόσους αστυνόμους;
- Για να μη γίνει κανένας τσακωμός.
Με τα πολλά φτάνουμε στο ημίχρονο. Εκεί που καθόμαστε ωραία και καλά, βλέπουμε χαμηλά, στις πρώτες σειρές πάνω από την “φυσούνα” να έχουν μαζευτεί καμία 40αριά κουκουλοφόροι, που “μετακόμισαν” από το πέταλο στα αριστερά μας. Πώς και γιατί κανένας δεν τους εμπόδισε νωρίτερα; Aγνωστο. Οι προθέσεις προφανείς: να γίνει μανούρα την ώρα που θα ξαναμπουν οι παίκτες στο γήπεδο. Μία ομάδα των ΜΑΤ τους εμποδίζει κι αρχίζουν οι ψιλές. Μετά χοντραίνουν. Βλέπω από ψηλά τις ζώνες που έχουν λυθεί και μαστιγώνουν τον αέρα, τα γκλομπ να ανεβοκατεβαίνουν, κράνη ΜΑΤ και κράνη μοτοσυκλετιστών, πέφτουν και κανα-δυο κρότου-λάμψης, έπειτα καπνογόνα των κουκουλοφόρων και στο τέλος δακρυγόνα των ΜΑΤ. Απλώνεται το μέτωπο, γιατί στο μεταξύ έχουν μπουκάρει από την είσοδο της θύρας στα ψηλά άλλοι άνδρες των ΜΑΤ, με στόχο να περικυκλώσουν τους κουκουλοφόρους. Πέφτει το ξύλο σύννεφο. Μαζεύουν 2-3 κουκουλοφόρους, αλλά πέφτει κι ένας των ΜΑΤ κάτω ανάμεσα στους κουκουλοφόρους. Του βγάζουν το κράνος και λέω, δεν θα την βγάλει καθαρή απόψε. Οι άλλοι ΜΑΤατζήδες κάνουν ντου με δακρυγόνα για να τον σώσουν. Το κατορθώνουν, αλλά ο πανικός απλώνεται όλο και περισσότερο μέχρι πέντε σειρές παρακάτω από εμάς, όπου οι κανονικοί άνθρωποι σηκώνονται φοβισμένοι και ανεβαίνουν προς το μέρος μας να σωθούν. Κάπου εδώ έχω βάλει τους δύο φίλους μου εμπροσθοφυλακή, μη μας σπρώξει κανένας και, για καλό και για κακό, ανεβάζω και τον Οδυσσέα αγκαλιά. Να βλέπει ότι το ξύλο πέφτει πιο μακριά, μην τρομάξει.
- Τί είναι αυτές οι εκρήξεις, σφαίρες;
- Όχι, είναι δυναμιτάκια. Αλλά δεν σκοτώνουν.
- Κι άμα πέσουν πάνω σου;
- Αν πέσουν στο πρόσωπό σου σε τραυματίζουν, αλλά εμείς δεν θα πάμε κοντά. Αν πέσουν στο μπουφάν σου, μπορεί να το κάψουν.
Κανα – δυο άνθρωποι μου συνιστούν, “δημοσιογράφε, πάρε το παιδί καλύτερα στις καμπίνες της τηλεόρασης”. Κάνω μία προσπάθεια, αλλά οι πόρτες είναι κλειδωμένες. Στο μεταξύ, η κάπνα από τα δακρυγόνα (που τα ΜΑΤ πετούν για ψωμοτύρι, χωρίς να σκεφτούν ότι βρισκόμαστε σε χώρο με παιδιά, ηλικιωμένους και ημί-κλειστο, έχουν αρχίσει και μας καίνε τον λαιμό. Δίνω διαταγή στον γιο μου, που ευτυχώς καταλαβαίνει με την πρώτη όταν χρησιμοποιώ τον σωστό τόνο, ότι απαγορεύεται να βάλει τα χέρια στα μάτια, όσο κι αν τον ενοχλήσουν. Κι επειδή η εμπειρία από πορείες και επεισόδια μου λέει να είμαι προνοητικός, προτιμώ να βγούμε έξω από την πιο κοντινή ελεύθερη θύρα, κατευθείαν στο πάρκινγκ. Από μακριά ακούμε τον αντίλαλο από τις συμπλοκές έξω από το γήπεδο, καθώς τα ΜΑΤ κυνηγιούνται με τους κουκουλοφόρους, εκτός κερκίδας πλέον. Σε δεύτερο χρόνο, το ξανασκέφτομαι και μπαίνουμε στο μπαρ των επισήμων, όπου συναντάμε πολυκοσμία. Περνάμε 45' παρακολουθώντας μέσω της τηλεοπτικής μετάδοσης την κατάσταση. Τελικά, αρχίζει το δεύτερο ημίχρονο και ο Οδυσσέας θέλει να ξαναπάμε στις θέσεις μας. Καθόμαστε για 10' λεπτά, κάνει το γκολ ο Ολυμπιακός και σκέφτομαι ότι πρέπει να φύγουμε πριν το τέλος του αγώνα. Δεν χρειαζόταν και πολλή φαντασία για να προβλέψεις αυτό που έγινε...
Ξαναπιάνω το χέρι του Οδυσσέα. Φοράμε τους πράσινους σκούφους μας για να μην κρυώνουμε και περπατάμε – ευτυχώς με την ησυχία μας και χωρίς δυσάρεστα συναπαντήματα.
- Μπορεί να τους βάλουμε δύο γκολ και να νικήσουμε, μου λέει.
- Μπορεί. Αν μπει γκολ θα φωνάξουν και θα τους ακούσουμε μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο.
- (καθώς περνάμε μπροστά από τις καντίνες με τα “βρώμικα”) Μπορούμε να φάμε πατάτες με κέτσαπ;
- Μπορούμε. Θα τις πάρουμε μαζί μας στο αυτοκίνητο.
- Δεν θέλω να χάσουμε.
- Νομίζω ότι μάλλον θα χάσουμε. Αλλά δεν πειράζει. Ούτε πρέπει να τσακωνόμαστε γι αυτό. Ετσι δεν είναι κι όταν παίζεις με τους φίλους σου; Άλλοτε κερδίζετε κι άλλοτε σας κερδίζουν. Στα παιχνίδια δεν μπορούμε να κερδίζουμε πάντοτε εμείς. Πρέπει να ξέρουμε και να χάνουμε.
Συνειδητοποιώ ότι αυτή ήταν η πιο σοφή κουβέντα που είπα στο Οδυσσέα απόψε. Του κρατώ το χέρι, που είναι ζεστό από τις πατάτες και αισθάνομαι χαρά, ακόμη κι έτσι. Σε μερικά χρόνια, σκέφτομαι, θα ξαναθυμηθούμε αυτή την περιπέτεια. Θα την ξανασυζητήσουμε και θα του εξηγήσω πολύ περισσότερα. Για μια άρρωστη κοινωνία, για τη βία που δεν πρέπει να ανεχόμαστε και κινδυνεύουμε να συνηθίσουμε, για τα όμορφα πράγματα στη ζωή που κάποιοι μας κλέβουν.
Πηγή: protagon.gr
Ρε Αντώνη (αρθρογράφος-πατέρας), όχι άλλο κάρβουνο. Όχι άλλο κάρβουνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν από τότε που έγινες πατέρας, μια από τις στιγμές που περίμενες, σχεδόν ονειρευόσουν, ήταν να πας με τον γιο σου σε ποδοσφαιρικό ντέρμπι, επαναλαμβάνω:
Όχι άλλο κάρβουνο{^}{^}{^}.
Δεν αναφέρομαι σε αφήγηση και πατρικές συμβουλές.
Κύριος έτσι!!!
Pragmatika se tetoia ar8ra eimaste prwtoi. Giati den ta eksagume?
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ βέβαια που να ξέρεις εσύ mathepeze από γήπεδα και τα συναισθήματα που μπορείς να βιώσεις εκεί μέσα..Αχχχ
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας αγνός χούλιγκαν
Να του προτείνουμε την άλλη φορά να τον πάει στο Αττικό πάρκο. Τα ίδια θα κάνουν. Θα φάνε "βρώμικα" θα μιλήσουν για ό,τι είδαν και θα έχουν δεί.... ζώα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν το μακρυνό 1995 όταν βρέθηκα στις κερκίδες του ΟΑΚΑ για να παρακολουθήσω το παιχνίδι ΠΑΟ - Ναντ..Από την αβεβαιότητα για το αν θα πάω ,μιας και είχα ωτίτιδα, μέχρι το τελικό οκ από τον παιδίατρο που με κούραρε εκείνη την περίοδο, η όλη προετοιμασία φορώντας κασκόλ κυριολεκτικά παντού, το τοστάκι από το σπίτι για να μην φωνάζει η μαμά(τελικά έφαγα από την καντίνα),τα 3 γκολ της πανάθας,το περπάτημα μέχρι να φτάσουμε στο γήπεδο και άλλα πολλά που τα σκέφτομαι και ανατριχιάζετε είναι εικόνες τις οποίες θα θυμάμαι για πάντα..Γι' αυτό ακριβώς μπορώ να καταλάβω γιατί θεωρούσε τόσο σημαντική στιγμή ο Φουρλής την πρώτη του φορά στο γήπεδο με τον γιο του..Αυτά από εμένα(Κύλισε ένα δάκρυ)
ΑπάντησηΔιαγραφήΥστερουστερόγραφο: Το 1995 ήμουν μόλις 8 χρονών μπουμπουκάκικαι παρόλα αυτά θυμάμαι με κάθε λεπτομέρια τα πάντα από εκείνη την ημέρα(κύλισε και άλλο δάκρυ)
Έχει συμβεί στα περισσότερα κορίτσια της κατηγορίας μου, ποδοσφαιροεχθρούς θα μας αποκαλούσα (αν υφίσταται ο όρος), να έχουμε μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που δεχθήκαμε να ακολουθήσουμε τον έρωτα σε ένα ματς, έχοντας επιπλέον ανεχτεί ανάμεσα στο πιάσιμο του μηρού και του ώμου εκείνον όρθιο αναπηδώντας να φωνάζει το λιγότερο «γαμώ το σπίτι σου μλκ», το χειρότερο δε θέλω να το πω, όχι μόνο προς τους παίκτες της αντίπαλης ομάδας αλλά και της δικής του παρακαλώ. Εντάξει, όταν μπαίνει το πολυπόθητο γκολ αγκαλιές και φιλιά και τα μαλλιά στα κάγκελα (άμα δεν έχεις βάλει αρκετό ζελέ; Που να ήξερες?).
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποια στιγμή (επιτέλους) ο αγώνας λήγει:
-Σ’άρεσε μωρό μου…
-Ήταν τέλεια αγάπη!
Κατάθεση ψυχής: Από τις λίγες φορές που υποκρίθηκα κάτι. Όμως τα φωτεινά του μάτια και η ηρεμία του μετά τη καταιγίδα που λέγεται ποδόσφαιρο, δε μου άφηναν κανένα περιθώριο για ειλικρίνεια.
__________________
Steve.... Steve, παρασυρόμενη από τη συγκινησιακή φόρτιση που κατάφερες να μου προκαλέσεις, σκέφτομαι πάρα πολύ σοβαρά να στείλω ένα κειμενάκι που έχω γράψει εγώ. Με αποτρέπει το γεγονός πως υπάρχουν και κάτι παλιόπαιδα εδώ…
Η συμβουλή της ημέρας: Ξέρετε, όταν στα μάτια ένος αγόριου κυλάει ένα δάκρυ, πόσο μάλλον δύο, για το κορίτσι ένα μπορεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη. Κακώς ή καλώς, αυτό είναι άλλο…
Ήμουν η Άννα Μαρία.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι μόλις τελείωσες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ: στείλε το κειμενάκι αμέσως
χαχαχα.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως να το ξανασκεφτόμουν?
Όχι,,όπως είδες ήδη έχουμε έναν καινούριο στην παρέα
ΑπάντησηΔιαγραφή