Ντεμπούτο!! Εν καιρώ οι επίσημες ανακοινώσεις..Welcome Lennie Small
Δημοσκοπήσεις, γκάλοπ, αναλύσεις, τηλεοπτικά παράθυρα συνθέτουν το 2012 ένα τοπίο τρομακτικά θολό και αδιευκρίνιστο. Βιώνουμε ένα σενάριο που μέσα στην πληθώρα και την δυσεύρετη διαφορετικότητα, τόσο σε πολιτικό όσο και σε ηθικό επίπεδο, των πρωταγωνιστών αγγίζουμε τα όρια της επιστημονικής φαντασίας. Φλερτάροντας εδώ και αρκετούς μήνες με μία μνημονιακή ή αντιμνημονιακή – αναλόγως το κομματικό πρίσμα- τρέλα παρασυρόμαστε σε λαϊκιστικά τρικ και γινόμαστε θύματα μιας τρομερά καλοστημένης επικοινωνιακής παγίδας προκειμένου τα κομματικά πιόνια να συνεχίζουν να καλπάζουν.
Δεξιοί, αριστεροί, κεντροδεξιοί, κεντροαριστεροί, ακροδεξιοί παραληρούν στην προσπάθεια τους να συμπαρασύρουν σε μία εκλογικά παρακμάζουσα σκακιέρα τους ψηφοφόρους προβάλλοντας ως «ντεντ εντ» τις διάφορες φιλολογίες τους.
Κομματάρχες και κομματοκύνες παλεύουν καθημερινά για ένα λεπτό τηλεοπτικής προβολής με σκοπό την εύρεση μιας ανύπαρκτης ουσιαστικά σωστικής λέμβου για να σωθούν από τον πολιτικό τους πνιγμό. Όλοι εκείνοι που μετά την πτώση της δικτατορίας υιοθέτησαν έναν άκρατο λαϊκισμό, οικοδομώντας έτσι ο καθένας τους ένα προσωπικό εκλογικό μαξιλαράκι, τρέχουν σήμερα φρενήρεις προκειμένου να περισώσουν την αποφλοιωμένη πολιτική τους ταυτότητα.
Μέσα σε αυτό το θέατρο του παραλόγου, όπου θεσμοί και αξίες έχουν πλέον ισοπεδωθεί και η αξιοπρέπεια φαντάζει κρυμμένος θησαυρός, ουδείς δείχνει ίχνος ενδιαφέροντος για το κομμάτι εκείνο του οποίου το μέλλον προβάλλει δυσοίωνο. Άραγε οι θιασάρχες του πολιτικού θεάτρου, όλοι εκείνοι που καλούνται κατά καιρούς να πάρουν σημαντικές για την χώρα αποφάσεις έχουν συζητήσει ποτέ με κάποιον έφηβο, φοιτητή η μαθητή; Απ’ την άλλη θα απορήσετε προφανώς πως οι απόψεις ενός 20άρη ή 25άρη ή πόσο μάλλον ενός εφήβου, καθείς με την μικρή του εμπειρία, θα μπορέσουν να αποτελέσουν ισχυρά επιχειρήματα ή τουλάχιστον βάσιμα για την αντιμετώπιση καίριων πολιτικών –και όχι μόνο- ζητημάτων. Μία επαφή με την νεολαία ίσως δεν σταθεί ως λύση στα προβλήματα της χώρας. Ως ταπεινός πολίτης όμως αναρωτιέμαι, θα ήταν ανώφελο μία Τρίτη φωνή; μία ακόμη πόρτα σε απόψεις και ιδέες που γεννιούνται εκτός κοινοβουλίου. Επωάζουν στα μπαρ, στα θέατρα, στο μετρό. Μία επαφή στηριζόμενη στην συλλογή απόψεων από μία διαφορετική οπτική γωνία, από ένα πρίσμα νεότερο με στόχο την δημιουργία μιας κρυστάλλινης σφαίρας μέσα στην οποία η μοναδικότητα των νέων θα σταθεί απέναντι στον πολιτικό μικρόκοσμο παρουσιάζοντας μία πολύχρωμη, εναλλακτική και καινοτόμα βιόσφαιρα.
Ίσως θα ήταν ενθαρρυντικό εάν όλοι εκείνοι, που με βαρύγδουπες δηλώσεις και φανφαρονισμούς επιδιώκουν την προσέγγιση των νεώτερων ψηφοφόρων, άλλαζαν φίλτρο στην προσωπική τους διόπτρα και γύριζαν το φακό στους προβληματισμούς, τους φόβους και τις ανασφάλειες της νέας γενιάς. Αρχίζοντας από το στενό περιβάλλον τους και δίνοντας το λόγο στους υιούς ή τις θυγατέρες τους, γυρίζοντας έτσι σελίδα και δίνοντας προοπτική για μια πολιτική σκηνή αντίπαλο της μονοτονίας, του καθωσπρεπισμού και των κοινοτοπιών.
Δεξιοί, αριστεροί, κεντροδεξιοί, κεντροαριστεροί, ακροδεξιοί παραληρούν στην προσπάθεια τους να συμπαρασύρουν σε μία εκλογικά παρακμάζουσα σκακιέρα τους ψηφοφόρους προβάλλοντας ως «ντεντ εντ» τις διάφορες φιλολογίες τους.
Κομματάρχες και κομματοκύνες παλεύουν καθημερινά για ένα λεπτό τηλεοπτικής προβολής με σκοπό την εύρεση μιας ανύπαρκτης ουσιαστικά σωστικής λέμβου για να σωθούν από τον πολιτικό τους πνιγμό. Όλοι εκείνοι που μετά την πτώση της δικτατορίας υιοθέτησαν έναν άκρατο λαϊκισμό, οικοδομώντας έτσι ο καθένας τους ένα προσωπικό εκλογικό μαξιλαράκι, τρέχουν σήμερα φρενήρεις προκειμένου να περισώσουν την αποφλοιωμένη πολιτική τους ταυτότητα.
Μέσα σε αυτό το θέατρο του παραλόγου, όπου θεσμοί και αξίες έχουν πλέον ισοπεδωθεί και η αξιοπρέπεια φαντάζει κρυμμένος θησαυρός, ουδείς δείχνει ίχνος ενδιαφέροντος για το κομμάτι εκείνο του οποίου το μέλλον προβάλλει δυσοίωνο. Άραγε οι θιασάρχες του πολιτικού θεάτρου, όλοι εκείνοι που καλούνται κατά καιρούς να πάρουν σημαντικές για την χώρα αποφάσεις έχουν συζητήσει ποτέ με κάποιον έφηβο, φοιτητή η μαθητή; Απ’ την άλλη θα απορήσετε προφανώς πως οι απόψεις ενός 20άρη ή 25άρη ή πόσο μάλλον ενός εφήβου, καθείς με την μικρή του εμπειρία, θα μπορέσουν να αποτελέσουν ισχυρά επιχειρήματα ή τουλάχιστον βάσιμα για την αντιμετώπιση καίριων πολιτικών –και όχι μόνο- ζητημάτων. Μία επαφή με την νεολαία ίσως δεν σταθεί ως λύση στα προβλήματα της χώρας. Ως ταπεινός πολίτης όμως αναρωτιέμαι, θα ήταν ανώφελο μία Τρίτη φωνή; μία ακόμη πόρτα σε απόψεις και ιδέες που γεννιούνται εκτός κοινοβουλίου. Επωάζουν στα μπαρ, στα θέατρα, στο μετρό. Μία επαφή στηριζόμενη στην συλλογή απόψεων από μία διαφορετική οπτική γωνία, από ένα πρίσμα νεότερο με στόχο την δημιουργία μιας κρυστάλλινης σφαίρας μέσα στην οποία η μοναδικότητα των νέων θα σταθεί απέναντι στον πολιτικό μικρόκοσμο παρουσιάζοντας μία πολύχρωμη, εναλλακτική και καινοτόμα βιόσφαιρα.
Ίσως θα ήταν ενθαρρυντικό εάν όλοι εκείνοι, που με βαρύγδουπες δηλώσεις και φανφαρονισμούς επιδιώκουν την προσέγγιση των νεώτερων ψηφοφόρων, άλλαζαν φίλτρο στην προσωπική τους διόπτρα και γύριζαν το φακό στους προβληματισμούς, τους φόβους και τις ανασφάλειες της νέας γενιάς. Αρχίζοντας από το στενό περιβάλλον τους και δίνοντας το λόγο στους υιούς ή τις θυγατέρες τους, γυρίζοντας έτσι σελίδα και δίνοντας προοπτική για μια πολιτική σκηνή αντίπαλο της μονοτονίας, του καθωσπρεπισμού και των κοινοτοπιών.
Επιτέλους δυο σοβαρές κουβέντες εδώ μέσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και όποιος έγραψε σοβαρά, γρήγορα κατάλαβε με ποιόυς έχει να κάνει και αποχώρησε.
Καλώς ήρθες κι από μένα!
Ελπίζω να μείνεις!
Ευχαριστώ Πολύ!Ήρθα για να μείνω.!
ΔιαγραφήSOBAROS
ΑπάντησηΔιαγραφή