Νίκος Γκάτσος, Τα Φλουριά & οι Δροσουλίτες!!!

Κάποιος (μην επαναλαμβάνουμε ονόματα) βραδιάτικα μου είπε:

Ανέβασε κάτι σκοτεινό… κι εγώ τον πήρα στα σοβαρά…

Σίγουρα θα πιστέψετε πως η ανάρτηση αυτή έγινε για να πειράξω την καινούργια μας φιλοξενούμενη. Ίσως και τον jim_k…

 Όμως δεν κάνω πλάκα ποτέ με τέτοια μεγέθη! Δεν σχολιάζω μουσική και ερμηνεία. Αυτά είναι για μουσικούς. Οι στίχοι όμως είναι ένα αφηγηματικό αριστούργημα. Δραματουργικά τέλειο!

Οφείλω ένα αφιέρωμα στον Νίκο Γκάτσο και πραγματικά λυπάμαι που δεν το έχω καταφέρει μέχρι σήμερα. Κατά την γνώμη μου ο μεγαλύτερος Έλληνας στιχουργός (ποιητής είναι λίγο βαρύ).

Τα φλουριά λοιπόν από την συλλογή «Δροσουλίτες».

Σ’έρημο φαράγγι σε λυποποριά
Έχασα μαντήλι μ’ εκατό φλουριά
Ξόρκισα το χώμα έκανα σταυρό
Πριν αποσπερώσει να τα βρω

Τότε καρασκέρι γροίκησα μακριά
Κι είδα μες στο ήλιο στην κακοπετριά
Τρεις αλογολάτες με βαριά σπαθιά
Και τις αλυσίδες αρμαθιά

Τι’ναι το κισμέτι τι’ναι το γραφτό
Πριν το μονοπάτι πάρω να κρυφτώ
Μού’στησαν καρτέρι σε μια πατουλιά
Και με κλαίγαν δένδρα και πουλιά

Ήταν μαύρη Τρίτη μαύρο δειλινό
Κι έχασα τον κόσμο και τον ουρανό
Σε μεγάλο κάστρο σε βαθειά σπηλιά
Με τους πεθαμένους αγκαλιά

Ώσπου κάποιο βράδυ τρίξαν οι αρμοί
Κι άστραψε στην πόρτα λυγερό κορμί
Μια Βασιλοπούλα σαν τη Μαξιμώ
Πού΄χε δυο φιδάκια στο λαιμό

Πάρε λέει τα φίδια, βάλ’τα στη καρδιά
Και μεγάλωσέ τα σα μικρά παιδιά
Το’να είν’ ο Δράκος τ’άλλο ο Διγενής
Άξιο τους αδέρφι να γενείς

Κράτησα τα φίδια μες στην ερημιά
Βιος μου και ρεγάλο και κληρονομιά
Μου΄φερναν καρύδια γάλα και ψωμί
Δίχως να γυρεύουν πλερωμή

Κι όταν κάποια νύχτα σώπασε η φωτιά
Σκάψανε του τοίχου τη ραγισματιά
Βρήκαν κερκοπόρτα και πρωί πρωί
Μού’δειξαν το δρόμο στη ζωή

Τώρα τι στα λέω τι στα μολογώ
Μάθε μόνο τούτο- πού’μαθα κι εγώ
Αν κρατάς χρυσάφι πλούτη και φλουριά
Δεν κατέχεις τί’ναι λευτεριά

*****

Οι Δροσουλίτες είναι ένα παράδοξο οπτικό φαινόμενο που παρουσιάζεται στην κρητική παραλία του Φραγκοκάστελου, ανατολικά της Χώρας των Σφακίων. Σύμφωνα με πολλές αξιοσημείωτες μαρτυρίες, κάθε χρόνο και για δέκα περίπου μέρες, γύρω στα τέλη Μαΐου ή στις αρχές Ιουνίου, την ώρα που χαράζει και υπάρχει απόλυτη νηνεμία, μια σειρά από ανθρώπινες σκιές, που μοιάζουν με έφιππούς πολεμιστές, ξεκινά από την ερειπωμένη εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους, προχωρεί στη θάλασσα και χάνεται στον ορίζοντα.

Οι κάτοικοι της περιοχής ονόμασαν τις σκιές αυτές Δροσουλίτες επειδή εμφανίζονται την ώρα της πρωινής δροσιάς, και πιστεύουν ότι ανήκουν στους άντρες του Ηπειρώτη οπλαρχηγού Χατζημιχάλη Νταλιανή που σκοτώθηκαν εκεί τον Μάιο του 1828 πολεμώντας με τα στρατεύματα του Μουσταφά Πασά.

Επιστημονικά, η επικρατέστερη θεωρία είναι ότι πρόκειται για φαινόμενο αντικατοπτρισμού από πραγματικά γεγονότα που διαδραματίζονται στην απέναντι αφρικανική ακτή της Λιβύης σε απόσταση 350 χιλιομέτρων, ή, ακόμα, για συμπυκνωμένους υδρατμούς που υψώνονται πάνω από το έδαφος και δημιουργούν παράξενα σχήματα.

Καμία απ’ αυτές τις ερμηνείες δεν είναι απόλυτα ικανοποιητική και έτσι οι Δροσουλίτες παραμένουν ένα μυστήριο που κεντρίζει την περιέργεια και την φαντασία όχι μόνο των κατοίκων της περιοχής αλλά και όλων όσων έχουν κατά καιρούς ασχοληθεί με το συναρπαστικό αυτό φαινόμενο.

(Σημείωμα του Νίκου Γκάτσου).