Η βραδυνή μου περιπλάνηση με 'φερε αντιμέτωπο με αυτό.

Με το που το διαβάζω, "ωχ", τι φρούτο είναι τούτο, μάνα μου παραμάνα μου και άλλα πολλά πέρασαν απο το μυαλό μου. Λέωωω, για κάτσε, αδέλφια πατριώτες είμαστε, κάτι θέλει να πει η μικρά, μάλλον το λέει κι ωραία. Δεν τα πιάνω εγώ αυτά τα μπιλα μπελα μπλα, μήπως να το στρεσάρω να δω τι λένε και οι άλλοι? Κι αφού είχα πάρει την απόφαση να το κοτσάρω, είχε κι ένα σχόλιο από κάτω, λεώωω ας το διαβάσω, αν είμαι τυχερός θα σχολιάζει καμιά ειδικότητα, αν όχι, κανα τσινάρι παρατρεχάμενο...Διάνα αδερφάκι μου! 

παραπονιάρικό μου

Τα χω με το σύμπαν, εν ελλείψη άλλου εγκληματούντος κι ένεκα που δεν έχει σταματήσει να μας τη φέρνει.

Ποτέ δε μου χε περάσει από το μυαλό ότι θα ταν έτσι νοηματοδοτημένη «η πατρίδα». Δεν αισθάνθηκα ποτέ την ανάγκη να έχω πατρίδα. Ως τώρα. Κι αυτά τα γράφω από υποχρέωση, γιατί είναι έτσι τα πράγματα που είμαι μακριά κι αυτό που γνώριζα γίνεται ξένο.

Λοιπόν, μέρες τώρα κάνουν τα πάντα σβούρες, αναίτιες σβούρες που ακολουθούνται από ένα μοιρολατρικό «όλα για καλό είναι». Μην φταίει λοιπόν το φεγγάρι κι η ξενική εξοχή;

Στα 24 μου, με το θράσος της γνωμης μου, θαρρώ πως όλα έρχονται απρόσμενα. Κι αυτεπάγγελτα.

Προδοσία. Την μαζεύεις, την εκλογικεύεις, την κάνεις κτήμα σου και την ακολουθείς. Ξέρω εγώ.

Κι ενώ οι γύρω τρωγονται, εγώ βρήκα ν’ αγαπήσω. Ψέμα. Να θέλω ν’αγαπήσω και να μου δίνεται η ευκαιρία. Πως αγαπάς το διαφορετικό; Αυτό που σου μοιάζει τ’αγαπάς απο ανάγκη, από αδυναμία. «Τ’αδοκίμαστο και τ’απ’αλλού φερμένο» όμως;

Ν’άγαπάς τον τρόπο που κομπιάζει σε επίπλαστα αγγλικά, ενώ έχεις μάθει ν’αγαπάς μ’ Ελύτη. Ας είναι.

Δεν ξέρω τι να νιώσω και δεν έχω την πολυτέλεια να σκεφτώ. Γιατί η χώρα καταρρέει, γιατί δεν ομιλώ την Ολλανδική, γιατί δεν με προσλαμβάνουν οι πολυεθνικές, γιατί καλοί μου φίλοι σφάζονται με εγχώριο βαμβάκι, και πού καιρός και λεφτά και διάθεση.

Αλλά με εκπλήσσει ο τρόπος που με κρατάει κι η πεποίθησή του πως αξίζω τον κόπο.


http://periptero21.blogspot.com