Ποιος αυτοκτονεί;

Τραγικό. Σοκαριστικό. Η αυτοχειρία. Και δη ηλικιωμένου και αρρώστου. Βαστάτε, όμως, γιατί η αυτοχειρία δεν προκαλείται μόνο από την οικονομική κρίση. Και δεν ηρωοποιεί κανένα. Ναι, είναι σοβαρά τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας, είναι σκληρό να νοιώθουμε φυλακισμένοι στην χώρα μας, να μην έχουμε δικαίωμα στο όνειρό, αλλά κάντε μια ανάπαυλα σε όλη τη συναισθηματική φόρτιση της περιρρέουσας ατμόσφαιρας και κοντρολάρετε κάπως την λύπηση. Τι λύπηση... σχεδόν οίκτος, αλλά για ποιον; Για τους απομείναντες ζωντανούς; Για τον αυτοχειριαζόμενο; Ή για την πλάνη που είναι πρόθυμη να σκάψει με θρασύτητα και να περάσει τα όποια μηνύματα θέλει;

Δεν είναι δουλειά μου αυτή, εννοώ δεν είμαι ψυχίατρος για να μπορώ να ερμηνεύσω επιστημονικά την αυτοκτονία. Αλλά παρατηρώντας τον κόσμο λέω τούτο: δεν αυτοκτονεί όλος ο κόσμος, όταν έχει προβλήματα. Ειδάλλως, θα ήταν οι δρόμοι και οι πλατείες γεμάτες πτώματα. Για να προβεί κάποιος στην αυτοκτονική ενέργεια, υποθέτω, πως έχει τέτοια ιδιοσυγκρασία που του ‘επιτρέπει’ να την εφαρμόσει. Και οι αφορμές, ίσως και οι αιτίες για την αυτοκτονία, να είναι πολλές. Από τον σπουδαίο έρωτα μέχρι την οικονομική κρίση. Από ένα καυγά που νοιώθει ότι όλοι τον έχουν εγκαταλείψει και τον αντιπαθούν μέχρι την ψευδαίσθηση ότι θα συνετίσει, ίσως και θα τιμωρήσει κάποιους, μέσω της αυτοκτονίας προκαλώντας τους τύψεις. Από μια υπόσχεσή που δεν υλοποιήθηκε ή μια αναποδιά που ανέτρεψε τα δεδομένα. Συνεπώς, λογικό – μέσα στον παραλογισμό της αυτοχειρίας- μου φαίνεται να υπάρχουν αυτοκτονικές τάσεις σε κάποιους ανθρώπους ανεξάρτητα αν τις δικαιολογούμε ή όχι. Και οι τάσεις αυτές προσδιορίζουν και τη στάση ζωής μας.
Δεν έχω ακούσει κανένα να δικαιολογεί όποιον αυτοκτόνησε από έρωτα. Λένε ‘κρίμα ήταν πολύ βλάκας’ ή ‘ τον κακομοίρη’. Νοιώθω, λοιπόν, πως μου φεύγει η ζωή μες από τα χέρια, αν δώσω περισσότερο χώρο από όσο αρμόζει σε μια είδηση θλιβερή, πολύ θλιβερή έως και τραγική, που ωστόσο δεν έχει περισσότερες πιθανότητες να λάβει μεγαλύτερες εκτάσεις από αυτές που επιτρέπει η στατιστική επιστήμη. Εννοώ πως το ίδιο πρόσωπο που αυτοκτονεί λόγω οικονομικής κρίσης, θα έβρισκε λόγους να αυτοκτονήσει και λόγω παθιασμένου έρωτα ή λόγω αδυναμίας να αντέξει μια ζόρικη ζωή ή λόγω αδυναμίας να αντέξει μια σοβαρή ασθένεια ή λόγω αδυναμίας της ίδιας της δύναμης που θα τροφοδοτήσει τον άνθρωπο για να ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του. Θέλω να πω, πως οφείλουμε ως κοινωνία και νοήμονες πολίτες να στεκόμαστε με σεβασμό σε τέτοια φαινόμενα, αλλά προσοχή να μην μετατρέψουμε την αδυναμία ενός αυτόχειρα ως τάση για γενικευμένη κατάσταση δεδομένου πως τα ΜΜΕ έχουν την κατάρα να κάνουν το άσπρο μαύρο και τούμπαλιν.
Βαδίζω στα 43. Αυτό που έμαθα είναι πως το μόνο μη αναστρέψιμο γεγονός είναι ο θάνατος. Με το να τον επισπεύδω, γιατί βλέπω τα ζόρια να κοντοζυγώνουν, δεν με τιμά, ούτε ως ανθρώπινη φύση, ούτε ως πολίτη. Η υγιής στάση ζωής είναι ο διαρκής αγώνας. Και ένα ρήμα τόσο σπουδαίο: «Χαμογέλασε»! Δεν θα πάει κανείς πάνω από το σημείο που ξεψύχησε ο 77χρόνος να χαμογελάσει αισιόδοξα ή χαρούμενα, ίσως να χαμογελάσει πικρά. Αλλά δεν έχει και κανένα όφελος να κολλήσει εκεί φωνάζοντας συνθήματα. Συναισθάνομαι το λόγο να συγκεντρώνεται πλήθος στον τόπο αυτοχειρίας του ανθρώπου, αλλά από την άλλη δεν το δικαιολογώ. Μάλλον δίνουμε περισσότερη σημασία στον ίδιο μας τον εαυτό παρατηρώντας εκείνον που είπε το «έχετε γεια βρυσούλες». Νοιώθουμε χαρά που δεν είμαστε στη θέση του. Και μια κρυφή ικανοποίηση για το ότι ακόμα το παλεύουμε. Το να σκύβουμε το κεφάλι και να ερμηνεύουμε τέτοια γεγονότα είναι σημαντικό. Το να σκεπτόμαστε, όμως, με τέτοια συναισθηματική φόρτιση που θολώνει την τελευταία σταγόνα λογικής μας, είναι από λαϊκιστικό έως αυτοκτονικό. Και σας το εξομολογείται αυτό συναισθηματικός άνθρωπος. Άρα, μην το πολυζορίζουμε το πράγμα και κυρίως μην δίνουμε τόσες διαστάσεις σαν να θέλουμε να επιφορτίσουμε μια ήδη ζόρικη κατάσταση. Εκτός εάν αυτό επιθυμούμε.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=14084