Άνοιξη το λένε και φέρνει καλοκαίρι.

by xrisa-fi

 Άνοιξη φίλε μου. Η εποχή που εκατομμύρια μαμούνια διοργανώνουν την τελετή έναρξης της και που εγώ αποφάσισα μετά από τόσο καιρό να σας γράψω κοιτάζοντας την μέσα απ’ το κλειστό παράθυρο με ένα  φυσικό χυμό πορτοκάλι στο ποτήρι που κέρδισα από πίτσα και ένα παγάκι που σκοπός μου είναι τα το φάω και όχι να δροσίσει της βιταμίνες C . Ένα παράθυρο κλειστό και ένα παγάκι, για να μην μπουν τα μαμούνια, για να μην πονέσουν τα λαιμά μου. Αυτή είναι πάνω- κάτω η ζωή μας. Κλειστά παράθυρα, κακά  ζωύφια και μέτριες απολαύσεις. Αυτή είναι η ζωή που διαλέξαμε γιατί πιστέψαμε ότι δεν έχει άλλη.




Τέταρτος μήνας του καταστροφικού έτους 2012 και το σύμπαν πρέπει να ναι πολύ στραβωμένο με την Ελλάδα που ασχολείται μόνο με τον εαυτό της και ολόκληρο τον πλανήτη που ασχολείται μ’ αυτήν κάνοντας την αυτοκριτική της, κρίνοντας τους άλλους. Τέταρτος μήνας του 2012 και μείς τα τσολιαδόπαιδα καίμε γήπεδα, κάνουμε εσωκομματικές εκλογές με έναν υποψήφιο  που τον πληρώνουμε κιόλας με 2 ευρώ για επιβράβευση, αυτοκτονούμε στην πλατεία Συντάγματος για να μας θάψουν δεξιοί και αριστεροί ψάλτες. Τέταρτος μήνας του 2012 και το μεγάλο έθνος, η ελλαδίτσα μας ετοιμάζει εκλογές με μόνο σκοπό να ντύσει τη βουλή ανοιξιάτικα  με όλα τα χρώματα. Μπλε, πράσινοι, κόκκινοι, κίτρινοι, κάτι δεντράκια και κάτι παραμορφωμένοι αγκυλωτοί σταυροί θα διώξουν τον κακό Παπανδρέου που κατέστρεψε τη χώρα και θα πετάξουν σωσίβιο στους σκυλοπνιγμένους.

Σαν χθες πρέπει να ήταν  που η καταστροφή είχε μόνο ένα πρόσωπο, με λίγα μαλλιά και γυμνασμένο σώμα. Σαν χθες τα συλλαλητήρια πάγωναν τη χώρα και οι αγανακτισμένοι  πασαλειμμένοι με μουστάρδες απ’ το hot dog του έβριζαν τον πατέρα και περισσότερο τη μάνα. Σαν χθες το χοντρό αγόρι εθισμένο στα videoπαιχνίδια έκανε και ξαναέκανε το σταυρό του που γλίτωσε, που σαν ποντικός  πήδηξε αν και καπετάνιος από μια χώρα, από ένα πλοίο που έμπαζε νερά. Και πάω στο προχθές, εκεί που η αριστερή φίλαθλος του παναθηναϊκού φώναζε συνθήματα για τη δεξιά νεολαία και τώρα κουβαλάει καλούδια απ’ το φούρνο της γειτονιάς της  για να μας πικάρει στη βουλή. Πάω στην απόγονο  του «όλους τους θάβω, όλους τους ξεπαστρεύω», που η αγάπη της για την πατρίδα δεν μπορούσε να την κάνει να δεχτεί ότι δε θα ηγηθεί κόμματος και έτσι έφτιαξε το δικό της, πάντα για την πατρίδα. Ο κακός έφυγε και η  κάθαρση ήρθε για τον αγανακτισμένο όχλο που τα προβλήματα του τώρα πια μοιάζουν ελαφρότερα.

Το σαν χθες όμως δε με πονάει όσο το σαν σήμερα. Σαν σήμερα, που σκόνταψα σ’ ένα ιλουστρασιόν χαρτί, λευκό και γαλάζιο, πατριωτικό, εθνικιστικό. Ένα παράδειγμα  45χρονε κύριε που μοιράζεις τα φυλλάδια, μια απορία. Καιρό πριν, πατέρας δολοφονήθηκε από αλλοδαπό  για μια κάμερα πηγαίνοντας  τη γυναίκα του να γεννήσει. Την επομένη, μέλη της νεολαίας σου δολοφόνησαν σε κάδο απορριμμάτων 20χρονο αλλοδαπό σα σκυλί ή και χειρότερα. Ο πρόεδρος σου έστειλε λουλούδια στη γυναίκα που έχασε τον άντρα της και εκείνη τα γύρισε πίσω με το σημείωμα: «ο άντρας μου δε θα δεχόταν ποτέ λουλούδια από δολοφόνους». Αυτό μόνο κύριε. Αυτό πατριώτη της δεκάρας, ανορθόγραφε υποστηρικτή της ελληνικής γλώσσας, ενός έθνους που ιστορία δε γνωρίζεις και μόνο λαϊκίζεις.

Σήμερα λοιπόν, αρνούμαι να δεχτώ ότι τέτοια άτομα, τέτοιοι  κακεντρεχείς τύποι μπορούν να μου κόψουν τις ελπίδες για το αύριο. Αρνούμαι να περιφέρουν την απελπισία των συνανθρώπων μου σα λάβαρο για την άδικη δικαίωση τους. Αρνούμαι να δεχτώ ότι  άρρωστα μυαλά μπορούν να κερδίσουν τα υγιή, αρνούμαι να δεχτώ ότι ήρθα ως εδώ τζάμπα.

Σε μια κοινωνία που τραυματίζεται το πόδι της και αντί να το γιατρέψει το κόβει εγώ βρίσκομαι απέναντι. Απέναντι σε κάθε στρατόπεδο ψυχής, απέναντι σε κάθε ψευτομεσσία. Οι εκλογές δεν είναι ανάγκη κύριε Σαμαρά, το κατούρημα είναι, όμως το πάθος για τη σωτηρία μας είναι τυφλωτικό.

Βάζω να ακούσω το καινούργιο cd του Κωνσταντίνου Βήτα και να λυπηθώ για όσους δε μπορούν να χαμογελάσουν με μια τέτοια μουσική. Να λυπηθώ για όσους κρατούν μόνο μια εφημερίδα για όσους δεν αντέχουν να είναι μόνο 23χρονων. Ανοίγω το παράθυρο για να τσακωθώ με τα μαμούνια , γεμίζω το ποτήρι με παγάκια και ο ρυθμός πάει κάπως έτσι: «όλα αυτά τα πάθη, μια χαμένη αγάπη, πέτρες που κυλάνε σαν κολιέ που σπάνε.. όλα τα όνειρα μας και τα μυστικά μας..»