«Και είπα στην γυναίκα μου:
Όταν ψοφήσω στο Παρίσι, να κάψεις το κουφάρι μου στο κρεματόριο και να ρίξεις τις στάχτες μου στον υπόνομο. Τέτοια είναι η διαθήκη μου.»
Ο Ηλίας Πετρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι 1973. Πέθανε το 2003.
Επίμονος ερευνητής των λαϊκών φραστικών επινοήσεων αλλά και πιστός στην πολυτονική γραφή, συστηνόταν ως λαογράφος και έψεγε με το ύφος του τον καθωσπρεπισμό του «πολιτικά ορθού». Το έργο του αναδίδει μια αίσθηση καθολικού ανθρώπου. Δεν θα ήταν υπερβολή να τον χαρακτηρίσουμε ιστορικό, λαογράφο, γλωσσολόγο, εικαστικό καλλιτέχνη, φωτογράφο - εν τέλει έναν ελευθέριο στοχαστή-ερευνητή που το έργο του αξίζει ευρύτερης προσοχής.
«Σύμφωνα με τη γνώμη κάποιων βιαστικών λαογράφων και γλωσσολόγων, ο λαός μας έπαψε να πλάθει παροιμίες και φραστικά κλισέ. Είμαι αναγκασμένος να τους διαψεύσω. Το γήπεδο, ορισμένοι επαγγελματίες (π.χ. οι σοφεράντζες), το μπαρ, οι σημερινοί νέοι, ο κόσμος των ομοφυλοφίλων, ο στρατός και άλλα κοινωνικά γκρουπ γεννοβολούν λογής-λογής τυποποιημένες εκφράσεις. Δεν είναι της στιγμής να μιλήσω γενικότερα. Θα ήθελα, τώρα, να αραδιάσω λίγες άγνωστες παροιμίες και φραστικά κλισέ που χρησιμοποιούσαν (ή χρησιμοποιούν ακόμη) τα Παιδιά της Φάρας.»
Χαρακτηρισμένος ως εθνολόγος του περιθωρίου και ερευνητής του ασήμαντου, κατέγραψε πρόσωπα και πράγματα περιφρονημένα από την επίσημη ιστορία της χώρας του.
«Αγαπώ τα τσογλάνια και τους κλέφτες και τις πουτάνες και τους χασικλήδες και τους ρεμπέτες και τους πούστηδες και τους τεμπέληδες γιατί καταφέρνουν και επιζούν κόντρα στην αστυνομία, κόντρα στο ποινικό μητρώο, κόντρα στην απαίσια ηθική των μικροαστών»
Τα βιβλία του έχουν συχνά τη μορφή της μελέτης ή της μονογραφίας ενώ πολλά αποτελούν συλλογές άρθρων παρεμφερούς θεματικής, είτε αδημοσίευτων, είτε δημοσιευμένων σε περιοδικά και εφημερίδες της εποχής. Ο Ηλίας Πετρόπουλος έγινε γνωστός στο πλατύ κοινό με το βιβλίο του Το εγχειρίδιο του καλού κλέφτη που εκδόθηκε στην Αθήνα το 1979 από τον εκδοτικό οίκο Νεφέλη ενώ αναμφισβήτητη είναι και η αξία της πρώτης ρεμπετολογικής μελέτης στην Ελλάδα που ακόμα και σήμερα αποτελεί σημείο αναφοράς για τη μελέτη του ρεμπέτικου-τρόπου ζωής του περιθωρίου.
Πνεύμα ανήσυχο και ερευνητικό, πολέμιος των ακαδημαϊκών και του κατεστημένου. Αμφισβητούσε τα πάντα, δεν πίστευε σε κανένα θεσμό (θρησκεία, στρατό, πολιτικές παρατάξεις). Λογοκρίθηκε και καταδικάστηκε τέσσερις φορές από τα ελληνικά δικαστήρια για τον αναρχικό, μηδενιστικό χαρακτήρα των γραπτών του. Για το βιβλίο του Τα ρεμπέτικα τραγούδια, που δεν έφερε σφραγίδα λογοκρισίας, η χούντα τον καταδίκασε σε πεντάμηνη φυλάκιση το 1968, όπως και για τα Καλιαρντά το 1972 και για το κείμενό του Σώμα, που δημοσίευσε στο περιοδικόΤραμ. Δηλωμένος άπατρις, αναρχικός και άθεος κατόρθωσε έπειτα από απαίτηση του να αποκτήσει αστυνομική ταυτότητα το 1972- εν μέσω δικτατορίας- με τον τελευταίο προσδιορισμό.
«Ο πανεπιστημιακός είναι ένας στοχαστής που δεν ονειρεύεται ποτέ. Μας κυβερνούν οι πλαστές ιδέες, που εμπορεύονται τα πανεπιστήμιά μας. Ο καθηγητής είναι σοβαρόν ζώον. Η σοβαροφάνεια κρύβει το καρδιοχτύπι της μηδαμινότητας».
Αποσπάσματα από συνέντευξη:
Ποιοι είναι οι συγγραφείς που σας έχουν επηρεάσει περισσότερο;
«Δεν νομίζω ότι έχω δεχθεί συγκεκριμένες επιρροές από συγκεκριμένους συγγραφείς. Ο θεωρητικός οπλισμός μου και η ποιητική μου παιδεία βασίζεται κυρίως στην ελληνική και νεοελληνική γραμματολογία. Η γλώσσα μου είναι τα ελληνικά. Δουλεύω με αυτή τη γλώσσα. Για να μάθω καλά ελληνικά έπρεπε να μελετήσω προσεκτικά πώς μιλάει ο λαός μας και έπρεπε να διαβάσω τους έλληνες ποιητές και πεζογράφους. Από τους παλιούς αγαπώ τον Καβάφη, τον Κάλβο, τον Καρυωτάκη, τον Παπαδιαμάντη, τον Ροΐδη, τον Βιζυηνό. Δεν μου αρέσει καθόλου μήτε ο Καζαντζάκης, μήτε ο Ρίτσος. Προτιμώ άλλους: τον Αναγνωστάκη, τον Καρούζο, τον Εμπειρίκο, τον Γονατά, τον Ελύτη...»
«Δεν νομίζω ότι έχω δεχθεί συγκεκριμένες επιρροές από συγκεκριμένους συγγραφείς. Ο θεωρητικός οπλισμός μου και η ποιητική μου παιδεία βασίζεται κυρίως στην ελληνική και νεοελληνική γραμματολογία. Η γλώσσα μου είναι τα ελληνικά. Δουλεύω με αυτή τη γλώσσα. Για να μάθω καλά ελληνικά έπρεπε να μελετήσω προσεκτικά πώς μιλάει ο λαός μας και έπρεπε να διαβάσω τους έλληνες ποιητές και πεζογράφους. Από τους παλιούς αγαπώ τον Καβάφη, τον Κάλβο, τον Καρυωτάκη, τον Παπαδιαμάντη, τον Ροΐδη, τον Βιζυηνό. Δεν μου αρέσει καθόλου μήτε ο Καζαντζάκης, μήτε ο Ρίτσος. Προτιμώ άλλους: τον Αναγνωστάκη, τον Καρούζο, τον Εμπειρίκο, τον Γονατά, τον Ελύτη...»
Και από τους ευρωπαίους;
«Απεχθάνομαι το περιβόητο esprit francais. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιοι γάλλοι συγγραφείς που αγαπώ. Και πριν απ' όλους τον Σταντάλ. Θαυμάζω τους ρώσους κλασικούς, την αμερικάνικη λογοτεχνία εν γένει, καθώς και την αγγλική, τους μεγάλους ιταλούς συγγραφείς, ορισμένους σκανδιναβούς (τον Κνουτ Χάμσουν, τον Στρίνμπεργκ), ορισμένους γερμανούς (λέω "ορισμένους" γιατί λόγου-χάρη ο Τουχόλσκι με εντυπωσιάζει περισσότερο από τον Μπρεχτ)».
Εσείς αντιδράσατε γράφοντας ενάντια στον επίσημο ελληνικό σοβινισμό. Πώς ερμηνεύετε την εμφάνισή του;
«Πιστεύω ότι ο ρατσισμός είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο και ότι είναι αδύνατον να τον ξεριζώσουμε. Και ακριβώς γι’ αυτό, απαιτείται ένας συνεχής και έντονος αγώνας εναντίον του ρατσισμού, που, ως γνωστόν, εμφανίζεται με πολλές μορφές. Ο νεοελληνικός ρατσισμός οφείλεται, κατά μεγάλο μέρος, στην παιδεία μας που οδηγεί τα ελληνόπουλα στην παρανοϊκή αντιμετώπιση της βαλκανικής πραγματικότητας. Νομίζω ότι, το καλύτερο αντίδοτο κατά του ρατσισμού είναι η βαθιά γνωριμία μεταξύ των λαών.
Όσο για τους τάφους των βογομίλων της Βεύης, τους είδα με τα μάτια μου και τους εδημοσίευσα και στην Αθήνα και στο Παρίσι. Εννοείται πως η Μελίνα Μερκούρη δεν απάντησε ποτέ ούτε στην επίσημη επιστολή μου, ούτε στα άρθρα μου. Έτσι, η ψευτοσοσιαλίστρια υπουργίνα "απόδειξε" πως οι σλάβοι δεν πατήσανε ποτέ το "ιερόν έδαφος" της Ελλάδας!»
«Πιστεύω ότι ο ρατσισμός είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο και ότι είναι αδύνατον να τον ξεριζώσουμε. Και ακριβώς γι’ αυτό, απαιτείται ένας συνεχής και έντονος αγώνας εναντίον του ρατσισμού, που, ως γνωστόν, εμφανίζεται με πολλές μορφές. Ο νεοελληνικός ρατσισμός οφείλεται, κατά μεγάλο μέρος, στην παιδεία μας που οδηγεί τα ελληνόπουλα στην παρανοϊκή αντιμετώπιση της βαλκανικής πραγματικότητας. Νομίζω ότι, το καλύτερο αντίδοτο κατά του ρατσισμού είναι η βαθιά γνωριμία μεταξύ των λαών.
Όσο για τους τάφους των βογομίλων της Βεύης, τους είδα με τα μάτια μου και τους εδημοσίευσα και στην Αθήνα και στο Παρίσι. Εννοείται πως η Μελίνα Μερκούρη δεν απάντησε ποτέ ούτε στην επίσημη επιστολή μου, ούτε στα άρθρα μου. Έτσι, η ψευτοσοσιαλίστρια υπουργίνα "απόδειξε" πως οι σλάβοι δεν πατήσανε ποτέ το "ιερόν έδαφος" της Ελλάδας!»
Ποιες είναι οι αναμνήσεις σας από την περίοδο της στρατιωτικής χούντας στην Ελλάδα;
«Η δικτατορία των συνταγματαρχών ήτο περισσότερο γελοία, παρά σκληρή. Ναι, υπήρξαν πολλές περιπτώσεις βασανισμού. Αλλά, όταν ο Καραμαλής ήταν πρωθυπουργός είχαμε πολύ περισσότερους βασανισμούς. Με την μικρή διαφορά ότι, τότε, εβασάνιζαν τους κομουνιστές, ενώ ο Παπαδόπουλος "απετόλμησε" να βασανίζει πολίτες "πρώτης κατηγορίας" που ανήκαν στο Κέντρο, ή και στην Δεξιά. Αυτοί οι μπουρζουάδες, όταν βρέθηκαν στα μπουντρούμια της Ασφάλειας, ανακάλυψαν κα-τά-πλη-κτοι ότι η Αστυνομία είχε το "δικαίωμα" να βασανίζει, χρησιμοποιώντας επί τούτω ειδικευμένο προσωπικό, εργαλεία κτλ. Σήμερα στην Ελλάδα επανήλθαμε στα παλιά κλασικά βασανιστήρια. Ποτέ μου δεν επίστεψα στην αφέλεια των μπουρζουάδων».
.........................................................................
Ο Ηλίας Πετρόπουλος άφησε ένα τεράστιο σε όγκο και αξία έργο, που η πληρότητα και ποιότητα του είναι αδιαμφισβήτητη.
Πεζά
"Εγχειρίδιον του Καλού Κλέφτη" (εκδ.Νεφέλη-1979)
"Πτώματα, πτώματα, πτώματα..." (εκδ. Νεφέλη-1989)
"Η μυθολογία του Βερολίνου" (εκδ. Νεφέλη-1982)
Υπόκοσμος
"Ρεμπέτικα Τραγούδια" (εκδ. Κέδρος-1979)
"Ρεμπετολογία" (εκδ. Κέδρος-1968)
"Τα Μικρά Ρεμπέτικα" (εκδ. Νεφέλη-1968)
"Το Άγιο Χασισάκι" (εκδ. Νεφέλη-1987)
"Της Φυλακής" (εκδ. Νεφέλη-1975)
"Το Μπουρδέλο" (εκδ. Νεφέλη-1980)
"Υπόκοσμος και Καραγκιόζης" (εκδ. Γράμματα-1978)
"Καπανταήδες και Μαχαιροβγάλτες" (εκδ. Νεφέλη-2001)
"Παροιμίες του Υποκόσμου" (εκδ. Νεφέλη-2002)
Λεξικά
"Γλωσσάριο των Ρεμπέτηδων" (εκδ. Κέδρος-1968)
"Καλιαρντά" (εκδ. Νεφέλη-1971)
Ενδυματολογία
"Η φουστανέλα" (εκδ. Νεφέλη-1987)
"Η Τραγιάσκα" (εκδ. Πατάκη-2000)
Λαογραφία
"Ο Τούρκικος Καφές εν Ελλάδι" (εκδ. Νεφέλη-1979)
"Ο Μύσταξ" (εκδ. Νεφέλη-1989)
"Ψειρολογία" (εκδ. Νεφέλη-1979)
"Η Ονοματοθεσία Οδών και Πλατειών" (εκδ. Πατάκη-1995)
"Το Ταντούρι και το Μαγκάλι" (εκδ. Νεφέλη-1994)
"Καρέκλες και Σκαμνιά" (εκδ. Νεφέλη-1988)
"Η Εθνική Φασουλάδα" (εκδ. Νεφέλη-1993)
"Τα Σίδερα. Η Λάσπη. Τα Μπαστούνια" (εκδ. Νεφέλη-1984)
"Ιστορία της Καπότας" (εκδ. Νεφέλη-1984)
"La voiture grecque" (Παρίσι-1976)
"La kiosque grec" (Παρίσι-1976)
"Cages a oiseaux en Grece" (Παρίσι-1976)
"Album turc" (Παρίσι-1976)
Αρχιτεκτονική
"Το μπαλκόνι στην Ελλάδα" (εκδ. Νεφέλη-1981)
"Η αυλή" (εκδ. Χατζηνικολή-1981)
"Το παράθυρο στην Ελλάδα" (εκδ. Νεφέλη-1981)
"Ελληνικές Σιδεριές" (εκδ. Νεφέλη-1981)
"Ξυλόπορτες - Σιδερόπορτες" (εκδ. Νεφέλη-1981)
"Το Μάτι του Βοδιού" (εκδ. Νεφέλη-1980)
Άρθρα
"Μικρά Κείμενα" (εκδ. Γράμματα-1980)
"Άρθρα στην Ελευθεροτυπία" (εκδ. Πατάκη-1992)
"Ο κουραδοκόφτης" (εκδ. Νεφέλη-2002)
Μεταφράσεις
"Δώδεκα Τραγουδάκια από την Παλατινή Ανθολογία" (εκδ. Νεφέλη-1980)
"Αρετίνου Ακόλαστα Σονέτα" (εκδ. Νεφέλη-1992)
"Ιωάννου Αποκάλυψις" (εκδ. Νεφέλη-1975)
Ποίηση
"Ποιήματα (1968-1991)" (εκδ. Νεφέλη-1991)
Βιογραφίες
"Ποτέ και Τίποτα" (εκδ. Νεφέλη-1993)
"Topor: Τέσσερεις Εποχές" (εκδ. Νεφέλη-1991)
Ιστορία
"Les Juifs de Salonique/In Memoriam" (Παρίσι-1983)
"Παύλος Μοσχίδης" (άρθρα στο περιοδικό Διαγώνιος, 1958-1963)
"Γιώργος Παραλής" (άρθρα στο περιοδικό Διαγώνιος, 1958-1963)
"Χαρακτική: Π. Τέτσης" (άρθρα στο περιοδικό Διαγώνιος, 1958-1963)
"Γιώργος Δέρπαπας" (άρθρα στο περιοδικό Διαγώνιος, 1958-1963)
"Μποστ" (άρθρα στο περιοδικό Διαγώνιος, 1958-1963)
"Σταμ.Σταμ." (άρθρα στο περιοδικό Διαγώνιος, 1958-1963)
"Ελύτης, Μόραλης, Τσαρούχης" (εκδ. Πατάκη 1998-α΄δημοσ. 1965)
"Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης" (εκδ. Πατάκη 1998- α΄δημοσ. 1958)
"Τέσσερεις Ζωγράφοι: Αντώνης (Anton)/ Βιτάσταλη/ Δουραλή/ Σουλιώτης" (εκδ. Νεφέλη-1999)
Σχέδια-Κολλάζ
"Κυρίως αυτό" (εκδ. Νεφέλη-1993)
Με τον Η.Χ. Παπαδημητρακόπουλο
"Μνήμη Νίκου Καχτίτση" (αυτοέκδοση-1972)
"Επιστολαί προς Μνηστήν" (εκδ. Νεφέλη-1998)
Την γνωριμία μου μ’ αυτό την οφείλω στο συμπαθέστατο ροδάκινο – ναι ρε μετανάστη, ναι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα τα δικά σου τα ξέρω.
Πώς κοιτάς όταν λες ψέματα.
Πώς κόβεις το κρέας με το μαχαίρι.
Πώς ακριβώς μυρίζει η επιδερμίδα σου.
Ακουμπώ το κεφάλι στην κοιλιά σου
και τα έντερά σου γουργουρίζουν.
Την Γυναίκα την αγαπάς στο σύνολό της,
ή καθόλου.
***
Έρχεσαι πάντα
μαζί με το μουνί σου.
***
Ο σημερινός ερωτισμός
της φαίνεται κοινότυπος.
Εξίσου μπανάλ είναι ο Παρθενών.
***
Μουνί, εσύ, σκοτεινό,
Μουνί κλειστό, Μουνί σιωπηλό,
Μουνί που δεν μου χαμογελάς πια,
Μουνί στεγνό και Μουνί θυμωμένο,
κάνω υπομονή, δείχνω επιμονή,
περιμένοντας να ραγίσεις άλλη μια φορά
και να ξαναγίνεις το Μουνί που ξέρω
-το Μουνί της Συμφιλίωσης
με τον εαυτό μου.
..................................
Σε μια συνέντευξη του είχε πει: ''Γράφω για τους νέους και απευθύνομαι στους νέους. Το κοινό μου ήταν, είναι και ελπίζω ότι θα είναι πάντα νέοι''.
Και κάτι πάντα επίκαιρο...
Αχ, αυτοί [εμείς] οι μετριοπαθείς επαναστάτες.
Αχ, αυτοί [εμείς] που φοράνε κουστούμι τρουά-πιες.
Αχ, αυτοί [εμείς] που γαμάνε με τα λεφτά τους".
Σταματώ γιατί δεν θα τελειώσω ποτέ…
Karl, :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι έγινε ρε μούτζα; Δεν σου άρεσε το ποίημα με το μουτζό; Μας φλώμωσες στο καλιαρντό και τώρα σκάς χαμόγελο στον Karl;
ΔιαγραφήΠες μας ότι μεγάλωσες μ’ αυτά τώρα και αβέλεις ετρούσκα, να πέσουνε τα θαυμαστικά… Καθότι πρέπει νάσαι ‘σαμε την Καπνικαρέα… πράγμαν αδύνατον από τα … λολ. Κι η γλώσσα τούτη δεν διαβάζεται μόνο… σπουδάζεται εξ επαφής.
Άπαξ και πέσω καμια μέρα σε διαύγεια, θα σιάξω μια λίστα με λέξεις καλιαρντές που χρησιμοποιούμε σήμερα.
lol.............
ΔιαγραφήΑυτή η μανία σου να με μεγαλώνεις…. Δε κολακεύει και πολύ μία κοπέλα αυτό.
Για φαντάσου. Είμαι, όχι ίσα με τη Καπνικαρέα, ίσα με την Ακρόπολη, «να πούμε»! Τα ‘μαθες τα νέα? Είμαι και…. τραβεστί – φιλόλογος!
Φυσικά και μου άρεσε το ποίημα, φυσικά και δεν αβέλω ετρούσκα (εδώ έχασα τα θαυμαστικά, φτου…). Όπως είπες, τα καλιαρντά δε μαθαίνονται. Μόνο ανάγνωση μπορούμε να κάνουμε και απλά να γνωρίσουμε κόσμους άλλους, εκείνους που πότε δε θα δούμε από κοντά. Να δούμε πως γεννήθηκε μία ακόμη διάλεκτος μόνο και μόνο για να καλυφθούν κατατρεγμένοι περιθωριακοί, σε μία υποκριτική κοινωνία που τους πήδαγε τη νύχτα και τους κυνηγούσε τη μέρα.
Ο Πετρόπουλος είναι σχολή!
Με εντυπωσιάζεις… Δικέλω πως και τζινάβεις και μπενάβεις ντούρα λιάρντα!!!
Στο λατσοδίκελμα….
Για πάρτη σου___ :)
(Παρακαλώ, πέσε σ’ εκείνη τη διαύγεια και σιάξε τη λίστα)
Για σένα, mathepeze_____ :)
ΔιαγραφήΟ άνθρωπος είναι δύο.
Δεν σε αναπολώ παρά σαν μιάν όμορφη κοπέλα
( ω μεγαλείον των υψηλών γυναικών)
να έρχεσαι με την αγκαλιά γεμάτη άνθη,
και τότε σε φιλούσα και με αντιφιλούσες,
πίστη μου κι ελπίδα μου.
Αγάπησα κάποιαν κυπαρισσένια τέως άγνωστη που δεν ξεχνιέται.
Εορτή των Νεκρών η μέρα του χωρισμού.
Είπες παντού πως με μισείς, σαν όμως ξανανταμώσαμε,
την ύστατη φορά,
εδάκρυσες και με τρυφερότητα άπλωσες
το πολύτιμο φιλντισένιο χέρι σου στο ιδρωμένο μέτωπό μου.
Τώρα εδώ κοντά φτερουγίζεις- μακριά μου όσο ποτέ.
Με θυμάσαι άραγε ακόμη, φευγάτη αγάπη μου;
Για τον Karl, __:)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι άλλος Πετρόπουλος:
δεν εζήτησα συμβουλές και συμβουλές μου δίνουν
απρόσκλητοι συμβουλάτορες φαφλατάδες μικροαστοί
λένε λένε κι όλο προφητεύουν
τάχα θα με φάνε οι ωραίες γυναίκες
ενώ χαρά μου να με φάνε οι καλλονές
κι αλίμονο σε σας δυστυχισμένοι
που τα γεγονότα δεν σας χορταίνουν
κι η ζωή σας χτισμένη σιωπή και κακομοιριά
όσο για μένα
κρυφά την αγαπώ και είναι ωραία
και είναι αβρή και μυστικά την αγκαλιάζω
ούτε πουλί μάς βλέπει
ούτε ανθός μάς ακούει
φιλιόμαστε κι οι τοίχοι καμπυλώνουν
Για μένα τίποτα? Ωραία συμπεριφορά
ΔιαγραφήΓια τον Steve και μόνο, αξίζει κάτι σε king size______ :)
ΔιαγραφήΠαρίσι,31-10-1996
Αναστασία,
αν με εξώθησες, προχτές, να σου μιλήσω περί Έρωτος
είναι γιατί είσαι ερωτευμένη•
κι αν απέφυγα να απαντήσω είναι γιατί όταν μιλάς
για την Θάλασσα και για την Ζωή και για τον Θάνατο
και για άλλα μεγάλα πράματα και θάματα,
και ιδίως για τον αδάμαστο Έρωτα,
πρέπει, πρώτα, να σκέφτεσαι πολύ και,
μετά, να μετράς τα λόγια σου,
Καταφεύγω σ'αυτήν την επιστολή
επειδή ο Λόγος ο Προφορικός θέλει την μαστοριά του
κι ένα σπινθηροβόλημα και γρηγοράδα,
ενώ η Γραφή έχει άλλο βάρος κι άλλο βάθος
και την εντελώς δική της ομορφιά.
Την φοβάμαι την Γλώσσα γιατί είναι εκδικητική.
Και φοβάμαι τις κούφιες κουβέντες για το Ιερόν Πάθος,
που καταφθάνει απρόσκλητο και σου συντρίβει την ψυχή.
Τον Έρωτα τον υφίστασαι.
Λανθάνουν όσοι διαιρούν τον Έρωτα
σε πνευματικό και σωματικό, καθότι Εν το Πάν.
Περιγράφοντας την καλλονή της Αγαπημένης
ενίοτε ξεπερνάς τα σύνορα της γυμνής ωμότητας
κι αυτό πολλοί το βλέπουν σαν κυνισμό.
Μα, ο Έρωτας παραμένει ο μόνος τρόπος να ελευθερώνεσαι,
αφού στον Έρωτα κρύβεται ο σπόρος της Τρέλας.
θα έδινα όλα τα σκήπτρα κι όλες τις κορόνες
για μισό μουνί-αυτό το είπε ο Μπάφο,
και δεν μου φαίνεται διόλου σκληρός ο στίχος του.
Ελάχιστοι αποκαλύπτουν το απροσπέλαστο Μυστικό.
Είσαι νεότατη και μόνον γεύεσαι τον Έρωτα
(και άριστα πράττεις),
αλλά αργότερα, αργότερα ,πολύ αργότερα
θα νιώσεις και θα καταλάβεις και θα το καταπιείς
πως και ο πλέον ευτυχισμένος Έρωτας φθείρεται
και λιώνει και σβήνει σαν κερί.
Ο Μάριος Χάκκας έγραψε μια τρυφερότατη φράση:
δίνω το ένα μου αρχίδι για δύο μαύρα μάτια
-όμως οι αναγνώστες δεν διακρίνουν εύκολα
τον ρομαντισμό που καλύπτει ορισμένα δείνα λόγια.
Ο συγγραφέας προβάλλει σαν το πρώτο θύμα των βιβλίων του.
Το σεξ δεν σε κάνει να κλάψεις.
Τα αισθήματα είναι που σε οδηγούν στην Αυτοκτονία.
Έρωτας με Αγάπη, Έρωτας από Αγάπη.
Αλίμονο στον άντρα που προσεγγίζει
την Γυναίκα με την Σκέψη, και, αλίμονο στον άντρα
που νομίζει πως η Γυναίκα φανερώνει αυτό που είναι.
Πεθαίνουμε δίχως να ‘χουμε γίνει σοφότεροι,
αλλά, τουλάχιστον, μαθαίνουμε(όσοι το μαθαίνουμε)
πως κανένας Έρωτας δεν χάνεται.
Oι παλιοί Έρωτες, οι αληθινά Αγαπημένες μας,
κυμαίνονται στην ομίχλη, όλο χαμογελώντας γλυκά,
και γλιστράνε σιωπηλές στα όνειρα μας και νεύουν,
κάνοντας με τα δάχτυλα ακατάληπτα σινιάλα,
ώσπου να ξυπνήσουμε αλαφιασμένοι.
Οι αξέχαστες Αγαπημένες μένουν παντοτινά δικιές μας.
Ένας Έρωτας διατηρεί την ομορφιά του, την αίγλη του,
έστω και σωριασμένος σε ερείπια,
Τα όρια του μεγάλου Έρωτα δεν διακρίνονται.
Από κάθε μεγάλον Έρωτα κρατάμε μια χρυσόσκονη.
Σαν πουλί διαβαίνει ο μεγάλος Έρωτας
και, κάποτε, σ' αφήνει μπρος στο ανοιχτό μνήμα,
γιατί ο Χωρισμός σφραγίζει με σημάδι το κούτελο
γιατί ο Χωρισμός καταφθάνει σαν λέπρα και σαν χολέρα
-όμως δεν πρέπει να καταριέσαι Αυτήν που Έφυγε.
Ο ερωτευμένος άντρας είναι τιμημένος άνθρωπος και περίλαμπρος και ένδοξος
και δεν του μένει παρά να μασεί μια-μια τις Αναμνήσεις,
και να τις διαφυλάξει σαν λίθους πολύτιμους.
Μες στα συντρίμμια του παλιού Έρωτα
λαμπυρίζουν τα Αισθήματα σαν διαμάντια αληθινά.
Ό,τι εγγράφεται στην μνήμη του άντρα
είναι η Μορφή της Γυναίκας που κάποτε αγάπησε.
Στον Έρωτα το ηδονικότερο συμβαίνει οριζοντίως,
αλλά το ουσιαστικότερο παίζεται πιο ψηλά από το κρεβάτι
-έτσι, κανείς άντρας δεν ξέρει γιατί είναι ερωτευμένος
μ' Αυτή την συγκεκριμένη Γυναίκα.
Όποιος χάνεται μέσα στον ερωτικό λαβύρινθο
μόνον δι' αναλήψεως θα σωθεί,
εφόσον, όμως, σεβαστεί και κρύψει την καρδιά του
τα Αισθήματα που του χάρισε η φευγάτη Αγαπημένη.
Κάτι τέτοιο εννοούσε ο ζωγράφος Νικόλαος Γύζης
όταν είπε: εγήρασα ονειρευόμενος.
μάτια μου, σε φιλώ
Ηλίας
Ηλίας Πετρόπουλος, «Η Ιστορία της Καπότας»
Με τούμπαρες πάλι
Διαγραφή