Η δημοκρατία είναι απέραντη, μια έννοια χωρίς τέλος και γεννηθείσα ως ιδέα
από τα αρχαία χρόνια. Συνδέεται άρρηκτα με την ελευθερία έκφρασης και βούλησης,
το δικαίωμα, την φωνή, προσφέροντας έτσι πολύτιμους ιστούς στις κοινωνίες των
εθνών.
Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης η δημοκρατία θεωρείται ορισμένες φορές ως δεδομένη, δύσκολο να καταλυθεί ή να απειληθεί. Το ίδιο ίσως πίστευαν και πριν το πραξικόπημα των απριλιανών το 1967. Συζητώντας με ανθρώπους που βίωσαν την στέρηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και ανατρέχοντας ιστορικά σε παρόμοιες περιόδους αμφιβάλλω για την ευστάθεια αυτής της βεβαιότητας.
Η ιστορία αποτελεί τον πιο σοφό και αιώνιο δάσκαλο για κάθε λαό. Μας έχει δείξει ότι σε περιόδους κοινωνικοοικονομικών κρίσεων η δημοκρατία καθίσταται ευάλωτη, τρεκλίζοντας πάνω σε αποστεωμένα πολιτικά πρόσωπα και προσφέροντας βήμα κάποιες φορές σε βασιλικές ή «μεταξικές» περσόνες, που στη συνέχεια πρωταγωνιστούν.
Είναι πολύ εύκολο να συντάσσεται κάποιος, ωθούμενος από την αγανάκτηση και την οργή που έχει καρποφορήσει μέσα του, με μία αντιμνημονιακή φάλαγγα. Είναι βολικός και εύηχος ο αφορισμός των πάντων, ο δογματισμός ελλείψει προτάσεων και ο απαγχονισμός ιδεών με ευρωπαϊκή κουλτούρα. Στις 6 Μαΐου καλούμεθα να συμμετέχουμε στις βουλευτικές εκλογές έχοντας το περιθώριο επιλογής ανάμεσα σε 36 υποψήφια κόμματα. Ωστόσο η εκλογική αυτή αναμέτρηση ακροβατεί σε ένα νήμα πολιτικών κριτηρίων και ιδεολογικής ταυτότητας με βάσει τα οποία θα προσέλθουν να ψηφίσουν οι Έλληνες πολίτες.
Θεωρώ θεμελιώδη, προτού κάποιος αποφασίσει να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα την Κυριακή, μια διαδικασία σκέψης και πολιτικού φιλτραρίσματος που θα οδηγήσει στην συνέχεια σε μια ώριμη – οποιουδήποτε κομματικού μανδύα- απόφαση. Πιστεύω επίσης ότι η διαδικασία αυτή θα πρέπει να βασιστεί σε ένα πλαίσιο ανάπτυξης και προοπτικής. Παραγκωνίζοντας τον θυμό και την οργή , που δικαιολογημένα σφετερίζονται τον ατομικό συλλογισμό, καθίσταται καίριο να σκεφτούμε το μέλλον και να μην μετατρέψουμε σε άτυπο λαϊκό δικαστήριο μια διαδικασία που αφορά σε όλους μας.
Δυστυχώς ένα ποσοστό των ψηφοφόρων, σύμφωνα με τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, φλερτάρει έντονα με την επιλογή ακραίων κομμάτων. Συνεπαρμένοι από την επιθυμία για νέμεση των κομμάτων εξουσίας στρέφονται σε επιλογές όπως το αντιδημοκρατικό κόμμα της Χρυσής Αυγής. Αντιπαρερχόμενοι τις φασιστικές, νεοναζιστικές αξίες που πρεσβεύει το κόμμα του κυρίου Μιχαλολιάκου σχηματίζουν μια εικόνα εθνικού σωτήρα για αυτό. Γίνονται εύκολα θηράματα σε μια προπαγάνδα οχυρωμένη πίσω από έναν καθαγιασμένο δήθεν αθώο εθνικισμό, έναν πατριωτισμό εθελοτυφλίας και ορισμένων –επικίνδυνων- περί εθνικής καθαρότητας λογυδρίων. Η αδιαμφισβήτητη ασθένεια της κομματοκρατίας και του πελατειακού κράτους λειτούργησε ως πολιτικό ντοπάρισμα για μερικά φασιστοειδή και ρατσιστικά μικρόβια. Χωρίς ουσιαστικές προτάσεις, με μόνο εφόδιο μια ξενοφοβική φαρέτρα που αγκυροβολεί σε περιοχές όπως ο Άγιος Παντελεήμων, το ακροδεξιό κόμμα προβάλλει στα μάτια ορισμένων ως εθνικός σωτήρας.
Μπορεί να ακούγονται ελκυστικές οι υποσχέσεις από μέλη της Χρυσής Αυγής περί προστασίας της εθνικής κυριαρχίας ή φροντίδας των ηλικιωμένων προκειμένου να πραγματοποιήσουν μια ασφαλή ανάληψη της σύνταξής τους. Φαντάζουν καινοτόμες οι δηλώσεις περί απέλασης των μεταναστών, χωρίς καμία διάκριση μεταξύ των εκ λαθραίου τρόπου εισερχομένων και εκείνων που εισήχθησαν νομίμως. Είναι όμως όντως λύση η σφαγή αλλοδαπών σε σοκάκια και σταθμούς μετρό; Η ανάληψη του νόμου από μερικούς μυώδεις τύπους που «καθαρίζουν» όπως λένε επικίνδυνες γειτονιές; Είναι όντως οι χιτλερικοί χαιρετισμοί ο δίαυλος για την ανάπτυξη της χώρας; Προσπερνάμε πολύ εύκολα τον κίνδυνο που ελλοχεύει σε ένα κόμμα το οποίο έχει στολίσει στο παρελθόν το περιοδικό που εκδίδει με πρόσωπα όπως ο Ες ή ο Γκέμπελς.
Η προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι βαθειά, με ρίζες πλατωνικές, σπόρους αγώνων και αφίσες ελευθερίας. Πρέπει λοιπόν να αναλογιστούμε σοβαρά τον κίνδυνο εισόδου ενός κόμματος που αρνείται πάσα δημοκρατική συνουσία εντός του τόπου μας. Η νέα γενιά οφείλει να οραματιστεί μια Ελλάδα ευρωπαϊκή, που θα παράγει, θα εξάγει και θα μπορεί να σταθεί ανταγωνιστική στην ευρωπαϊκή σκακιέρα. Δεν είναι δύσκολο να καταγγέλλεις και να στήνεις στο απόσπασμα τους υπαιτίους, αλλά πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στην πρόσκαιρη διοχέτευση του θυμού και στο μέλλον.
Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης η δημοκρατία θεωρείται ορισμένες φορές ως δεδομένη, δύσκολο να καταλυθεί ή να απειληθεί. Το ίδιο ίσως πίστευαν και πριν το πραξικόπημα των απριλιανών το 1967. Συζητώντας με ανθρώπους που βίωσαν την στέρηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και ανατρέχοντας ιστορικά σε παρόμοιες περιόδους αμφιβάλλω για την ευστάθεια αυτής της βεβαιότητας.
Η ιστορία αποτελεί τον πιο σοφό και αιώνιο δάσκαλο για κάθε λαό. Μας έχει δείξει ότι σε περιόδους κοινωνικοοικονομικών κρίσεων η δημοκρατία καθίσταται ευάλωτη, τρεκλίζοντας πάνω σε αποστεωμένα πολιτικά πρόσωπα και προσφέροντας βήμα κάποιες φορές σε βασιλικές ή «μεταξικές» περσόνες, που στη συνέχεια πρωταγωνιστούν.
Είναι πολύ εύκολο να συντάσσεται κάποιος, ωθούμενος από την αγανάκτηση και την οργή που έχει καρποφορήσει μέσα του, με μία αντιμνημονιακή φάλαγγα. Είναι βολικός και εύηχος ο αφορισμός των πάντων, ο δογματισμός ελλείψει προτάσεων και ο απαγχονισμός ιδεών με ευρωπαϊκή κουλτούρα. Στις 6 Μαΐου καλούμεθα να συμμετέχουμε στις βουλευτικές εκλογές έχοντας το περιθώριο επιλογής ανάμεσα σε 36 υποψήφια κόμματα. Ωστόσο η εκλογική αυτή αναμέτρηση ακροβατεί σε ένα νήμα πολιτικών κριτηρίων και ιδεολογικής ταυτότητας με βάσει τα οποία θα προσέλθουν να ψηφίσουν οι Έλληνες πολίτες.
Θεωρώ θεμελιώδη, προτού κάποιος αποφασίσει να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα την Κυριακή, μια διαδικασία σκέψης και πολιτικού φιλτραρίσματος που θα οδηγήσει στην συνέχεια σε μια ώριμη – οποιουδήποτε κομματικού μανδύα- απόφαση. Πιστεύω επίσης ότι η διαδικασία αυτή θα πρέπει να βασιστεί σε ένα πλαίσιο ανάπτυξης και προοπτικής. Παραγκωνίζοντας τον θυμό και την οργή , που δικαιολογημένα σφετερίζονται τον ατομικό συλλογισμό, καθίσταται καίριο να σκεφτούμε το μέλλον και να μην μετατρέψουμε σε άτυπο λαϊκό δικαστήριο μια διαδικασία που αφορά σε όλους μας.
Δυστυχώς ένα ποσοστό των ψηφοφόρων, σύμφωνα με τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, φλερτάρει έντονα με την επιλογή ακραίων κομμάτων. Συνεπαρμένοι από την επιθυμία για νέμεση των κομμάτων εξουσίας στρέφονται σε επιλογές όπως το αντιδημοκρατικό κόμμα της Χρυσής Αυγής. Αντιπαρερχόμενοι τις φασιστικές, νεοναζιστικές αξίες που πρεσβεύει το κόμμα του κυρίου Μιχαλολιάκου σχηματίζουν μια εικόνα εθνικού σωτήρα για αυτό. Γίνονται εύκολα θηράματα σε μια προπαγάνδα οχυρωμένη πίσω από έναν καθαγιασμένο δήθεν αθώο εθνικισμό, έναν πατριωτισμό εθελοτυφλίας και ορισμένων –επικίνδυνων- περί εθνικής καθαρότητας λογυδρίων. Η αδιαμφισβήτητη ασθένεια της κομματοκρατίας και του πελατειακού κράτους λειτούργησε ως πολιτικό ντοπάρισμα για μερικά φασιστοειδή και ρατσιστικά μικρόβια. Χωρίς ουσιαστικές προτάσεις, με μόνο εφόδιο μια ξενοφοβική φαρέτρα που αγκυροβολεί σε περιοχές όπως ο Άγιος Παντελεήμων, το ακροδεξιό κόμμα προβάλλει στα μάτια ορισμένων ως εθνικός σωτήρας.
Μπορεί να ακούγονται ελκυστικές οι υποσχέσεις από μέλη της Χρυσής Αυγής περί προστασίας της εθνικής κυριαρχίας ή φροντίδας των ηλικιωμένων προκειμένου να πραγματοποιήσουν μια ασφαλή ανάληψη της σύνταξής τους. Φαντάζουν καινοτόμες οι δηλώσεις περί απέλασης των μεταναστών, χωρίς καμία διάκριση μεταξύ των εκ λαθραίου τρόπου εισερχομένων και εκείνων που εισήχθησαν νομίμως. Είναι όμως όντως λύση η σφαγή αλλοδαπών σε σοκάκια και σταθμούς μετρό; Η ανάληψη του νόμου από μερικούς μυώδεις τύπους που «καθαρίζουν» όπως λένε επικίνδυνες γειτονιές; Είναι όντως οι χιτλερικοί χαιρετισμοί ο δίαυλος για την ανάπτυξη της χώρας; Προσπερνάμε πολύ εύκολα τον κίνδυνο που ελλοχεύει σε ένα κόμμα το οποίο έχει στολίσει στο παρελθόν το περιοδικό που εκδίδει με πρόσωπα όπως ο Ες ή ο Γκέμπελς.
Η προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι βαθειά, με ρίζες πλατωνικές, σπόρους αγώνων και αφίσες ελευθερίας. Πρέπει λοιπόν να αναλογιστούμε σοβαρά τον κίνδυνο εισόδου ενός κόμματος που αρνείται πάσα δημοκρατική συνουσία εντός του τόπου μας. Η νέα γενιά οφείλει να οραματιστεί μια Ελλάδα ευρωπαϊκή, που θα παράγει, θα εξάγει και θα μπορεί να σταθεί ανταγωνιστική στην ευρωπαϊκή σκακιέρα. Δεν είναι δύσκολο να καταγγέλλεις και να στήνεις στο απόσπασμα τους υπαιτίους, αλλά πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στην πρόσκαιρη διοχέτευση του θυμού και στο μέλλον.
Σωστός στις παρατηρήσεις σου μέχρι την τελευταία παράγραφο κατά την ταπεινή μου άποψη. Δυστυχώς η ρίζα του πρόβληματος που περιγράφεις είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η νέα γενιά δεν οφείλει να οραματιστεί και δεν θα έπρεπε κανείς να της ζητάει να ονειρεύεται αλλά να δρα. Δεν μπορείς να οραματίζεσαι με ανεργία 20%. Πόσο μάλλον να οραματίζεσαι παραγωγή και εξαγωγές σε μία χώρα που βιομηχανία και αγροτική παραγωγή αποτελούν το 30% του ΑΕΠ. Είμαστε χώρα υπηρεσιών. Γίναμε μάλλον. Τι θα εξάγεις? :o Μετά την προάσπιση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με βρίσκεις ιδιαίτερα αντίθετο στα περί ευρωπαικής σκακιέρας. Η σκακιέρα γέρνει και η συζήτηση επ αυτού είναι μεγάλη αλλά ενδιαφέρουσα. Ενδιαφέρουσες πολιτικές εξελίξεις να περιμένεις και στις 7 του Μάη. Και η ΧΑ θα παίξει ρόλο σε αυτές. Η όλη συζήτηση για τη ΧΑ αποπροσανατολίζει από το πραγματικό πρόβλημα που είναι οι νομοθέτες. Αυτόι δημιούργησαν τη ΧΑ. Αυτούς πρέπει ν αλλάξουμε. Αυτοί που είναι να ψηφίσουν ΧΑ θα το κάνουν δεν πα να χτυπιέσαι κάτω. Καλύτερα να γραφες άρθρο για τους υποστηρικτές του δικομματισμού. Αυτοί είναι πιο πολλοί και πιο επικίνδυνοι! Δεν είναι καιρός για οράματα αδερφέ. Suspect your elders...50 εδρες μπόνους γαμω την τρέλα μου. γιατι κανείς δεν γράφει γι αυτό?
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ σοβαρές τοποθετήσεις σε πολύ σοβαρά θέματα. Πολύ ωραία μέχρι εδώ και πολύ αριστοτεχνικά γραμμένα. Λύσεις δε βρίσκω…
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνάμεσα στα σημαντικά που διάβασα, το σπουδαιότερο όλων ήταν αυτό που ανέφερε ο Karl. Οι 50 έδρες μπόνους!!!
Έτσι αυτός που είπες Karl πως θα ψηφίσει ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γιατί σίγουρα θα είναι εκτός βουλής, στο τέλος πάλι μαλάκας θα πει πως ήταν κι ας μη ψήφισε τους άλλους. Γιατί μαζί με τα λευκά, τα άκυρα και την αποχή θα έχει στηρίξει πάλι το δικομματισμό.
Εγώ τα βλέπω στραβά ή στραβά αρμενίζουμε?
Δεν έχω λύση. Δεν έχω χρόνο.