Ο παππούς τη γλίτωσε, η δημοκρατία έχασε! Γράφει η Άννα Μαρία...

Ο παππούς γλίτωσε απ’ το πέσιμο με ένα σπάσιμο ολίγων πλευρών. Οι ελπίδες όλες πια, σ’ ένα wc, μήπως έτσι αρχίσει να καθαρίζει σιγά – σιγά η οικογένεια κι η χώρα. Στο άθλιο δημόσιο νοσοκομείο, σε διπλανό άθλιο κρεβάτι ένας όμορφος νεαρός. Σφαγμένος.

Παππούς και σφαγμένος λοιπόν, πιάσανε φιλίες. Ο πρώτος παλιά στρατιωτική καραβάνα, ο δεύτερος νέος χρυσαυγίτης. Τα βρήκανε. «Εμείς δε μαχαιρώνουμε για να σκοτώσουμε. Γι’ αυτό χτυπάμε πάντα μπούτια και κώλο. Ένας δικός μας τσαντίστηκε γιατί διαφώνησα σ’ ένα ξεκαθάρισμα. Μου έδωσε κανονικές μαχαιριές. Για να με φάει. Στην αστυνομία βέβαια, είπα πως μου την έπεσαν αριστεροί. Αυτά είναι εσωτερικά μας. Θα τον φάμε μόνοι μας τον ψηλό. Είναι τεράστιος, αλλά θα τον καθαρίσουμε.» Αυτά είπε το καλλιτεχνικό κορμί των τατουάζ. Μία μεταφυσική δύναμη φάνηκε στα μάτια του και ανασηκώθηκε απ’ το σιδερένιο, με ξεφτισμένη άσπρη μπογιά, κρεβάτι.

Ήρθαν κι οι φίλοι του επίσκεψη. Παιδιά νορμάλ, όμορφα ντυμένα. Έδειχναν από καλές οικογένειες, καλοντυμένοι. Ο συνδυασμός της παρέας, μία δυσαρμονία.

Την ίδια μέρα δεύτερο ράπισμα. Στο ασανσέρ μιλούν δίπλα σου κι όχι μαζί σου, δύο τύποι:

-       Τι θα ψηφίσεις, ρε;

-       Χρυσή αυγή θα ψηφίσω;

-       Δε μπορώ να σε πιστέψω! Αν και λένε πως η ΧΑ θα μπει στη βουλή.

-       Άκου φίλε. Πριν από ένα χρόνο που γύρισα από Αμερική, στο ακατοίκητο ακίνητο που έχω, είχαν κάνει κατάληψη μετανάστες. Επί τρεις μήνες έτρεχα, παρακαλούσα, έκανα αιτήσεις προς κάθε αρμόδια υπηρεσία. Κανένας δε μπορούσε να τους βγάλει. Ένας φίλος το πήρε πάνω του. Είχε ένα φίλο απ’ τη ΧΑ, μου είπε. Σε τρεις ώρες οι μετανάστες εξαφανίστηκαν.

Οι έλληνες ζουν κρίση οικονομική, κρίση ιδεών, κρίση αξιών. Οι πολίτες αυτής της ηλιόλουστης χώρας έχουν περικυκλωθεί από ένα μαύρο σύνεφο, έχοντας ήδη χρεώσει το μέλλον τους σε μία προσπάθεια να ξεφύγουν απ’ τη μιζέρια και να υλοποιήσουν το «ελληνικό όνειρο». Προδομένοι απ’ όποιον πίστεψαν. Οι κρίσεις και οι προδοσίες ενδυναμώνουν τα ακραία στοιχεία της κοινωνίας μας, καθώς κερδίζουν έδαφος μέσα στην ανικανότητα συστημάτων και απαξίωσης ιδεών, με μεμονωμένες ατάκες (πατρίδα κ.λ.π.) και πράξεις δήθεν σωτηρίας.

Μία ανατριχίλα από τις εκπλήξεις σου χαρίζουν καθημερινά, όλοι αυτοί που σε θεωρούν ανόητο. Ένα πρωτοπαλίκαρο μεγάλου κόμματος, ξαφνικά ανακαλύφθηκε πως είναι εγκληματίας. Μπήκε και φυλακή. Διαφήμιση της αριστεράς σε σοκάρει: «ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ». Και σου έρχεται στο μυαλό η ατάκα εκείνου του τηλεοπτικού σόουμαν που το παίζει σύγχρονος Αριστοφάνης: «Το Κ.Κ.Ε. στην Ελλάδα είναι σαν την αντιπροσωπεία που λειτουργεί ακόμη, ενώ το εργοστάσιο στη Ρωσία έχει κλείσει από καιρό». Κάπως έτσι. Και κάπως έτσι, ο πολίτης αντιμετωπίζει χρόνια τώρα μία αριστερά με ωραίες ιδέες, που προσπαθεί να σε πείσει για κάτι, κάτι, κάτι…. Σύντροφοι, απέτυχαν να εφαρμόσουν στη πράξη το Μαρξ. Καιρός να το καταλάβετε!

Άκουσες και τον δημοσιογράφο – ραδιοφωνικό παραγωγό, που εξελέγη βουλευτής με το ΣΥΡΙΖΑ και τώρα είναι με τη Δημοκρατική Αριστερά. Δήλωσε για τον πρώην δεξιό ακτιβιστή με το τσεκούρι, μετέπειτα δικηγόρο, βουλευτή και νυν υπουργό σε μία κυβέρνηση απελπισίας: Μεταξύ άλλων δηλώνει: «Δεν είναι πια φασίστας…. Δε κρατάει τσεκούρι. Μπορώ να συζητήσω μαζί του. κ.λ.π.». Συμπληρώνει με την άποψη : «Η αριστερά τα τελευταία χρόνια εκτρέφει ένα είδος φασισμού που ποτέ δεν εξέθρεψε τόσο πολύ».

Ο υπουργός (;;; πρέπει να πάθεις και αμνησία) δηλώνει: «Η δημόσια αυτοκριτική είναι ίδιον της Αριστεράς. Εμείς τις αυτοκριτικές μας, οι δεξιοί, τις κάνουμε ή με τον εξομολόγο ή με τον εαυτό μας». Πάνω απ’ όλα η προσευχή.

Κι εσύ δεν πρέπει να δικάσεις κανέναν. Όμως …. μπλέκεσαι και έτσι θα πέσεις στη παγίδα της αοριστολογίας και της αμπελοφιλοσοφίας. Ποιος είναι φασίστας, ποιος δεν είναι; Ποιος είναι πράσινος, ποιος είναι κόκκινος; Πόσο δεξιός είναι ο δεξιός; Πόσο σοσιαλιστής ο κεντρώος; Τι κοινό έχει η αριστερά με το φασισμό; Πατριώτης ή όχι; Βία ή πολιτισμός; Ποια αγάπη, ποιο μίσος;

Πρέπει να μιλήσεις για όλους. Να δώσεις χώρο στην αντικειμενικότητά σου, στην ανικανότητα και το βόλεμα των άλλων. Όμως, ΒΑΡΕΘΗΚΕΣ! Οι πολιτικές απόψεις σου γεμίζουν βιβλίο. Όμως, ΒΑΡΕΘΗΚΕΣ! Έχεις ορκιστεί να μη γίνεις κομματόσκυλο ποτέ, αλλά ούτε να ψηφίζεις με ψυχαναγκασμό. Όμως, δε ξέρεις που πατάς….

Σε πολύ σοβαρά θέματα, δεν έχουν νόημα οι σοβαρές τοποθετήσεις. Λύσεις πρέπει να βρεις. Θα προτιμούσες να υποστήριζες με πάθος ακόμα και το λάθος, παρά τη κατάντια του απόλυτου κενού και απάθειας που νοιώθεις. Η αποχή είναι δειλία; Το άκυρο είναι αντίδραση; Αν ήσουν ένα ενταγμένο πιόνι θα είχες απαντήσεις. Θα είχες ελπίδα. Η ελπίδα είναι ζωή.

Ποιο είναι το κρίμα; Που ο παππούς γλίτωσε, μήπως ότι θα πάει να ψηφίσει ή που στη κάλπη θα κερδίσει ο φασισμός;

Και αν μελαγχολήσεις πολύ και θεωρήσεις μάταιο να παλεύεις σε ένα σικέ αγώνα με προκαθορισμένο αποτέλεσμα – ίσως από υπόγειες, υποχθόνιες δυνάμεις(;) ;

Και αν αυτοκτονήσεις;

Θα είναι πολιτική αυτοκτονία;

Άννα Μαρία