Κάποτε υπήρχε στην ζωή μου «Το πεντάλεπτο του Λιακόπουλου». Έπειτα ήρθε ο εθισμός. Ασχολήθηκα αρκετά μαζί του, μέχρι που τον γνώρισα προσωπικά. Ένα από τα πολλά που έμαθα για την ζωή του, ήταν πως… όταν ήταν παιδάκι, τα καλοκαίρια τον νάρκωναν με χλωροφόρμιο και ξυπνούσε σε καταυλισμούς με ακαταλαβίστικα ονόματα, συνήθως παραλίμνιους ή και παραπόταμους… όπως έλεγε και ο ίδιος με το απαράμιλλο ύφος του, κάπου πριν τη Μονή Εσφιγμένου ή λίγο μετά, όπου τους επιτηρούσαν αυταρχικά άγνωστα όντα, μιλώντας γλώσσες άγνωστες και συγχρόνως κατανοητές, με μια συμπεριφορά που του φαινόταν οικεία, σχεδόν μητρική, τόσο εγκάρδια όσο και ενυδατική, ναι, ενυδατική, γιατί οι λέξεις κρύβουν κι άλλες έννοιες, άγνωστες στους αμύητους………… είπα αμύητους και θυμήθηκα το Βάγγο από την ορεινή Αρκαδία και τις πρώτες λέξεις που βγήκαν από τα χείλη του, όταν έσφιγγε το δεξί μου χέρι, «Είσαι μύστης;» κι εγώ συγκαταβατικά απάντησα «Ναι» κι εκείνος με 1 δόση σοβαρότητας και 2 μεγαλοπρέπειας απήγγειλε… «… κοίταξε μέσα σου, είμαι εγώ, σου μιλάω και κοίταξε να πάρεις μέρος σ’ αυτά που δεν ξέρω. Όχι αν βλέπεις, αλλά αν ακούς. Κράτησε χωρίς να κοιτάξεις και φύλαξε όλα τα μυστικά μου» (απόσπασμα από το ελληνικό απόκρυφο του Γ’ αιώνα «Πράξεις του Ιωάννου, κεφ. XCIV).
Σταματώ εδώ, γιατί οι αναμνήσεις και πολυλογία βλάπτουν… είναι και τα μονοπάτια αδιάβατα…
Λοιπόν θα τα πω και δεν μετανοώ…
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποτε υπήρχε στην ζωή μου «Το πεντάλεπτο του Λιακόπουλου». Έπειτα ήρθε ο εθισμός. Ασχολήθηκα αρκετά μαζί του, μέχρι που τον γνώρισα προσωπικά. Ένα από τα πολλά που έμαθα για την ζωή του, ήταν πως… όταν ήταν παιδάκι, τα καλοκαίρια τον νάρκωναν με χλωροφόρμιο και ξυπνούσε σε καταυλισμούς με ακαταλαβίστικα ονόματα, συνήθως παραλίμνιους ή και παραπόταμους… όπως έλεγε και ο ίδιος με το απαράμιλλο ύφος του, κάπου πριν τη Μονή Εσφιγμένου ή λίγο μετά, όπου τους επιτηρούσαν αυταρχικά άγνωστα όντα, μιλώντας γλώσσες άγνωστες και συγχρόνως κατανοητές, με μια συμπεριφορά που του φαινόταν οικεία, σχεδόν μητρική, τόσο εγκάρδια όσο και ενυδατική, ναι, ενυδατική, γιατί οι λέξεις κρύβουν κι άλλες έννοιες, άγνωστες στους αμύητους………… είπα αμύητους και θυμήθηκα το Βάγγο από την ορεινή Αρκαδία και τις πρώτες λέξεις που βγήκαν από τα χείλη του, όταν έσφιγγε το δεξί μου χέρι, «Είσαι μύστης;» κι εγώ συγκαταβατικά απάντησα «Ναι» κι εκείνος με 1 δόση σοβαρότητας και 2 μεγαλοπρέπειας απήγγειλε…
«… κοίταξε μέσα σου, είμαι εγώ, σου μιλάω και κοίταξε να πάρεις μέρος σ’ αυτά που δεν ξέρω. Όχι αν βλέπεις, αλλά αν ακούς. Κράτησε χωρίς να κοιτάξεις και φύλαξε όλα τα μυστικά μου» (απόσπασμα από το ελληνικό απόκρυφο του Γ’ αιώνα «Πράξεις του Ιωάννου, κεφ. XCIV).
Σταματώ εδώ, γιατί οι αναμνήσεις και πολυλογία βλάπτουν… είναι και τα μονοπάτια αδιάβατα…