Ο καλύτερος...

...Όπου ο Γιάννης Μπέζος μας λέει μια ιστορία για τον Πικάσο...

''Πώς θα αντιδρούσατε αν κάποιος σας πλησίαζε και σας έλεγε πως ο Μπέζος είναι ο καλύτερος;'', τον ρωτάμε καθώς αδειάζει το ποτήρι του καφέ. 

“Ποιος το λέει;”, απαντά κοφτά.

''Εμείς το λέμε''.

Καθώς έκανε φιλικό νόημα προς κάποιον άλλο θαμώνα της καφετέριας που πέρναγε δίπλα από το τραπέζι μας, και η οποία είναι στέκι και για τον ίδιο, ο Γιάννη Μπέζος ξεκίνησε να μας απαντά.

"Θα διαφωνήσω, με την έννοια πως δεν πιστεύω ότι στη δουλειά μας υπάρχει βαθμολογία. Όταν λέμε ‘ο καλύτερος’, είναι κάτι υπερθετικό, που σημαίνει πως αποκλείουμε κάτι άλλο που μπορεί ενδεχομένως να μας εκπλήξει. Κάτι που δεν ξέρουμε. Αυτή είναι η γοητεία της δουλειάς μας. Ότι δεν έχει να κάνει με την επιστήμη, όπου ένα κι ένα κάνει δύο, έχει να κάνει με μια προσωπική περιπέτεια. Αυτό που σε εσάς φαντάζει κάπως, σε κάποιον άλλον δεν αρέσει καθόλου. Είναι σαν την πίστη που απευθύνεται στον καθένα ξεχωριστά. Γι’ αυτό είπα ότι είναι ο χρόνος που τα κρίνει όλα και τα φέρνει στην θέση τους. Και η κατάρα η δική μας, των ηθοποιών, όπως και των καλλιτεχνών γενικά, είναι ότι ο απολογισμός γίνεται στα γεράματα. Στο κλείσιμο του λογαριασμού.

Κάποτε είχε πάει ένας στο Παρίσι για να βρει τον Πικάσο. Καθόταν ο Πικάσο στο καφέ κι έπινε τον καφέ του, γέρος πια, και πήγε ένας Γάλλος ξιπασμένος με την κόρη του και του λέει, ‘Θέλω να μου κάνετε μια μονοκοντυλιά’. Έκανε φοβερές γραμμές με την μία με το μολύβι του ο Πικάσο. ‘Θα μου κάνετε;’, τον ρωτάει ο Γάλλος. ‘Βεβαίως,’ απαντάει ο Πικάσο. Κάνει εκεί τα δικά του, 10 λεπτάκια του παίρνει, και του το δίνει.

-Τι σας χρωστάω;

-10 χιλιάδες φράγκα.

-10 χιλιάδες φράγκα για 10 λεπτά;

-Όχι 10 λεπτά. 10 λεπτά κι 60 χρόνια.

Έτσι δεν είναι; Δεν είναι τα 10 λεπτά. Γιατί άμα ήταν 10 λεπτά θα πήγαινες σε έναν οποιονδήποτε. Αυτό λοιπόν θέλω να πω. Στην κατάληξη μετράει το πράγμα. Γι’ αυτό η δουλειά μας θέλει πολλή υπομονή, θέλει πολλή προσοχή για το τι λέμε παρά έξω, το πότε το λέμε, τι ύφος χρησιμοποιούμε. Να είμαστε πιο επιφυλακτικοί και κυρίως, να μη νομίζουμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου.

Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα των ηθοποιών επειδή εκτίθεται η εικόνα τους, το σώμα τους, και παραπαίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά μερικές φορές. Νομίζουν ότι συμβαίνει κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Αυτό είναι καταστροφή."

Απόσπασμα από τη συνέντευξη του στον Θοδωρή Δημητρόπουλο για το oneman.gr