Αναποφάσιστοι Έρωτες

Γράφει η Άννα Μαρία

Κάποτε ήσουν δεξιός. Τώρα δεν ξέρω τι είσαι. Κάποτε ήμουν αριστερή. Τώρα δε ξέρω τι είμαι. Ποιος απ’ τους δυο μας συμπαρέσυρε τον άλλον; Έλλειψη προσωπικότητας, άγνοια ή απάθεια; Σε καλώ για ιδεολογικό τσακωμό, κάλεσέ με για έρωτα τρυφερό. Άσε τον καναπέ, ν’ αφήσω το κρεβάτι. Ραντεβού στο διάδρομο.

Σου έκρυβα αυτά που γραφώ τύφλα στη τρέλα σε τυφλό σύστημα. Με κοιτούσες χωρίς ανατριχίλα ή περιέργεια. Δε στα διάβαζα για να μη πληγωθείς. Εγωιστής ή αξιοπρεπής, δε τα ζήτησες. Τι κι αν είναι αδιαφορία, δε ενδιαφέρομαι να σε κατανοήσω. Ανοιξιάτικος ο θυμός, ήθελα να σε πονέσω. Σου διάβασα δύο ποιήματα, δυο κείμενα, κοίταξα τις πράσινες ίριδές σου. Βαθιά. Δεν είδα τίποτα. Δεν είπες τίποτα.

Ανόητοι, μου είχαν πει πως μιλούσε η σιωπή. Η σιωπή δε βγάζει ήχο. Το ήξερα. Ήθελα να σου πάρω λέξεις απ’ το τέλος μας. Πήρα μία: «Ωραία.». Δεν πόνεσες. Απέτυχα. Δεν κατάλαβες. Δεν μπορείς.

Τότε νόμιζα πως αρθρώνεις λίγα και κρύβεις μέσα σου πολλά. Ωραίος τύπος. Καιρό έψαχνα το βάθος σου. Δε βρήκα κάτι. Δεν εκφράζεις γιατί δε νοιώθεις; Είσαι άβυσσος ή ρηχός γυάλινος κουβάς;

Ποιος απ’ τους δυο μας συμπαρέσυρε τον άλλον; Νοσηρό το αντάμωμά μας. Τι γελοίοι! Λησμονήσαμε. Σε λήθη η καρδιά. Έλα κοντά, τα χέρια μου είναι ίδια. Έλα, η φωνή μου δεν έχει αλλάξει. Η συνήθεια έγινε το κάστρο μας. Μόνο κοινό μας, τώρα πια, οι πράσινες ματιές μας. Δε φταίμε εμείς. Βιολογική καταστροφή σάπισε τη χαρά.

Ραντεβού στο διάδρομο. Μην ανοίξεις το φως.

Υπάρχουν άλλοι δρόμοι; Ανοίγω το παράθυρο κάθε μέρα και παίρνω μαύρο αέρα. Ανοίγεις τη πόρτα, φεύγεις. Σχεδόν παρακαλώ κάθε ηλιοβασίλεμα να μη γυρίσεις. Ίδιος κι εσένα ο δρόμος σου. Είσαι πίσω.

Δε θα πάρουμε απόφαση. Δε θα επιλέξουμε. Το στομάχι μου. Θα κάνω εμετό. Μην έρθεις - αν ερχόσουν. Ντρέπομαι… Πονάω. Μη τρέξεις - αν έτρεχες. Αντέχω! Μη με σώσεις - αν με έσωνες…

Αποφασισμένη. «Ο_τύπος» είχε δίκιο και πόσο μου άρεσε. Θα τον αντιγράψω. Θα με χωρίσω.

Σου ρίχνω λευκό. Μου ρίχνω άκυρο.

Άννα Μαρία