Hello stranger... εντ φακ γιου τώρα, πριν «πάθουμε» τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα! «Διαόλια σου λέω μάτια μου...»

Γράφει η Άννα Μαρία

and so it is...

Βλέμματα γεμάτα ηλεκτρισμό. Χαμόγελα αμήχανα και προσμονή, της πιέζουν το κεφάλι σε μια ανεξέλεγκτη παλίνδρομη κίνηση αναγκάζοντας την να κοιτά εναλλάξ στο έδαφος και βαθιά στα μάτια του. Και ξανά. «Σε θέλω!» «Ναι! Σε θέλω!» Ταχυκαρδία αναίτια που δεν μπορεί να εξηγήσει. Εκείνη. Εκείνος έχει γευτεί ήδη το σώμα της ξεκινώντας απ’ τα πόδια, συνεχίζοντας με τους γλουτούς και το στήθος, μα πάντα θα επιμένει πως μαγεύτηκε απ’ την γοητεία των υπέροχων ματιών της και τα ... μακριά της δάχτυλα. 

I can't take my eyes off of you

«Μίλα μου.»

«Βιάσου! Θα προσπεράσουμε...»

Και, τις περισσότερες φορές, οι έρωτες προσπερνούν και πεθαίνουν πριν καν γεννηθούν. Εκτός ΑΝ συμβεί κάτι μαγικό. Όμως κάποιος θα πρέπει να πιστεύει στη μαγεία και να πιστεύει κι αυτή σε κάποιον.

Ένα απ’ τα αισιόδοξα σενάρια είναι, μέσα σ’ αυτή την ηδονή των δευτερολέπτων, να την ακουμπήσει ελαφρά ένα όχημα. Τόσο ώστε να τη ρίξει κάτω με μία χάρη, έναν αέρα. Αυτός θα είναι εκεί και το θηλυκό στην αγκαλιά του θα τρεμοπαίζει τα βλέφαρα. Όμορφα.

Άλλο απ’ τα αισιόδοξα είναι να χύσει ο ένας τον καφέ του στον άλλον(;). Κατά λάθος. Με το προηγούμενο της σαγήνης δε θα εκνευριστεί κανένας. Ο ένοχος θα σπεύσει να επανορθώσει και... αυτό ήταν! Προδιαγεγραμμένο το μέλλον του τωρινού μοιραίου και το καινούργιο θα γίνει παλιό, ενώ το διαφορετικό ίδιο.

«Μην εγκαταλείπεις. Ρώτα με την ώρα ή έστω αν ξέρω ένα δρόμο. Φίλα με. Δεν θα σ’ αρνηθώ.»

and so it is
the colder water
the blower's daughter
the pupil in denial

Τώρα, η απαισιόδοξη πλευρά των γκομενοεξελίξεων:

Το αυτοκίνητο που θα την «αγγίξει» να είναι τριαξονικό ή νέος οδηγός (και δη νέα οδηγός). Οι επίδοξοι/ες γητευτές/ριες παρακαλείται να προσέξουν: Δεν πρέπει κανείς να διανοηθεί τέτοια ολισθήματα προς την ελαφρότητα αναμένοντας σε σταθμό οιασδήποτε μορφής τρένου. Απαγορεύεται!

Υπάρχει και το ενδεχόμενο να έχει ένας απ’ τους δύο την ατυχία της Δάφνης. Σχόλασμα, εφηβική σκληρότητα, βιβλία στα χέρια και εκείνη διάλεξε τον ομορφότερο κι ας μην ήταν στην ευθεία τής πορείας της. Σε καιρούς που η Δάφνη έψαχνε παντού για μάτια και διαρκώς έσφαλε. Εκείνο το μεσημέρι τα εξανάγκασε να την κοιτάξουν και δεν τα εγκατέλειψε ούτε όταν έφθασαν να είναι αριστερά της - εκτός από μακριά της. Τράκαρε με τεράστια κολώνα. Κορμί και βιβλία στις πλάκες της πλατείας. Μόνη σηκώθηκε και μόνη εξαφανίστηκε ταχύτατα και ολομόναχη «έφαγε» απουσίες μιας εβδομάδος. Κι όμως, υπάρχουν κάποιοι ανόητοι (οι παρόντες εξαιρούνται) που το θυμούνται ακόμη... Είχε την ελπίδα πως παγώνουν οι μνήμες.

Η γκίνια πάντα θα υπερισχύει της ρέντας. Ο καφές ζεματάει. Λακκούβες κενές ή με νερό της βροχής. Φρεάτια. Μπανανόφλουδα. Χαμόγελο με κολλημένο μαρούλι στο δόντι. Τρύπα στο καλσόν της. Λεκές στο λευκό του πουκάμισο κ.λ.π., κ.λ.π...

I can't take my mind off of you

«Δεν προσπεράσαμε. Υπάρχει μαγεία. Ήμασταν τυχεροί.»

«Ας αφεθούμε. Αφέσου!»

«Σ’ εμπιστεύομαι! Αφήνομαι. Ανοίγομαι. Σου δίνομαι.»

 

and so it is
the shorter story
no love no glory
no hero in her skies

Όταν διαβάζοντας παθαίνεις δυσφορία, κάνεις εμετό, κλαις, θυμώνεις τότε είναι γιατί διαβάζεις Μπρυκνέρ και μαθαίνεις ποια είναι ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ. Αυτά που κανείς δεν λέει ποτέ με λόγια. Αν ακούσεις να βγαίνουν από φωνητικές χορδές είναι ισάξια του θανάτου. Είναι η παρακμή και το τέλος. Γνώριζε και θάψε βαθιά! Μη ξεχνάμε πως ο έρωτας είναι πάντα τυχαίος.

Η λογική ακολουθία του έρωτα: Ενθουσιασμός. Εκφυλισμός. Ευτυχία μέσα από το μίσος.

Δείγμα παρουσίασης:

 

...«Ντρεπόμουν για τη μίζερη συμμετοχή μου στην οργιακή της αναζήτηση κι έκρυβα την εύκολη ικανοποίηση της επιθυμίας μου γιατί ήταν η στιγμή του χωρισμού των σωμάτων, της επιστροφής στη μοναξιά. Περιφρονούσα αυτά τα λευκά λουλούδια που εκτόξευα μέσα στην κοιλιά της, θλιβερό μπουκέτο που προσφέροντάς μου την ηδονή, μου στερούσαν το αντικείμενό της. Αυτό που προσπαθούσα να τιμήσω ήταν την ηδονή της Ρεβέκκας, υπηρέτης της δικιάς της χαράς, αναγκασμένος να μιμούμαι το δικό της πλούτο, να αντιγράφω τη δική της εγκατάλειψη, μια και δεν την αισθανόμουν πραγματικά. Αλίμονο! Φτωχός οργωτής αυτής της ρόδινης και γόνιμης γης, ποτέ δεν έφθανα στο ύψος του δικού της παραληρήματος»...

...«Τη στιγμή ακριβώς που εγώ ανέβαζα στα ύψη τον εξωτισμό της, απαιτώντας σχεδόν απ' αυτήν να ταυτιστεί με την εικόνα που είχα φτιάξει στο μυαλό μου, εκείνη δεν είχε παρά μια επιθυμία: να προδώσει την καταγωγή της και ν' αφομοιωθεί»...

...«Η Ρεβέκκα με είχε πει κάθαρμα: αναγνώριζα στον εαυτό μου το ελάττωμα αυτό. Είχα διαλέξει το κακό επειδή ήταν βολικό, γιατί προτιμούσα να είμαι κάτι παρά τίποτα. Από εγωισμό επέμενα να φορτωθώ εγώ όλα τα άδικα. Φανταζόμαστε τους κακούς σαν απάνθρωπα τέρατα, που δεν έχουν στο μυαλό τους παρά πως θα βλάψουν. Κι όμως, στην πραγματικότητα είναι άνθρωποι συνηθισμένοι, οικογενειάρχες, καλοί υπάλληλοι που η αδυναμία ενός άλλου τους ανοίγει ξαφνικά το δρόμο για μια περιστασιακή καριέρα στο βασανισμό»...

-------------------------------

Did I say that I loathe you?
Did I say that I want to
Leave it all behind?

Είχε φορέσει τη γλύκα από νωρίς. 

Η πιο κρύα νύχτα αυτού του χειμώνα κι εκείνη ζεστάθηκε. Με ευκολία έβγαλε τα ρούχα της για να μείνει με τα μεταξωτά της εσώρουχα. Ήταν κουρασμένη. Πολύ. Όμως συνέχισε ώσπου απελπίστηκε. «Καίγομαι και σιγολιώνω!»... και ίσα που διακρινόταν πια στη ζεστή και θολή ατμόσφαιρα του αλλιώτικου χαμάμ που είχε δημιουργήσει η παρατεταμένη λειτουργία του ατμοσίδερου...

My mind...my mind...
'Til I find somebody new

***********