Πέτρο Γαϊτάνο είσαι ΗΡΩΑΣ (bonus φωτογραφία με τον Πέτρο μας ένστολο)

Θυμάστε πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσατε για περιστατικά μισανδρίας από τα δημοφιλή ΜΜΕ; Ποτέ, ακριβώς! Αυτό που με αναγκάζει να πω όσα θα πω μετά από τόσα χρόνια είναι ακριβώς και η ρίζα του προβλήματος. 

Ήμουν στο Μετρό και απέναντί μου καθόταν μια παρέα δύο κοριτσιών. Θεωρητικά, και από ότι φαινόταν, ήταν φίλες και κάτι συζητούσαν μεταξύ τους χαχανίζοντας και αμέσως άρχισα να αισθάνομαι εξαιρετικά άβολα, ίσως διαισθανόμενος την καταστροφή που επρόκειτο να ακολουθήσει. Έκανα νευρικά πως διάβαζα ένα βιβλίο που είχα μαζί μου αλλά η αδρεναλίνη δε με άφηνε, ίσως δε μιλούσαν για μένα, ίσως έλεγαν κάποιο ανέκδοτο, πράγμα απίθανο σκεφτόμουν, καθότι ήταν πολύ ωραίες γυναίκες για να έχουν αίσθηση του χιούμορ, ίσως ήταν ένα ζευγάρι λεσβιών και πήγαιναν να συνεχίσουν τη βραδιά τους παίζοντας μαξιλαροπόλεμο φορώντας μόνο τα βρεγμένα τι-σερτ τους όπως συνηθίζουν να κάνουν αυτές, ή τουλάχιστον έτσι γίνεται σε όλες τις ταινίες, ίσως, ίσως, ΙΣΩΣ. Οι λέξεις άρχισαν να στροβιλίζουν στις σελίδες του βιβλίου "ΤΡΕΞΕ", "ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΕΔΩ", "ΣΕΒΑΣΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ" ήταν τα μόνα πράγματα που αλαφιασμένος μπορούσα να διαβάσω.



Και τότε Συνέβη.

Μία από αυτές έτεινε το χέρι της προς σε εμένα και παρα-βιάζοντας βάναυσα τον προσωπικό μου χώρο είπε "Μαρία, χάρηκα". Χωρίς να το σκεφτώ σηκώθηκα και κατέβηκα στην αμέσως επόμενη στάση προσπαθώντας να μετριάσω την αναγούλα που ένιωθα. Έτρεξα μέσα στη νύχτα σαν τρελός ενώ έβρεχε, ναι έβρεχε, δεν ήταν δάκρυα αυτά, ένας άντρας ποτέ δεν κλαίει, σωστά;

Έφτασα στο σπίτι και κατευθείαν μπήκα στην μπανιέρα αλλά όσο αφρόλουτρο και αν έβαζα ποτέ δεν αισθανόμουν καθαρός, ΠΟΤΕ! Αποκαμωμένος με πήρε ο ύπνος εκεί, γιατί αυτό μου άξιζε, δεν ήμουν Άνθρωπος, ήμουν ένα κομμάτι κρέας και τίποτα παραπάνω και τα κρέατα δεν κοιμούνται σε ανθρώπινα κρεβάτια, δεν κοιμούνται. Εκείνη τη νύχτα σχεδόν με βίασαν και δεν μπόρεσα να το πω ποτέ σε κανέναν. 

Εκείνη τη νύχτα η Μισανδρία μετρούσε ένα ακόμη θύμα.