Ζωή, Θεοδώρα, Ραχήλ

Του Κώστα Βαξεβάνη

«Μία από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας, είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει, αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σε αυτό που σε συνθλίβει.»

Αλμπέρ Καμύ

Είναι καιρός που θέλω να γράψω αυτή την φράση του Καμύ, γιατί πιστεύω πως αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο, πράγματα που συμβαίνουν στην κοινωνία και πασχίζουμε να τους δώσουμε «ανώτερη» πολιτική διάσταση. Η μικροπρέπεια συχνά επικαλείται τον προβληματισμό, ο κανιβαλισμός την πολιτική ορθότητα και η μικροψυχία και το μίσος κάτι το ιδεατό που είναι το μέτρο για να κρίνονται ο άλλοι. Όχι βέβαια ο εαυτός μας. Να το γράψω χοντρά και όπως δεν θα αρέσει σε πολλούς. Γύρω μας η σκατοψυχία κάνει καριέρα απαίτησης που αναβλύζει ευγενή αρώματα.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η Ραχήλ Μακρή και η Θεοδώρα Τζάκρη, είναι τρεις διαφορετικές γυναίκες που έχουν ένα κοινό στοιχείο. Αντιστάθηκαν με τον τρόπο που επέλεξε η καθεμιά, σε αυτό που θεωρούσε απαράδεκτο. Η Ζωή στάθηκε στην πόρτα της ΕΡΤ ανυποχώρητη απαιτώντας να έρθει Εισαγγελέας, η Ραχήλ καβάλησε τα κάγκελα και η Θεοδώρα ψήφισε την πρόταση δυσπιστίας που δεν ψήφισε το κόμμα της.

Εναντίον τους υπήρξε μια σκληρή επίθεση, όχι για τις πράξεις και τις θέσεις τους, αλλά για άλλα χαρακτηριστικά που δεν κρίνονται με τη λογική, παρά με το θυμικό και την κακή πρόθεση. Η Κωνσταντοπούλου είναι μια γλωσσού που δεν έχει όριο, η Μακρή μια τρελαμένη για τα κάγκελα και η Τζάκρη μια καιροσκόπος που μιλάει για την πείνα και το μνημόνιο, φορώντας ακριβά ρούχα.

Ας αφήσουμε το γεγονός πως το σύστημα απαξιώνει τους μη αρεστούς και ας πάμε στο γιατί οι από κάτω, ακόμη και αυτοί που αντιμάχονται το σύστημα,είναι έτοιμοι να καταναλώσουν την πιο φτηνή προπαγάνδα και τον πιο άρρωστο σεξισμό, μόνο και μόνο για να αποκεφαλίσουν όποιον σηκώνει κεφάλι.

Όσοι αποκαλούν φλύαρη την Κωνσταντοπούλου, έχουν αποκαλέσει με την ίδια ευκολία φαφλατά τον Βενιζέλο ή άρρωστο εγωπαθή που λέει 40 «εγώ» σε μια ομιλία 500 λέξεων; Όσοι αποκαλούν τρελή την Μακρή (ανάμεσά τους και ο πρωθυπουργικός σύμβουλος Μουρούτης) έχουν αποκαλέσει ποτέ τρελό τον Σαμαρά ο οποίος υποστηρίζει σοβαρά πως μιλάει με το Θεό; Όσοι κατηγορούν την Τζάκρη γιατί δεν πάει ντυμένη με προβιές στη Βουλή, έχουν αποκαλέσει νούμερο, κάποια από τις αρσενικές κοκότες που ψωνίζουν από το Μιλάνο για να «γράφουν» όπως πρέπει μπροστά στις κάμερες;

Στις τρεις γυναίκες, που ξαναλέω διαφέρουν μεταξύ τους για να μην παρεξηγηθώ, μισούν πως έχουν τα κότσια να κάνουν αυτό που δεν κάνουν άλλοι. Που δεν κάνουμε εμείς. Αντί λοιπόν να αναιρέσουμε τον εαυτό μας, απαξιώνουμε αυτόν που τολμά. Για να μην χρειαστεί να απαντήσουμε γιατί δεν τολμάμε εμείς. Έτσι η προπαγάνδα για την γραφική, για την φωνακλού, για την περίεργη, γίνεται αποδεκτή από αυτούς που μισούν την προπαγάνδα αλλά αγαπούν περισσότερο τον εαυτό και το βόλεμά τους. Αν κάνεις την παραδοχή πως έχουν αυτές δίκιο, τότε αμέσως έχεις άδικο εσύ. Και αυτό είναι πολύ σκληρό. Πιο σκληρό από τα ελατήρια του καναπέ, πάνω από τα οποία εξαντλείς τα καυστικά σεξιστικά σου σχόλια.

Είναι τραγικό (και αυτό δεν ισχύει μόνο για τις τρεις κυρίες) ενώ ξέρουμε πως το σύστημα χτυπάει και συκοφαντεί όσους του αντιστέκονται, όταν ξεκινήσει η συκοφαντία, το πρώτο πράγμα που αναρωτιόμαστε είναι αν είναι αλήθεια.