ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ...

...ΠΟΣΟ ΑΣΤΕΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΥΠΡΙΑΚΑ. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΜΠΛΟΓΚ ΚΥΠΡΙΑΚΟ. 


πέτε μου ρε παιθκιά μιαν καλήν ταινία να δω, αγγλόφωνην παρακαλώ (γιατί τα dvd δαμέ μόνο ολλανδέζικους υπότιτλους έχουν, άτε τζαι γαλλικούς αν είσαι τυχερός). Γιατί μιλούμεν τες τελευταίες μέρες πάω που πατάτα σε πατάτα. Τόσες πατάτες, ούτε τιμωρημένος φαντάρος στα μαγειρία....

Που τες Χολλυγουντιανές (Seven Pounds), ως τη βελγική κουλτούρα (Falsch) άστο να πάει άστο, άστο πονάει άστο.

Το κακόν εξεκίνησε με το Seven Pounds. Χάλιν.
Μεν το προσπαθήσετε καν. Εν τζαι... εμέναν ο Γουίλ Σμίθ αρέσκει μου, αρέσκει μου πολλά γενικώς. Αλλά ήταν λλίον υπερβολικός. Υπερβολικός τζαι στο παίξιμον, τζαι υπερβολικός ο ρόλος ρε παιδί μου. Υπερβολικός. Τζαι το σιηρόττερον ήταν το σκηνοθετικό. Για να καταλάβετε, το Seven Pounds εν δράμαν (άντρας αγαπά γυναίκα, γυναίκα πεθανίσκει, άντρας εν θέλει τη ζωήν του άλλον, αυτοκτονεί, αλλά παίζει το τζαι καλός Σαμαρείτης on the way), δράμα σε ατμόσφαιρα θρίλερ, σκοτεινό, με μουσικήν αγωνίας. Ποια εν η αγωνία ολάν; ΕΝ ΔΡΑΜΑ!!! άσε που εν μας αποκαλύφκει την ιστορίαν που την αρκήν, για να κρατήσει το μυστήριον, λες τζαι είσαι χαντός τζαι εν το καταλάβεις που την αρκήν. Επαναλαμβάνω, ΕΝΝΕΝ ΘΡΙΛΕΡ. Ας πούμεν ποιος ο λόγος;;; Που την άλλην, μπορεί τζαι ναν ο μόνος λόγος που κάθεται κάποιος να το δει ως το τέλος, οπόταν καλή επιλογή σκηνοθέτα.

Τζαι μετά ήταν το Invention of Lying. Κωμωδία. Το κόνσεπτ: ένας κόσμος που κανένας εν λαλεί ποττέ ψέματα, εν υπάρχει ως έννοα, τζαι βρέθεται ένας άνθρωπος που λαλεί το πρώτο ψέμα. Μεν ρωτάτε γιατί επία να δω έτσι έργον, είπαμεν το πρόγραμμα του σινεμά εν στα ολλανδέζικα, εν μπορώ να θκιαβάσω τες περιλήψεις, μόνον τους τίτλους. Τέλοσπαντων, κι αν η ιδέα είσιεν έναν ενδιαφέρον, εννοώ θα μπορούσε να ήταν ωραία χαζή κωμωδία, εν ήταν. Ήταν σκέτη χαζή κωμωδία. Με εξαίρεση μια σκηνή, τα μόνα 5 λεπτά του έργου που αξίζουν, όταν ο πρωταγωνιστής που ανακάλυψε το ψέμα, ανακαλύπτει τζαι το Θεό, παν μαζί τούτα τα πράματα ("I say FUCK the man in the sky!!"). Θεϊκή σκηνή. Το υπόλοιπο... πατάτα.

Τζαι μετά πάμεν στη βελγική πατάτα, τζαι ούλλοι ξέρουν ότι οι Βέλγοι κάμνουν τες καλλύττερες πατάτες... Falsch, ταινία των αδελφών Dardenne, που επιάσαν τζαι honor doctorate που το πανεπιστήμιον δαμέ. Η σιωπή της Λόρνα αν σας λαλεί κάτι... εν δικόν τους. μιλούμεν για κουλτούραν δαμέ. τέλος. Λοιπόν, η ταινία εν παλιά, εν για μιαν οικογένεια Εβραίων στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που ζουν στο Βερολίνο τζαι εν ουσιαστικά η κινηματογραφική μεταφορά ενός θεατρικού έργου. Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει αυτό. Μονόλογοι... τζαι παύσεις... σε ταινίαν. Στα πρώτα 2 λεπτά του έργου, είμαστεν σε έναν αεροδρόμιο, τζαι ξεκινά να παίζει μουσική ντίσκο, φωτάκια ντίσκο τζαι ένας τύπος με πατίνια πάει πάνω κάτω στο αεροδρόμιο, μπροστά που τα Duty free. I rest my case. Το έργο ήταν πολλά δραματικό πρέπει να πω, τζαι με νόημαν, αλλά σόρυ τούτον ούλλον το εναλλακτικόν κουλτουριάρικον ότι ναναι έππεσεν μου βαρύν. Εν μπορώ να πω ότι εν έκλεισα τα μμάθκια μου ούτε μια φορά, θα ήταν ψέμα. Θα πω ότι ενοστάλγησα το Βερολίνο εκείνη τη μέρα, είναι αλήθεια.

Τζαι μετά που τόσες πατάτες, έριξαμεν το στα ρομαντικά. Ο γάλλος παρέας μου έθελεν να με πείσει για την τελειότητα του γαλλικού σινεμά (την ποια;) τζαι επέμενεν να δούμεν το Amelie, που εγώ τόσον τζαιρόν εν το είδα. Αποφεύγω τες γαλλιδούλες γενικώς (θυμίζουν μου ότι είμαι styleless, πράγμα που προτιμώ να ξεχνώ). Για το Amelie εν έχω να πω τίποτε, είμαι σίουρη ότι είδαν το ούλλοι πολλά πριν που μένα, τζαι είμαι σίουρη ότι άρεσεν σε ούλλους. Διόρθωση σε ούλλες (εν μπορώ να φανταστώ γιατί να το παρακολουθεί ένας άντρας, κυπραίος, αν όχι από καταναγκασμό). Ευχάριστον, θετικόν, ρομαντικόν. Πόλλά καλόν. Έναν στα τέσσερα.

Τζαι ψες. Once. Ιρλανδέζικη ρομαντικούρα. Λάθος. Ιρλανδέζικη μουσική ρομαντικούρα. Το πιο μεγάλο μέρος της ταινίας είναι μουσική. Τζαι αν σου αρέσκει το είδος της μουσικής θα λατρέψεις την ταινία. Ιρλανδός τύπος, παίζει μουσική στο δρόμο, γνωρίζει Τσέχα μετανάστρια λάτρη του πιάνου, ερωτεύκουνται τες μουσικές τους. Για λλίον. Τελεία. Βασικά, σιγά το στόρυ. Δηλαδή εν έσιει στορυ, εν απλά το background για να παίζει η μουσική. Μουσική ρομαντική, ρομαντικούρα φουλ. Αηδία. Αν σου αρέσκουν κάτι τέθκοια δε το, αν όι, μεν το προσπαθήσεις καν.... Ενδιαφέρουσα μικρή λεπτομέρεια. Στους τίτλους τέλους λαλεί guy ο τάδε....girl η τάδε.... τζαι εσυνειδητοποίησα ότι, όντως, σε ούλλην την ταινία οι δύο πρωταγωνιστές εν έχουν όνομα. just a guy and a girl...


http://unafatsa.blogspot.com/