"Φέρων μάσκες"

By M.

Και είσαι εκεί, ανάμεσα σε χιλιάδες. Ήρθε η σειρά σου, έχεις μάθει πολλά πια. Τις δαμασμένες κινήσεις που φράζουν το σώμα σου, τα καλοκουρδισμένα λόγια, την μαστοριά να τα συντονίζεις όλα σε ρυθμούς λατέρνας, ένας παλιάτσος του δρόμου παγωμένος στην στιγμή του χρόνου. Πλέον έχεις αυτοπεποίθηση. Έχεις παρατηρήσει προσεκτικά όλα αυτά τα χρόνια, από μικρός, όλες τις λεπτομέρειες της παράστασης.

Της τραγωδίας. Της κωμωδίας. Της παρωδίας. Το μόνο που μπορεί να σε προδώσει είναι αυτά τα μάτια. Πάντα τα καταλαβαίνουν, δεν ξέρουν να κρύβονται. Φοβάσαι. Ζητούν βοήθεια, ουρλιάζουν, θέλουν να βγουν από το σώμα σου.

Μα ξέρεις πια τον τρόπο να ξεγελάς. Διαβάζεις το ρόλο σου, βάζεις την μάσκα σου και όλα ακινητοποιούνται.

Είσαι έτοιμος! Ξεκινάς. Η μορφή σου επιβλητική, νιώθεις ικανός, λάμπεις, και το βήμα σου σταθερό. Δεν έχεις καμία σχέση εσύ με αυτόν τον ανθρωπάκο τον μετέωρο, τον ονειροπόλο, τον μοναχικό ..τον γελοίο! Φαντάζεις ιδανικός, με όλες τις σωστές δοσολογίες, το σωστό μοντέλο ανθρώπου, ένας μέσος άνθρωπος, ένας ίσως, αν μπορώ να πω …ευρωπαίος!

Μα τι δουλεία έχεις εσύ με όλους αυτούς εδώ γύρω? Πώς σε περικύκλωσαν έτσι σαν τείχη ? κάποτε συνήθιζαν να τα λένε φρούρια, αλλά φρούρια για ποιους? Από ποιους να σε προστατέψουν?

-          Εδώ είναι το σπίτι σου, η ταυτότητά σου, η μεγάλη σου οικογένεια! Πρέπει να προσαρμοστείς, να αλλάξεις, να συμβιβαστείς! Γιατί τα όνειρα θέλουν θυσίες! Έτσι δεν μας έλεγαν?

-          Μα δεν ήταν ποτέ δικό μου όνειρο, δεν θυμάμαι να το λαχτάρησα ποτέ…

Δεν έχει σημασία πια. Τώρα είσαι εδώ, μπορεί η ‘ελευθερία’ και η ‘δημοκρατία’ να σου έδωσαν την μάσκα, αλλά εσύ την φόρεσες! Εμπρός λοιπόν κούνα τα πόδια σου, προχώρα, τρέξε!

Και κάνεις το βήμα , όπως χιλιάδες,μπαίνεις και εσύ στον ρυθμό της κούρσας, γίνεσαι ένα με το μικρό γρανάζι της μεγάλης μηχανής, της μεγάλη ιδέας. Δίπλα σου μάσκες πολλές, διαφορετικές, και αναρωτιέσαι αν από κάτω υπάρχει ψυχή σαν και την δική σου, αν υπάρχει άνθρωπος, έστω εκείνος που όταν σου έλεγε ψέματα, σου έδειχνε την αλήθεια!Και κάπου εκεί, μέσα στις χιλιάδες γκρίζες μορφές, πρόσωπα φωτεινά, στόματα ηχηρά, αναπνοές δυνατές, μάτια που σε κοιτούν και ντρέπεσαι.

Άκουγες τους ψιθύρους, τις κρυφές συζητήσεις, φήμες για τα πλάσματα χωρίς μάσκα. -Ποιοί είναι? Τι κάνουν? Πώς τους λένε?...Οι αντισυμβατικοί? Οι ιδεολόγοι? Οι διαφορετικοί ?..Και πώς έφτασαν εδώ? Μπόρεσαν και πέρασαν τα φρούριά μας?

-Θα βρούμε τρόπο να τους φορέσουμε την μάσκα, μα και αν επιμείνουν στην γύμνια τους, θα τους βρουν οι κολασμένοι, οι καταραμένοι…

Μα εσένα το φώς σε καλεί, σου ψιθυρίζει να τρέξεις. Είναι πια τόσο δυνατό που δεν μπορείς να του αντισταθείς. Το σώμα σου αντιτάσσεται στο μυαλό σου. Σηκώνεις τα χέρια και αφήνεις την μάσκα να πέσει. Τυφλώνεσαι γλυκά, ξαναβαφτίζεσαι. Τώρα η μορφή σου αλλάζει. Τι και αν δεν έχεις την παλιά σου δύναμη …δεν σε νοιάζει! Δεν ιδρώνεις πια ανάμεσα σε χιλιάδες, δεν είσαι το γρανάζι της μηχανής, ξεμουδιάζεις. Και αρχίζεις να φωνάζεις. Λέξεις που το γυμνό σου σώμα δεν καλουπώνει…Ελεύθερος!

Κάπου εκεί, μέσα στην λήθη, μέσα στη μέθη του ονείρου, μια φωνή να σου ξυπνάει το μυαλό. Κύριε, σας έπεσε η μάσκα σας, γρήγορα πρέπει να τρέξουμε!!!