“Maybe it is love, as much as it can be, for somebody...” Έρωτας... Αγάπη... Πάθος... Συναισθήματα και ίσως αμαρτήματα για κάποιους. Λέξεις που ακούμε από μικροί και πάντα έχουμε την περιέργεια να βιώσουμε ή να μην βιώσουμε... Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν αυτές τις καταστάσεις σαν προσωπικό πείραμα, επιδιώκουν να ζήσουν τον απόλυτο έρωτα και το πάθος που τους συνεπαίρνει. Υπάρχουν και άλλοι οι οποίοι φοβούνται να λυθούν και προτιμούν να μένουν θεατές, κλεισμένοι στον μοναχικό εαυτό τους.
Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις αν αυτό που ζεις είναι και αυτό που νομίζεις ότι ζεις. Και αυτό είναι απόλυτα λογικό γιατί αφενός ο καθένας έχει τα δικά του κριτήρια και αφετέρου ποτέ δεν ξέρεις τις εκπλήξεις που σου επιφυλάσσει η ζωή. Όλοι έχουμε τα στεγανά μας και υποτίθεται πως πάντα ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε. Το χειρότερο είναι ότι υπερηφανευόμαστε γι αυτό. «Εγώωωωω να κάνω κάτι τέτοιο;;; Ποτέεεε ρε!» Ναι καλά. Πόσες φορές έχω κάνει πράγματα τα οποία θεωρούσα πως ποτέ δεν ήταν στη φύση μου να κάνω (και όχι, δεν αναφέρομαι σε πράγματα που κατέκρινα). Πάντως είναι πραγματικά περίεργο το να προσπαθείς να περιγράψεις με ακρίβεια αυτά που νιώθεις και να μπεις σε συγκρίσεις. Είναι τόσο αόριστες και συνεχείς αυτές οι έννοιες που πολλές φορές όχι μόνο δεν μπορείς να περιγράψεις αυτό που νιώθεις αλλά δεν μπορείς ούτε εσύ ο ίδιος να καταλάβεις τι είναι αυτό που νιώθεις, διάολε.
Πολλές φορές διαβάζοντας διάφορα τυχαίνει να πέφτω πάνω σε κομμάτια που περιγράφουν τον έρωτα και τα καταφέρνουν ρε γαμώτο... Για παράδειγμα διάβαζα τις προάλλες το μονόλογο ενός θεατρικού έργου και συνειδητοποίησα με πόσο χειμμαρώδη και ταυτόχρονα απλό τρόπο περιγράφει τον έρωτα μεταξύ δύο ανθρώπων... Έρωτας δεν σημαίνει μόνο σεξ, τότε που συζητούσα μ’ έναν φίλο και μου το είχε πει αυτό (είναι ένας απ’ τους πολλούς που πιστεύουν κάτι τέτοιο) είχα βγει απ’ τα ρούχα μου. Ο έρωτας εκφάζεται μέσα απ’ τις πιο απλές πράξεις και τα πιο έντονα συναισθήματα. Να θες ο άλλος να κοιμάται πλάι σου, να ανησυχείς όταν αργεί και να ξαφνιάζεσαι όταν έρχεται νωρίτερα, να πηγαίνεις μαζί του σε πάρτυ και να θες να σ’ έχει αγκαλιά όλη τη νύχτα, να περπατάς στην πόλη και να νιώθεις άδειος χωρίς τον άλλον δίπλα σου... Να μην τον αφήνεις να σηκωθεί το πρωί απ’ το κρεβάτι γιατί τον θέλεις εκεί, να εκνευρίζεσαι που πετάει τα ρούχα του από ‘δω κι από ‘κει, να αγχώνεσαι όταν θυμώνει μαζί σου, να βλέπετε μαζί το πιο ηλίθιο πρόγραμμα στην τηλεόραση αλλά να μη σας νοιάζει... Να γελάς με τα αστεία του (όσο κρύα κι αν είναι) και να περνάς μαζί του τόσο όμορφα που να εύχεσαι να τον ήξερες από πάντα.
Εκεί είναι που με πιάνει η ζήλια μου γιατί λέω στον εαυτό μου «αυτό που διαβάζεις είναι τόσο ωραίο και το έχεις σκεφτεί, δεν μπορούσες να το αναλύσεις στο μυαλό σου λίγο περισσότερο;» Και μετά πάλι σκέφτομαι... «Σιγά μην το αναλύσω. Θα προσπαθήσω να το ζήσω!» Δεν πρέπει ποτέ να φοβόμαστε για τα όσα νιώθουμε ούτε να διστάζουμε να τα εκφράζουμε. Αν αρχίσουμε να κλειδώνουμε τα συναισθήματα και τα πάθη μας δεν ζούμε ελεύθερα και γινόμαστε σκλάβοι των φόβων μας. Τα πάθη κάνουν τον κόσμο να γυρίζει σαν τρελός. Η αγάπη απλά τον κάνει πιο ασφαλή.
Τα φιλιά μου και καλή χρονιά με υγεία και αγάπη.
~Εle~
12/01/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου