ΣΟΠΕΝΧΑΟΥΕΡ – ΔΟΚΙΜΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Μου το θύμισε μια ανάρτηση που έλεγε «Μόνο για άντρες»

«Κατατάσσω τον έρωτα μεταξύ των θρησκειών και τις θρησκείες μεταξύ των μεγαλύτερων ανοησιών στις οποίες υπέπεσε η ανθρωπότητα. Θαυμάζω σφόδρα τον Σοπενχάουερ και η θεωρία του περί έρωτος μου φαίνεται ως η μόνη αποδεκτή».

Γκυ ντε Μωπασσάν

Ο Γκυ ντε Μωπασσάν, βγαίνοντας από ένα μπουρδέλο, στο Παρίσι το 1881, ανέκραξε: Ο δάσκαλος μου ο Σοπενχάουερ!

Ο Σοπενχάουερ λοιπόν, δε φτάνει που ήταν απαισιόδοξος και μηδενιστής ήταν και μισογύνης. Ανώριμες, άμυαλες, υποκρίτριες, ψεύτρες, άπιστες, είναι μερικοί από τους επιεικείς χαρακτηρισμούς του για τις γυναίκες. Η στάση του αυτή, πιθανόν να οφείλεται στη σχέση που είχε με την μητέρα του. Όσο ο πατέρας του ήταν δέσμιος της αναπηρίας του, εκείνη επιδιδόταν σε εξωσυζυγικές απολαύσεις. Την επόμενη μέρα της αυτοκτονίας του πατέρα του, ρίχνεται στην αγκαλιά του εραστή της Μύλλερ και στην μεγάλη ζωή. Ο Σοπενχάουερ φεύγει από το σπίτι και δεν θα την ξαναδεί μέχρι το τέλος της ζωής του. 

Η μητέρα του αντιπροσώπευε, κατά τη γνώμη του, όλα τα ελαττώματα του γυναικείου φύλου: επιπολαιότητα, κενότητα, σπατάλη, βλακεία, κοκεταρία, προδοσία, με αποτέλεσμα να γίνει ορκισμένος εχθρός του γάμου! Του άρεσε να απαριθμεί συχνά τα προβλήματά του: σπατάλη, φροντίδα παιδιών, πείσματα, καπρίτσια, ασχήμια ύστερα από μερικά χρόνια, ιδιοτροπίες, υστερικά ξεσπάσματα, απιστίες, κερατώματα...

Όμως, ο μισογυνισμός του φαίνεται πως αποτελούσε την κρυφή όψη μιας υπερβολικής αγάπης - ίσως κι ανάγκης - που έτρεφε για τις γυναίκες!
Χαρακτηριστικό είναι ένα απ' τα στερνά ευφυολογήματά του:
"Όσο πιο πολύ βλέπω τους ανθρώπους τόσο λιγότερο τους αγαπώ! Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για τις γυναίκες"...

Αποσπάσματα από το δοκίμιο:

«… Και μόνο το παρουσιαστικό της γυναίκας αποκαλύπτει ότι δεν είναι προορισμένη για τις μεγάλες διανοητικές εργασίες. Ξεπληρώνει το χρέος της στην ζωή, όχι με τη δράση αλλά με τον πόνο, τις ωδίνες του τοκετού, τη γεμάτη λαχτάρα φροντίδα του παιδιού, οφείλει να υπακούει τον άντρα, να είναι μια υπομονετική σύντροφος που του προσφέρει γαλήνη. Δεν είναι φτιαγμένη ούτε για μεγάλες προσπάθειες ούτε για υπερβολικούς κόπους και απολαύσεις. Η ζωή της μπορεί να κυλήσει πιο σιωπηλή, πιο ασήμαντη και πιο ήσυχη απ αυτή του άντρα, χωρίς να είναι εκ φύσεως ούτε καλύτερη ούτε χειρότερη…»

«… Στις νέες κοπέλες φαίνεται πως η φύση θέλησε να κάνει αυτό που λέμε στην δραματουργία απροσδόκητη εξέλιξη. Τις κοσμεί για μερικά χρόνια με μια ομορφιά, με μια χάρη, μια τελειότητα εκπληκτική, εις βάρος της υπόλοιπης ζωής τους, ώστε  κατά τα σύντομα αυτά χρόνια λάμψης να μπορέσουν να κατακυριεύσουν την φαντασία κάποιου άντρα και να τον κάνουν ν’ αναλάβει την ευθύνη τους. Για να επιτύχουν στο εγχείρημα αυτό, η καθαρή σκέψη και η λογική δεν θα αποτελούσαν επαρκής εγγυήσεις. Έτσι, η φύση εξόπλισε την γυναίκα όπως και κάθε άλλο πλάσμα, με τα απαραίτητα εφόδια και όργανα προκειμένου να διασφαλίσει την ύπαρξη της και μόνο κατά την διάρκεια του απαραίτητου χρόνου, καθότι η φύση ενεργεί κι εδώ με την συνήθη οικονομία της. Όπως ακριβώς το θηλυκό μυρμήγκι μετά την συνεύρεση με το αρσενικό χάνει τα φτερά, που θα του ήταν άχρηστα ή ακόμα και επικίνδυνα κατά την διάρκεια της επώασης, έτσι και η γυναίκα χάνει την ομορφιά της μετά από δύο ή τρεις γέννες…»

«...Για τον ίδιο λόγο, οι φιλοφρονήσεις μεταξύ γυναικών φαίνονται γελοιωδέστερες απ' ό,τι μεταξύ ανδρών. Πα­ρατηρήστε, εξάλλου, ότι ο άνδρας μιλάει κατά κανόνα με κάποια υπόληψη και κάποια αν­θρωπιά ακόμη και στους πιο ασήμαντους υπο­τακτικούς του, ενώ είναι ανυπόφορο να βλέπει κανείς με τι υπεροψία μια γυναίκα του καλού κόσμου απευθύνεται σε μια γυναίκα κατώτε­ρης τάξης, όταν η δεύτερη δεν είναι στην υπη­ρεσία της. Τούτο οφείλεται, ίσως, στο ότι με­ταξύ γυναικών οι κοινωνικές διαφορές είναι πολύ πιο πρόσκαιρες απ' ότι μεταξύ των αν­δρών και στο ότι οι διαφορές αυτές μπορούν άνετα να μεταβληθούν ή να καταργηθούν η κοινωνική θέση που κατέχει ένας άνδρας εξαρτάται από μύριες παραμέτρους. Για τις γυναίκες, μία και μόνη παράμετρος είναι η αποφασιστική: ο άνδρας στον οποίο κατάφε­ραν ν' αρέσουν. Η μοναδική τους λειτουργία τις καθιστά πολύ πιο ισότιμες, κι έτσι γυρεύ­ουν να δημιουργήσουν μεταξύ τους κοινωνικές διαφορές. Πρέπει να σκοτίστηκε από τον έρωτα ο νους των ανδρών για να ονομάσουν ωραίο αυτό το μικρόσωμο φύλο, με τους στενούς ώμους, τους φαρδιούς γοφούς και τις κοντές γάμπες. Όλη η ομορφιά του έγκειται πράγμα­τι στο ερωτικό ένστικτο. Αντί να το ονομά­ζουμε ωραίο, θα ήταν πιο σωστό να το απο­καλούμε αντιαισθητικό...»

 

«...είναι σχεδόν αδύνατον να βρει κανείς μια γυναίκα απολύτως φιλαλή­θη και άδολη. Γι' αυτό ακριβώς και οι γυναί­κες διαβλέπουν τόσο εύκολα την προσποίηση του άλλου και δεν συνιστάται να χρησιμοποι­είς την προσποίηση μαζί τους. Από αυτό το θεμελιώδες ελάττωμα και από τις συνέπειες του πηγάζουν η ψευτιά, η απιστία, η προδο­σία, η αχαριστία κ.λπ. Επίσης, οι γυναίκες ψευδορκούν στο δικαστήριο πολύ πιο συχνά από τους άνδρες, και αποτελεί ερώτημα το κατά πόσον θα έπρεπε να τους επιτρέπεται ο όρκος...»

Όπως καταλαβαίνετε, το «Δοκίμιο για τις γυναίκες» είναι ένα βιβλιαράκι αυστηρώς ακατάλληλον για θηλυκό αναγνωστικό κοινό. Οι άντρες μπορείτε να το απολαύσετε σε 20-30 λεπτά – αν και είναι δεδομένο πως θα σταθείτε σε αρκετά σημεία του διαβάζοντας τα ξανά και ξανά.

 Ο Νίτσε είχε πει: Καθένας φέρνει μέσα του μια εικόνα της γυναίκας φτιαγμένη καθ' ομοίωση της μητέρας του! Από τότε έχει αποφασίσει να σέβεται ή να καταφρονεί τις γυναίκες, ή να μένει απόλυτα αδιάφορος απέναντί τους.

ΥΓ. Ομολογώ πως οι απόψεις μου περί γυναικός, δεν διαφέρουν και πολύ. Θα έλεγα μάλιστα πως σε κάποια σημεία ταυτίζονται. Όσο για τη σχέση που έχω με την μητέρα μου;

Άψογη!!!