Νοσταλγία

 Γράφει η *tain

Οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που ο Οκτώβρης σηματοδοτεί την αντίστροφη μέτρηση πριν τα Χριστούγεννα και σε αυτούς που σηματοδοτεί την βύθιση μέσα στον χειμώνα και την καθολική απομάκρυνση από το καλοκαίρι. Σε όποια από τις δύο κατηγορίες και αν ανήκει κάποιος, ένα είναι το συναίσθημα που τον ενώνει με τους υπόλοιπους, η νοσταλγία. Η νοσταλγία της καλοκαιρινής ζέστης, της χρυσαφένιας άμμου ανάμεσα στα δάχτυλα, της μυρωδιάς του αντηλιακού, της γεύσης του θαλασσινού νερού. Εσείς, οι της πρώτης κατηγορίας, συγχωρείστε με αλλά φτάνει. Η ζέστη σου προκαλεί ιδρώτα, η άμμος κολλάει στο ιδρωμένο σώμα, το αντηλιακό γίνεται πάστα με την άμμο και αντί για προστασία από τον ήλιο σου προσφέρει δωρεάν απολέπιση.

Οι νοσταλγικοί φίλοι των Χριστουγέννων, έχετε κι εσείς τα δίκια σας.. Η εποχή των Χριστουγέννων είναι μια υπέροχη γιορτή, μια χαρμόσυνη περίοδος που τα φωτάκια αναβοσβήνουν, τα σπίτια και οι δρόμοι είναι στολισμένοι, τα γλυκά και τα φαγητά γεμίζουν τα στομάχια μας και το μυαλό μας με αναμνήσεις από την παιδική μας ηλικία και την καθησυχαστική αίσθηση πως από τότε δεν άλλαξαν και τόσα πολλά. Μισό λεπτό γιατί καθώς δεν έχω καμία πρόθεση να βυθιστώ ούτε στον δικό δας νοσταλγικό βούρκο θέλω να σας θυμίσω πως: η εποχή των Χριστουγέννων σημαίνει κρύο, βροχές και αποκλεισμό από το χιόνι, σημαίνει πως τα πολύχρωμα φωτάκια προκαλούν πυρκαγιές και επιληπτικές κρίσεις μετά από λίγη ώρα, τα σπίτια και οι δρόμοι ΥΠΕΡ-στολίζονται (Έλληνα, το παν μέτρον άριστον συνεχίζει να εκλείπει από το λεξιλόγιό σου) και τέλος αγαπημένοι μου δεν χρειάζεται καν να αναφέρω τα φαγητά και ποιό άλλο μέρος του σώματος γεμίζουν εκτός από το στομάχι μας.

Ίσως θα μπορούσα να κατατάξω κάποιους και σε μια τρίτη κατηγορία. Σε αυτούς που ο Οκτώβρης σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας καινούργιας. Αυτούς που χαζεύοντας την βροχή να γλύφει τα παράθυρα θυμούνται τι ακριβώς τους συνέβαινε πέρσι τέτοια εποχή. Αυτούς που ακούν ένα περσινό τραγούδι και νιώθουν οικεία θυμούμενοι τους χώρους σε κάποιο σπίτι άλλης χώρας. Αυτούς που κοιτώντας τους ανθρώπους που έχουν δίπλα τους αναπωλούν τις μακρόσυρτες βροχερές βόλτες, τα ταξίδια με το μετρό και τα λεωφορεία, τις βραδυνές συνομιλίες, τους μαραθώνιους φαγητού, ποτού και αραλικιού και πάνω από όλα τη νοσταλγία μιας φάσης που έχει πια τελειώσει ανεπιστρεπτί. Αυτή η τρίτη κατηγορία ίσως τελικά ενώνει και τις δύο προηγούμενες. Όλοι μας επιλέγουμε καταστάσεις που θέλουμε να ζήσουμε αυτή τη στιγμή. Ίσως όμως το ζητούμενο είναι αφού τις έχουμε ζήσει, να θέλουμε και να τις νοσταλγήσουμε στο μέλλον.

*Tain