Φυσάει κόντρα!

by xrisa-fi

Το μεγαλύτερο θέατρο σκιών ανεβαίνει και θα ανεβαίνει για πολλές ακόμα παραστάσεις στην Ελλάδα του 2011, στην Αθήνα του 1973. Ένα θέατρο σκιών που μπορεί και καμουφλάρει όλους εκείνους τους αριστερούς που υψώνουν τη σβάστικα, όλους εκείνους τους δεξιούς που οπλίζονται με σφυροδρέπανα, όλους τους  φιλελευθέρους που σβήνουν τη φλόγα απ’ τη δάδα για να μη δούμε τα δόντια του σοσιαλιστικού ήλιου που μαύρισε και δύει σήμερα, στο σκοτεινό του χθες. Ένα θέατρο σκιών, με θεατές που μοιάζουν με τα πρόβατα του Βεργή στο Κολωνάκι, που τα αμόλησε κάνοντας τα να αναζητούν χορτάρι στην άσφαλτο.

Έτσι λοιπόν, δυο μέρες πριν, οι παλιοί βγήκαν στους δρόμους της πρωτεύουσας για να διδάξουν στους νεότερους ότι έπρεπε να περάσουν τριανταεπτά ολόκληρα χρόνια για να δουν μια πορεία ανάλογη με εκείνην της πρώτης επετείου του πολυτεχνείου, έπρεπε να περάσουν κάτι λιγότερο από σαράντα χρόνια για να στηθούν πάλι πανό στους δρόμους με μόνο και μοναδικό σκοπό  την καθησύχαση της συνείδησης μας, που όλα αυτά τα χρόνια μέσα από νεοπλουτισμούς, μικροσυμφέροντα και αδιαφορία στρώναμε κόκκινο χαλί σε όσους τώρα καταζητούμε στην Αθήνα.

Διήμερη απεργία λοιπόν και όλης της Αττικής οι κολασμένοι παίρνουν το δρόμο του Συντάγματος να ρίξουν κυβέρνηση, Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ.  οπλισμένοι με το δίκαιο δίκιο τους. Κάνοντας χάζι τους κιτρινόμαυρους φίλους της ασφάλτου, που άπειρες φορές σε έκλεψαν και άλλες τόσες σε απέρριψαν σαν κακή κούρσα να χρησιμοποιούν τα άπταιστα γαλλικά τους, μπερδεύεσαι για το αν ο θυμός τους οφείλεται στο νομοσχέδιο ή η διαγραφή του προέδρου τους, που ενώ έβαψε μαλλί, ξεκούμπωσε πουκάμισο και μίλησε αγωνιστικά αν και δεξιός  δεν κατάφερε να κρατηθεί στον αγώνα κούρσας, μπερδεύεσαι με το θράσος των ανθρώπων να ξεχνούν ότι οι απαιτήσεις γεννούν υποχρεώσεις.

Πανό, σημαίες, σφυρίχτρες, ανθρώπινες αλυσίδες και Νταλάρας στα ηχεία πασχίζουν να αναπληρώσουν χρόνια οχαδερφισμού, χρόνια χαμένων οραμάτων, πασχίζουν να ενώσουν το δρόμο που είχε τη δική του ιστορία με το δρόμο που έχει πια τη δική του διμοιρία. Και ενώ ανεβαίνεις τη Σταδίου κοιτάς την Πανεπιστημίου και ξέρεις πια ότι όλοι είναι εκεί. Μικροί, μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, μορφωμένοι και μη. Όλοι έφτασαν στο κέντρο άσχετα με το αν εσύ έφτασες με παπάκι ενώ ο διπλανός σου με αυτοκίνητο που τώρα πια αδυνατεί να  fullαρει βενζίνη και έτσι αναρωτιέμαι πως γίνεται αυτός ο αγώνας να ‘ναι κοινός,  πως γίνεται το παπάκι και το jeep να καλύπτουν τα ίδια χιλιόμετρα.

Το Σύνταγμα είναι εκεί μαζί με τα ΜΑΤ και τα ΚΝΑΤ, μαζί με τα τσογλάνια χωρίς ταυτότητα. Είναι μαζί με τους περήφανους φίλους του ποδοσφαίρου που μπόρεσαν και πήραν την εκδίκηση τους απ’ την κακιά Γερμανία που μας βύθισε άθελα μας στην εξαθλίωση και μείς με το κορεό μας της κάναμε τη μούρη κρέας. Βλέπεις το goal του Μιραλάς και ο κώλος του Ρουβά τρέφουν τη συνείδηση του κάθε ελληναρά.  Ρουβάς είπα? Να σου ζήσει ο γιος ! Ενημερώθηκα απ’ τη μεγάλη γκάμα ειδήσεων του star που το έπαιξε σαν είδηση μετά το νεκρό οικοδόμο του ΠΑΜΕ  στα χθεσινά επεισόδια.

Το ΠΑΜΕ! Στρατιώτες πρώτης γραμμής με σύνθημα τους η υποταγή στο κόμμα, σ’ ένα κόμμα που τους αδειάζει με την πρώτη ευκαιρία έχοντας πρώτα φροντίσει να τους πείσει ότι έτσι πρέπει να γίνει. Κακόμοιρε Πλουμπίδη που ήλπιζες να σαι ο τελευταίος που αφάνισαν, που ήλπιζες ότι ο κομμουνισμός υπάρχει σε μια Ελλάδα που δε σταματά να «λαδώνει» τα γρανάζια της. Αναρωτιέμαι όσο ακραία μου δίνουν το δικαίωμα εκείνοι να σκέπτομαι, αν η κεφαλή του ΚΚΕ θα σκέφτηκε αυθόρμητα ότι χάσαμε που χάσαμε ένα σύντροφο έπρεπε να πάει από ανακοπή? Τόσες πέτρες πια, 1% θα το βγάζαμε σίγουρα απ’ όλα αυτά. Παπαρήγα θα έπρεπε να ντρέπεσαι το λέω και το ξαναλέω, θα έπρεπε να ντρέπεσαι ακριβώς όπως όλοι οι άλλοι χωρίς καν να έχεις κυβερνήσει.

Το θέαμα φασίστες στους δρόμους του αγώνα είναι περίπου όσο αστείες είναι οι γκόμενες που  φωτογραφίζονται με το ίδιο μαγιό στην ίδια ξαπλώστρα 34 φορές και τις ανεβάζουν όλες στο fb. Αυτό το σινάφι αποδεικνύει ότι δε θα εκλείψει ποτέ μιας και λίγο καιρό ξαποσταίνουν και ξανά προς τη δόξα τραβούν σαν την πατρίδα που τιμούν και σέβονται.

«Αλήτες, κνήτες ταγματασφαλίτες» και «φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες» είναι ό τι ηχεί ακόμα ανάμεσα στα μάρμαρα που εκτοξεύτηκαν χθες,  σ’ έναν εμφύλιο που η κυβέρνηση βγήκε λάδι μιας και η αρμόδιος (εν μέρη)  για τα μπάχαλα αστυνομία δεν έδρασε και κάνεις δε μπορεί να της χρεώσει τίποτα, μια κυβέρνηση που δε γλίτωσε απ’ τη σκιά ενός θανάτου όπως όλες οι προηγούμενες λίγο πριν την πτώση τους. Και αν εκεί που δε φτάνει το γκλοπ του μπάτσου φτάνει το ψέμα του δημοσιογράφου, τότε η ιστορία επαναλαμβάνεται «κύριε» Μαστοράκη του 73’ και «κύριε» Πρετεντέρη του 11’.

Ανάμεσα στους χιλιάδες ψάχνω και βρίσκω αυτούς τους λίγους! Αυτούς τους λίγους που προσπαθούν να κρατήσουν το μυαλό τους υγιές, που προσπαθούν να γαντζώσουν από κάπου τα όνειρα τους και να πιστέψουν ότι μπορούν να τα ελευθερώσουν σ’ έναν πιο καθαρό ουρανό.  Αυτούς που όσο και αν τους χτίζουν φυλακές και αν ο κλοιός στενεύει, ο νους τους είναι αληταριό και όλο θα δραπετεύει. Αυτούς που απλώνουν το χέρι και δε το σηκώνουν ψηλά, εκείνον που με την πιο σπαρακτική φωνή δήλωσε ότι η Ελλάδα πεθαίνει ανάμεσα σε πέτρες και αγάλματα με το αργό της τέλος να κάνει θόρυβο και την αγωνία αβάσταχτη..  μεγάλε Θανάση Βέγγο!