Ξεχειλίστε!

Το συναίσθημα διαθέτει μιαν ακατανόητη δύναμη. Δεν είναι άχρωμο, ηθικό, κομφορμιστικό. Η διαπλοκή του με το παχύ δέρμα της ύπαρξης το καθιστά ευάλωτο. Κάποια στιγμή η ισχύς του συναισθήματος έρχεται σε σύγκρουση με τον πένθιμο ορθολογισμό της εγκράτειας.













Από τη μια ο ανεξιχνίαστος εαυτός που κατασπαταλά αλόγιστα το χρόνο του, τις δυνάμεις του κι απ’ την άλλη ο δασκαλάκος που τον υπονομεύει, ο υπάλληλος που τον νουθετεί παροπλίζοντας τις φυσικές του ανάγκες, ο δεσμοφύλακας των επιθυμιών που τον κεντά με τη βουκέντρα του σε κάθε απόπειρα απόκλισης. Ο μικροαστισμός γίνεται ο υποβολέας της συμπεριφοράς μας στο θέατρο της ζωής. Για όποιον τον αγνοήσει πάνω στο σανίδι η αυλαία λειτουργεί ως κοφτερή λαιμητόμος.

Μοιράστε το χρόνο σας. Μην ξοδεύετε τα αισθήματά σας. Λογαριάστε με το αριθμήτηριο της λογικής το βίο σας. Από τη μια ο ερωτευμένος που σκορπίζει χαρμόσυνα τον έρωτά του, που ξοδεύει τα αισθήματά του χωρίς επιφυλάξεις και δίχως έγνοια ανταμοιβής κι απ’ την άλλη ο φειδωλός αστός που τσιγκουνεύεται τα αισθήματά του, την ευτυχία του. Από τη μία η αστική οικονομία του κορεσμού από την άλλη η διεστραμμένη οικονομία του σκορπίσματος. Της άγριας παραφοράς, της διασπάθισης κάθε συμφέροντος.

Γράφω σημαίνει έχω συνείδηση της αχρηστίας μου και της φθαρτότητάς μου. Ερωτοτροπώ σημαίνει βγαίνω απ’ το χρόνο, τον καταργώ άρα δε διαχειρίζομαι την οικονομία του με αγοραίους όρους δεν πανικοβάλλομαι απ’ την ασυνέχεια του δεν τον μετράω με αριθμούς αλλά με συνουσίες, δεν τον σκορπάω γιατί είναι ήδη σκόρπιος.

Ωστόσο ο ερωτικός λόγος, η στέρνα του ποιητικού γίγνεσθαι δεν είναι απαλλαγμένη απ’ τα μικροσυμφέροντα και τους υπολογισμούς. Μερικές φορές σταθμίζω, μετρώ είτε για να πάρω μια πρόσκαιρη ικανοποίηση, είτε για να αντλήσω ηδονή, είτε για να παραστήσω τον άλλο μπροστά στο δικό μου καθρέφτη. Διαθέτω συνεχώς ένα θησαυρό από μηχανορραφίες που σπαταλώ για το χατίρι του άλλου μη προσδοκώντας τίποτα. Όμως όλα αυτά δεν είναι παρά εξάψεις. Όταν γινόμαστε όργανα του έρωτα, όταν γινόμαστε δημιουργοί κανένα δίκαιο δε μας καταβάλει, κανένας κανόνας δε μας φοβερίζει με τα δεσμά του. Τελικό κέρδος δεν υπάρχει. Η δαπάνη είναι ανοιχτή, επ’ άπειρον, η δύναμη παρεκκλίνει.

Ο ερωτευμένος δεν είναι άγγελος με φωτοστέφανο κι ο ποιητής δεν είναι ο έσχατος λυρικός. Ο κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του τα δύο στοιχεία. Τη ζωογόνο λαχτάρα του κορμιού και την εκλογίκευση των αισθημάτων. Έρχεται τότε το μελάνι να γρασάρει τον μέσο όρο, να σπείρει σα τον Οδυσσέα αλάτι στο χωράφι του παρασταίνοντας τον τρελό μπροστά στο κακό που έρχεται, μπροστά στη βία της καθημερινότητας που ελλοχεύει, γνωρίζοντας βαθιά πως θα θερίσει θύελλες στο μέλλον, ετοιμάζοντας το κουφάρι του για το λιβάδι της αιωνιότητας να το βοσκήσουν διψασμένες σφήκες.

Ο δημιουργός έχει βαθύτατη συνείδηση του θανάτου. Όλα όσα είδε τα είδε επί ματαίω. Πενθεί κάθε στιγμή με την αλλόφρονα χαρά του. Πενθεί ότι αισθάνθηκε, τις σύντομες στιγμές, το αγαπημένο πλάσμα, τις ονειρικές μορφές με τα ποικίλα τους ονόματα. Κι αυτό το πένθος δεν είναι μια αισχρή σκέψη για το θαύμα της ζωής μα ένα φυτίλι έτοιμο να πυροδοτήσει το δυναμίτη της αλλαγής.

Το ερωτικό ξόδεμα παράγει περίσσεια. Η περίσσεια ισοδυναμεί με το κάλλος. Να μια εξίσωση που δε διδάσκεται στα σχολεία και στη διοίκηση των επιχειρήσεων μα στα κρεβάτια και τους αγρούς. Ξεχειλίστε! Να ένα σύνθημα που δε γράφεται στους τοίχους μα το ψιθυρίζει ο καθείς στον επιθανάτιο ρόγχο του όταν μαζεύει τα συμπράγκαλα του για τον Άδη και βλέπει εκεί στο τελευταίο του δευτερόλεπτο το τελευταίο φως. Γνωρίζοντας τώρα πια πως όλη του η περιουσία ήταν το ξόδεμα και πως μονάχα αυτή μπορεί να κουβαλήσει ο περατάρης με τη βάρκα του.

Ναι! η ερωτική περίσσεια είναι η περίσσεια της χαράς ενός παιδιού απ’ το άχρηστο παιχνίδι του, απ’ το άσκοπο κρυφτό του, το βάναυσο κυνηγητό. Ναι, αυτή η περίσσεια μπορεί να τέμνεται από θλίψη, πόνο, μοναξιά γιατί ο έρωτας δεν είναι μέσος όρος καταστάσεων. Με την ανισορροπία του αποτελεί μέρος αυτής της σκοτεινής συνωμοσίας της ύπαρξης, αυτής της αρμονίας που μας σφραγίζει με τον παραλογισμό της.