Street Pics...

Από τα λίγα πράγματα που δεν συμβάδισαν με το κυρίαρχο ρεύμα πολιτισμού των τελευταίων δύο - δυόμισι δεκαετιών ήταν τα συνθήματα στους τοίχους. Καμία υπογραφή -έστω και ψευδώνυμη- δεν τα συνόδευε, δωρεάν προσφέρονταν, τίποτα σε αντάλλαγμα δεν ζητούσαν, πάνω στο ταπεινότερο και στο πιο αντιλάιφστάιλ μέσο γράφονταν (και για την ακρίβεια ήταν η δική τους εγγραφή που αλλοίωνε τη φύση ενός τοίχου μετατρέποντάς τον σε μέσο επικοινωνίας), στη συντριπτική τους πλειοψηφία αποτελούσαν κραυγές αυθορμητισμού, διαβήματα που συνδύαζαν το απονενοημένο της στιγμής με πόνους διαρκείας: άλλοτε πολιτικά, άλλοτε κοινωνιολογικά, άλλοτε ερωτικά, συχνά ανάμικτα, υπήρξαν τεκμήρια αυθεντικής επικοινωνίας σε ένα περιβάλλον που είχε μετατραπεί ολόκληρο σε επικοινωνιακό (με την «επικοινωνία» της πραγματικότητας να υποκαθιστά την ίδια την πραγματικότητα) και αποτέλεσαν διάσπαρτα αποτυπώματα του είναι σε ένα περιβάλλον κατακλυσμένο από το φαίνεσθαι.

Όντας εκτός του πολιτιστικού και οικονομικού μοντέλου που οδήγησε στην κρίση, είναι και αυτά που δεν πρόκειται να πληγούν από την κρίση. Όσα μέσα και αν κλείσουν επειδή δεν βγαίνουν οικονομικά ή επειδή τα αφεντικά τους δεν έχουν πλέον παράπλευρα οφέλη, τα συνθήματα δεν μπορούν να κλείσουν γιατί ουδέποτε έβγαιναν, δεν μπορούν να κλείσουν γιατί αυτοί που τα έγραφαν τα μόνα παράπλευρα οφέλη που είχαν ήταν ψυχικά, δεν μπορούν να κλείσουν για οικονομικούς λόγους γιατί κείτονταν εξαρχής εκτός οικονομικών λόγων και εκτός οικονομικής λογικής. Εκτός βέβαια και αν τα εντάξουμε και αυτά στην κουλτούρα της ανομίας, θεωρώντας τα και αυτά μέρος του προβλήματος και τα κυνηγήσουμε να τα εξαφανίσουμε.

Όπως και να ΄χει, βλέποντας αυτό το σύνθημα σήμερα το πρωί και φωτογραφίζοντάς το, δεν είχα αμφιβολία ότι θα το ποστάρω. Η μόνη μου αμφιβολία μου ήταν πώς θα το ποστάρω. Θεωρητικολόγησα χρησιμοποιώντας περικοκλάδες. Δες σε αντίστιξη πόσο πιο καίριο, πόσο πιο επιδραστικό, πόσο πιο επιτακτικό είναι το ερώτημα του συνθήματος: Δευτέρα το καταλαβαίνω. Αλλά Σάββατο; Γίνεται να μην μ΄αγαπάς Σάββατο;

Τι ακροβασία νοήματος, τι ακροβασία ανάμεσα στο πονεμένο και το παιγνιώδες. Δεν μπορώ με σιγουριά να κρίνω αν αυτός που το έγραψε υποφέρει και σαρκάζει την ίδια ώρα, αν περισσότερο υποφέρει ή περισσότερο σαρκάζει. Εκείνο που μπορώ να κάνω είναι να ενώσω τη φωνή μου με τη δική του και να την παρακαλέσω: Αγάπα τον τουλάχιστον τα Σάββατα.

Old Boy