ALESSANDRO BARICCO - ΧΙΛΙΑΕΝΝΙΑΚΟΣΙΑ

Με αφορμή το, πρόσφατο, ανώνυμο ερώτημα,« Αν δούμε μια ταινία μετά διαβάζουμε ή όχι το βιβλίο;» προτείνω Alessandro Baricco.

Το 1991 ο Alessandro Baricco - ήδη γνωστός από το εξαιρετικό δοκίμιο πάνω στην μουσική του Ροσσίνι “Il genio in fuga” – τάραξε τα ιταλικά λογοτεχνικά ύδατα με το πρώτο του μυθιστόρημα “Castelli di rabbia” (Όνειρα από γυαλί). Το 1993 ακολούθησε το “Oceano mare” (Ωκεανός), ένα έργο που τον καθιέρωσε, στις νέες γενιές κυρίως, ως καλτ συγγραφέα. Την ίδια χρονιά, έγινε γνωστός σε όλη την Ιταλία, μέσα από την τηλεοπτική λογοτεχνική εκπομπή Pickwick. Τα βιβλία που σχολίαζε τα βράδια, την επόμενη κιόλας μέρα αγοραζόταν από χιλιάδες αναγνώστες, που δεν έβλεπαν την ώρα να ανακαλύψουν την μαγεία που ο Baricco τους είχε κάνει να διαισθανθούν.

Για το αριστουργηματικό “Seta” (Μετάξι) - το οποίο προτείνω ανεπιφύλακτα ειδικά στο γυναικείο αναγνωστικό κοινό -  ο Baricco που, μετά την εκλογή του Berlusconi, είχε αποφασίσει να διακόψει την συνεργασία του με την τηλεόραση, διάλεξε έναν πρωτότυπο τρόπο παρουσίασης, την δημόσια ανάγνωση. Σ’ ένα θέατρο της Ρώμης, με μοναδικό σκηνικό μια καρέκλα και μια καράφα νερό, μια νεαρή ηθοποιός διάβασε το σύντομο αυτό μυθιστόρημα, γοητεύοντας το ως επί το πλείστον νεανικό κοινό!

Στο δια ταύτα…

   
…Απόσπασμα από το “Novecento – Un monologo” το κινηματογραφικά γνωστό σε όλους Ο Θρύλος του Χιλιαεννιακόσια!!!  

…Εγώ, που δεν στάθηκα ικανός να κατέβω από τούτο το καράβι, για να σωθώ, κατέβηκα από την ζωή μου. Σκαλί σκαλί. Κάθε σκαλοπάτι και μια επιθυμία. Κάθε βήμα, μια επιθυμία που της έλεγα αντίο.

Δεν είμαι τρελός αδελφέ μου. Δεν είμαστε τρελοί, όταν βρίσκουμε έναν τρόπο να σωθούμε. Είμαστε παμπόνηροι σαν τα πεινασμένα ζώα. Καμία σχέση με τρέλα. Πρόκειται για μεγαλοφυΐα. Για γεωμετρία. Για τελειότητα. Οι επιθυμίες μου ξέσκιζαν την ψυχή. Θα μπορούσα να τις ζήσω, μα δεν τα κατάφερα.

Και γι’ αυτό τις μάγεψα.

Και μια μια τις άφησα πίσω μου. Γεωμετρία. Άψογη δουλειά. Όλες τις γυναίκες του κόσμου τις μάγεψα παίζοντας μια ολόκληρη νύχτα για μία γυναίκα, μία, με δέρμα διάφανο, με χέρια γυμνά από κοσμήματα, με γάμπες κομψές, το κεφάλι της κυμάτιζε στον ήχο της μουσικής μου, χωρίς ούτ’ ένα χαμόγελο, χωρίς να παίρνει το βλέμμα της στιγμή, μια νύχτα ολόκληρη, κι όταν σηκώθηκε δεν ήταν εκείνη που έβγαινε από της ζωή μου, ήταν όλες οι γυναίκες του κόσμου μαζί.

Τους πατεράδες, μια που πατέρας δεν θα γίνω ποτέ, τους μάγεψα παρακολουθώντας ένα μωρό να πεθαίνει, για μέρες, καθισμένος στο πλάι του, χωρίς μνα χάσω τίποτα από κείνο το τρομακτικό πανέμορφο θέαμα, ήθελα να είμαι το τελευταίο πράγμα που θα έβλεπε στον κόσμο, κι όταν έφυγε, κοιτάζοντάς με στα μάτια, δεν ήταν εκείνο που έφυγε, μα όλοι οι γιοί που δεν απέκτησα ποτέ μου.

Τη γη, που ήταν γη δική μου, σε κάποιο σημείο του κόσμου, τη μάγεψα ακούγοντας το τραγούδι κάποιου που ερχόταν από το Βορρά, τον άκουγες κι έβλεπες, έβλεπες την κοιλάδα, τα βουνά τριγύρω, το ποτάμι να κατηφορίζει αργά, το χιόνι το χειμώνα, τους λύκους τη νύχτα, κι όταν εκείνος ο άνθρωπος τελείωσε το τραγούδι του, τελείωσε και η γη μου μαζί, για πάντα, όπου κι αν βρισκόταν.

Τους φίλους που λαχτάρησα τους μάγεψα παίζοντας για σένα και μαζί με σένα, εκείνη τη νύχτα, στο ύφος σου, στα μάτια σου, τους είδα, όλους, τους αγαπημένους μου φίλους, κι όταν έφυγες εσύ, τους πήρες όλους μαζί σου.

Αποχαιρέτησα το μεγαλείο, όταν είδα τα τεράστια παγόβουνα στη θάλασσα του Βορρά να γκρεμίζονται, νικημένα από τη ζέστη, είπα αντίο στα θαύματα, όταν είδα ανθρώπους κατασακατεμένους από τον πόλεμο να γελάνε, είπα αντίο στο θυμό, όταν είδα να γεμίζουν με δυναμίτη αυτό το καράβι, είπα αντίο στη μουσική, στη μουσική μου, τη μέρα που κατάφερα να την κλείσω ολόκληρη μέσα σε μια και μοναδική στιγμιαία νότα, και είπα αντίο στη χαρά, μαγεύοντάς την, όταν σε είδα να έρχεσαι εδώ.

Δεν είναι τρέλα αδελφέ μου. Είναι γεωμετρία. Αληθινή γλυπτική. Εγώ αφόπλισα την δυστυχία. Φυγάδευσα την ζωή μου μακριά από τις επιθυμίες μου. Αν μπορούσες να ξανατραβήξεις εσύ τον δρόμο τον δικό μου, θα τις συναντούσε τη μία μετά την άλλη, μαγεμένες, ακίνητες, σταματημένες εκεί για πάντα, να σημαδεύουν τη ρότα αυτού του παράξενου ταξιδιού, που σε κανέναν άλλο εκτός από σένα δεν έχω ποτέ διηγηθεί…

 

 

*****