Πως παγώσαμε όλοι σε εαρινές ασυμφωνίες? Και δεν είναι η ώρα για αποχή. Δεν είναι η ώρα για λευκούς πίνακες. Είναι η στιγμή που θα πρέπει να χρωματίσουμε ξανά τις επιλογές μας. Κάποτε θα λογοδοτήσουμε για τις αποφάσεις που πήραμε τη συγκεκριμένη στιγμή. Ο καθένας χωριστά έχει την ευθύνη του. Γιατί εγώ, αν είμαι σήμερα τυχοδιώκτρια, απούσα, ανεύθυνη κάποτε θα ντρέπομαι. Ένας ακόμη Μάης, θα περάσει…
Εγώ στις επαναληπτικές του 2012, ψήφισα κάποιον συνασπισμό κομμάτων της αριστεράς (που θύμιζε οργανισμό με κύριο μέλημα τη δημιουργία αξίας για τους μετόχους του και κατέστησε ηθικό το να πατάς πάνω στα προβλήματα της κοινωνίας βγάζοντας και εδραιώνοντας τον φασισμό που κρύβεις μέσα σου), με αρχηγό κάποιον ανόητο ιδεολόγο (που στο δημοτικό ανήκε στην κατηγορία "εσένα δεν σε παίζω", στο γυμνάσιο ζούσε για τις αποχές, στο πανεπιστήμιο για τις καταλήψεις, σταθερά άνεργος και φανατικός υποστηρικτής του φιλοσοφικού κινήματος Δεν Δουλεύω), πεπεισμένος (εγώ) πως οι αλλαγές στις κοινωνίες έρχονται από ανθρώπους με άγνοια κινδύνου, έλλειψη υποχρεώσεων, αποχή από κερδοσκοπία και πάνω απ’ όλα… πλειοψηφία.
Δεν έχω καταλάβει ακριβώς γιατί το λες. Τονίζω το ακριβώς, γιατί από υποψίες είμαι γεμάτος.
Με σιγουριά θα πω… δεν έχει αξία το τι κάνουμε, αλλά γιατί το κάνουμε. καλό θα είναι λοιπόν, οι πράξεις μας να είναι απόρροια λογικής και όχι συναισθήματος (στην περίπτωσή μας οργή, αγανάκτηση, συμπάθεια, συνήθεια, υποχρέωση… αν και τα δυο τελευταία δεν είναι αμιγώς συναισθήματα, ας μην μπλέξουμε όμως με την γλώσσα και την χρήση της).
Πως παγώσαμε όλοι σε εαρινές ασυμφωνίες?
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι δεν είναι η ώρα για αποχή. Δεν είναι η ώρα για λευκούς πίνακες. Είναι η στιγμή που θα πρέπει να χρωματίσουμε ξανά τις επιλογές μας. Κάποτε θα λογοδοτήσουμε για τις αποφάσεις που πήραμε τη συγκεκριμένη στιγμή. Ο καθένας χωριστά έχει την ευθύνη του. Γιατί εγώ, αν είμαι σήμερα τυχοδιώκτρια, απούσα, ανεύθυνη κάποτε θα ντρέπομαι.
Ένας ακόμη Μάης, θα περάσει…
Εγώ στις επαναληπτικές του 2012, ψήφισα κάποιον συνασπισμό κομμάτων της αριστεράς (που θύμιζε οργανισμό με κύριο μέλημα τη δημιουργία αξίας για τους μετόχους του και κατέστησε ηθικό το να πατάς πάνω στα προβλήματα της κοινωνίας βγάζοντας και εδραιώνοντας τον φασισμό που κρύβεις μέσα σου), με αρχηγό κάποιον ανόητο ιδεολόγο (που στο δημοτικό ανήκε στην κατηγορία "εσένα δεν σε παίζω", στο γυμνάσιο ζούσε για τις αποχές, στο πανεπιστήμιο για τις καταλήψεις, σταθερά άνεργος και φανατικός υποστηρικτής του φιλοσοφικού κινήματος Δεν Δουλεύω), πεπεισμένος (εγώ) πως οι αλλαγές στις κοινωνίες έρχονται από ανθρώπους με άγνοια κινδύνου, έλλειψη υποχρεώσεων, αποχή από κερδοσκοπία και πάνω απ’ όλα… πλειοψηφία.
ΑπάντησηΔιαγραφήmathepeze se kamarwsa molis twra gia akomh mia fora!
ΑπάντησηΔιαγραφήjim-k
Δεν έχω καταλάβει ακριβώς γιατί το λες. Τονίζω το ακριβώς, γιατί από υποψίες είμαι γεμάτος.
ΔιαγραφήΜε σιγουριά θα πω… δεν έχει αξία το τι κάνουμε, αλλά γιατί το κάνουμε. καλό θα είναι λοιπόν, οι πράξεις μας να είναι απόρροια λογικής και όχι συναισθήματος (στην περίπτωσή μας οργή, αγανάκτηση, συμπάθεια, συνήθεια, υποχρέωση… αν και τα δυο τελευταία δεν είναι αμιγώς συναισθήματα, ας μην μπλέξουμε όμως με την γλώσσα και την χρήση της).