Το κουτί της Πανδώρας

 by xrisa-fi...                     

Μέχρι πρότινος πίστευα ότι τα μεγάλα, καταχωνιασμένα κάτω απ’ το κρεβάτι, ψηλά στο πατάρι, στο βάθος της ντουλάπας κουτιά γεμάτα αναμνήσεις ήταν προνόμιο των γυναικών. Μέγα λάθος! Τα κουτιά των αναμνήσεων σκονίζονται «ξεχασμένα» τόσο σε ντουλάπες με γοβάκια, όσο και σε ντουλάπες με γηπεδικά κασκόλ.

Κουτιά λοιπόν που σφραγίστηκαν και «θάφτηκαν» σαν έναν καταραμένο θησαυρό που ανακάλυψες και τώρα ψάχνεις τρόπο να τον ξεφορτωθείς, μακριά από σένα και τα στοιχειωμένα βράδια σου. Τι γίνεται όμως όταν τραβήξεις εκείνο το πουλόβερ που θα το φανερώσει ξανά και θα το δεις εκεί.. όπως το άφησες πριν χρόνια και τώρα εύχεσαι να το ‘χες πετάξει σε κάποιο κάδο σκουπιδιών? Τι γίνεται όταν το κουτί ανοίγει ξανά και ο θησαυρός είναι κάλπικος?

Το κουτί των αναμνήσεων είναι η φωλιά όλων όσων μας πονάνε, όλων όσων προσπεράσαμε αλλά δε ξεχάσαμε. Είναι όλες εκείνες οι φωτογραφίες που τραβήξατε ευτυχισμένοι κάτω απ’ τα σκεπάσματα, όλα εκείνα τα γράμματα και οι κάρτες που συνόδευαν δώρα και μάγευαν τις γιορτές. Είναι όλα εκείνα τα εισιτήρια τρένου, αεροπλάνου, κτέλ που χτύπησες με λαχτάρα και έκατσες με τα μάτια καρφωμένα στο ρολόϊ μετρώντας ένα ένα τα λεπτά που θα σας έφερναν κοντά. Είναι η παλιά κάρτα του κινητού  που πέταξες  στο βάθος του κουτιού, μη μπορώντας να αντέξεις το θόρυβο της πτώσης της, που έπαιρνε μαζί μηνύματα αγάπης  και κλήσεις γεμάτες καλημέρα και καληνύχτα. Το κουτί των αναμνήσεων είναι όλα τα χαμόγελα που πνίγηκαν στο νερό των ματιών μας.

Έρωτας! Ο καλύτερος σου «φίλος», που όταν φύγει μισείς ότι ακούμπησε, είπε και σκέφτηκε. Μισείς τα σεντόνια σου, τη μεγάλη κούπα τσαγιού που σου χάρισε, το cd που γράφει σ’ αγαπώ και παίζει την αγάπη σαν σε πλήκτρα πιάνου. Μισείς εκείνο το κασκόλ που τον φέρνει κοντά με εκείνη τη μυρωδιά που σε μουδιάζει και δε κάνεις βήμα. Μισείς εκείνο το πλοίο που σε πήγε σ’ εκείνο το νησί που τώρα έχεις μαυρίσει με μαρκαδόρο στο χάρτη και εκείνη τη κορνιζά που έσπασες, αλλά συναρμολόγησες το επόμενο λεπτό. Μισείς εκείνα τα εισιτήρια συναυλίας που μυρίζουν μπύρα και μεθυσμένα φιλιά, φοβάσαι το σκοτάδι και το δωμάτιο σου. Τις κουρτίνες που τράβηξες, τη πόρτα που κλείδωσες, τις φωνές της μάνας σου, έξω απ’ τη πόρτα σου, που νόμιζε ότι κάπου στο πάτωμα αργοπεθαίνεις μέσα σε καπνούς και τραγούδια που στο refrain φωνάζουν goodbye και away.

Όταν ο έρωτας φύγει, εσύ περπατάς μόνος σου στα πιο θλιβερά στενά της Αθήνας, καπνίζεις φθηνά τσιγάρα και πίνεις σφηνάκια στην υγεία του εαυτού που έχασες και μάταια ψάχνεις . Ξεσπάς σε λυγμούς όταν η πλατεία γεμίζει κόσμο και εσύ κοιτάς τον ουρανό με τη σκέψη ότι απ’ τη πρώτη στιγμή πίστεψες ότι το άλλο σου μισό ήρθε απ’ τον ουρανό και ελπίζεις να επιστρέψει από κει. Όταν ο έρωτας φύγει τα σεντόνια σου γεμίζουν ιδρώτα απ’ το στριφογύρισμα και νυχιές από εφιάλτες που σου θυμίζουν πόσο όμορφος ήταν κάποτε. Όταν ο έρωτας φύγει, το όνομα του σου θυμίζει τα πιο ζόρικα ξενύχτια σου..

Είναι εκείνη η στιγμή που ο καθρέφτης σου συστήνει το νέο σου εαυτό. Άσχημο, θαμπό, χλωμό, σαν να του αφαίρεσες και τη τελευταία στάλα αίμα από μέσα και έμεινες εκεί να τον κοιτάζεις με τρόμο και απορία για το πώς η ζωή κάνει τράμπα και αλλάζει τα πάντα.

Το κουτί της Πανδώρας, είναι σαν εκείνα τα κουτιά που τα ανοίγεις και παίζουν μουσική, μόνο  που με το άνοιγμα αυτού του κουτιού παίζουν  στιγμές δίκες σου, με έναν ήχο που θυμίζει ψιλοβρόχι, αργό, βασανιστικό και πάντα επικίνδυνο να γλιστρήσεις.

Τα κουτιά των αναμνήσεων πρέπει να πετιούνται μακριά, να τα παίρνει εκείνος που φεύγει μαζί του. Και αν τα λόγια που έχουν υποθεί για να δώσουν κουράγιο γι’ αυτό το «μικρό θάνατο» όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται ένας χωρισμός είναι πολλά, και αν μετά την μπόρα έρχεται πάντα η γαληνή, και τα λουλούδια θα ξανανθίσουν και η καρδία μας θα φτερουγίσει ξανά.. εγώ ένα ξέρω.. ο Έρωτας πρώτα σε κάνει μπουρδέλο, μετά λες φτάνει δε θέλω και έπειτα θέλεις ξανά…

Με αγάπη xrisa-fi!!!