Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, βάζει σκάλα και κατεβαίνει

By Xrisa-fi

Η Ελλάδα είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Φορά τακούνια που δεν είναι στο νούμερο της και καπέλα που της χάρισαν ή καλύτερα της δάνεισαν χώρες που μπόρεσαν να ενηλικιωθούν δείχνοντας περισσότερο γυναίκες. Έτσι λοιπόν, σα φιλόδοξο κορίτσι που ονειρεύεται μια μέρα να πλασαριστεί στα σαλόνια των μεγάλων κυρίων, μηχανεύεται τρόπους να τρυπώσει σ’ αυτά, αναζητώντας πλούσιους γαμπρούς που θα της δανείσουν ανάσες αριστοκρατίας, υποθηκεύοντας της το δικαίωμα της στον αντίλογο μιας και αυτός που φέρνει στο σπίτι τα λεφτά κάνει το κουμάντο χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι.

 Το κορίτσι της διπλανής πόρτας δε μπαίνει ποτέ στα μεγάλα σαλόνια γιατί όλο τον χρόνο του το πέρασε μηχανογραφώντας τις κινήσεις του αδιαφορώντας για το τέλος του παραμυθιού αγνοώντας ότι η σταχτοπούτα ήταν πάντα το κορίτσι με τις μουτζούρες και μια κολοκύθα δε φέρνει τον πρίγκιπα.

Έτσι λοιπόν, ελληνίδες και ελληνόπουλα βγάζουνε στο σφυρί τα προικιά τους με την ελπίδα κάποιος να τους λυπηθεί και να τα αγοράσει. Κακόμοιρε Παρθενώνα, ως πότε θα χρεώνεσαι τα βάρη τόσων χρόνων, εξαργυρώνοντας τη φήμη και τη δόξα σου στη Eurovision  και στα λόγια φιλόδοξων εθνικιστών που κλήθηκαν να αγαπούν την πατρίδα πιο πολύ απ’ όλους μας, που κλήθηκαν να την πονούν σαν να ‘ναι παιδί από τα σπλάχνα τους που μόνο αυτοί ξέρουν τι περνούν για να το μεγαλώσουν. Αλλά τι λέω και δεν κοκκινίζω? Οι μπαμπάδες που μας έβγαλαν στο κλαρί αγωνίζονται για μας. Αγωνίζονται για το ποσοστό της ανεργίας των νέων, για το κομμένο φως σε 9 μελή οικογένεια. Αγωνίζονται για το μπατε σκύλοι αλέστε στα ελληνικά γήπεδα και για το δικαίωμα οπλοφορίας των οπαδών. Αγωνίζονται για τους δρόμος καρμανιόλες που χάνονται εκατοντάδες άνθρωποι κάθε χρόνο, αγωνίζονται για το φουκαρά που σφάχτηκε στο κέντρο της Αθήνας  σα ζώο σε σφαγείο. Αυτό είμαστε και τίποτα παραπάνω. Ζώα στο σφαγείο της Αθήνας.

Αν τα μυαλά μοιάζουν με αλεξίπτωτα και λειτουργούν καλύτερα όταν είναι ανοιχτά, τότε βρισκόμαστε σε ελεύθερη πτώση μη μπορώντας να αποφύγουμε την πρόσκρουση με μια κοινωνία που φλέγεται και που όσο πλησιάζουμε σ’ αυτήν τόσο κρύβουμε το πρόσωπο μας για να γλιτώσουμε απ’ τα εγκαύματα. Αν δεν ανοίξει το αλεξίπτωτο κάνεις δε θα τη σκαπουλάρει, αν δεν ανοίξουν τα μυαλά τα παπούτσια πάντα θα «περισσεύουν»  και τα καπέλα θα μας θυμίζουν την πιο φτηνιάρικη εκδοχή  μιας δεξίωσης πεινασμένων.

Το κορίτσι της διπλανής πόρτας που ζητούσε πάντα προστάτες ακόμα και όταν τα έβρισκε μπαστούνια με τα οικογενειακά της, γίνεται γριά χωρίς ποτέ να γίνει γυναίκα, χωρίς ποτέ να ωριμάσει έτσι ώστε να μη δείχνει γελοία με ξένα ρούχα και παπούτσια. Θα γίνει γριά χωρίς ποτέ να πάρει το μάθημα της, χωρίς ποτέ να καταλάβει ότι μια γυναίκα ποτέ δε χαρίζει στην άλλη, απλά δανείζει με τόκους.

Η Ελλάδα πεθαίνει άσχετα με το τι μας έμαθαν στο σχολείο. Πεθαίνει κάθε μέρα, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό από όλους αυτούς που την ερωτεύτηκαν, την πόθησαν και τώρα τη βαρέθηκαν. Πεθαίνει γιατί ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι δε φτάνει μόνο να γυαλίζεις, γιατί η ματαιοδοξία της την έκανε πονηρή μα παντελώς ηλίθια.

Όσο λοιπόν το κορίτσι μας θα κυλίεται σε βιτσιόζικα κρεβάτια από εραστές που θα τη χτυπούν δεμένη, εσύ θα μετράς τα cents σου γιατί τα euro  σου τελείωσαν, θα κοιτάς με μίσος του αλλοδαπούς φαντάζοντας μια χούφτα από δαύτους να καίγονται στην ομόνοια και θα κάνεις παρελάσεις για να τους τη μπεις στο μάτι. Δε θα ξεχάσεις να δεις κάθε ελληνική αποστολή σε οποιονδήποτε θεσμό για να φουσκώσεις από περηφάνια και θα αφήσεις ένα δάκρυ να κυλίσει στο άκουσμα του εθνικού ύμνου.

Και αν η περασμένη εβδομάδα ήταν μια εβδομάδα δημιούργημα της Disney με τον πρίγκιπα να παντρεύεται την απλή θνητή  και το κακό του πλανήτη να πεθαίνει (?) κάνοντας τους απανταχού αποβλακωμένους να μη ξέρουν που να εστιάσουν την προσοχή τους, το δικό μας παραμύθι δε ξέρω τι τέλος θα έχει. Το μόνο που ξέρω είναι, ότι τους καθόμαστε που τους καθόμαστε, τουλάχιστον ας το κάνουμε καλά μη μας πουν και ανέραστους..