Μετά από 2 μήνες και 13 μέρες στην αγαπημένη πατρίδα, κάποια κιλά και παραφουσκωμένους λογαριασμούς του ΟΤΕ καταλήγω σε ένα και μόνο συμπέρασμα. Η ζωή είναι σκληρή. Όσοι με θεωρήσουν ματαιόδοξη, αλλοπαρμένη ή αγνόμωνα να είναι καλά, συμφωνώ απόλυτα! Από την άλλη όμως δεν μπορώ και να μην μπω στην διαδικασία να ονειροπωλήσω και να φαντασιωθώ πόσο ομορφότερη ΘΑ μπορούσε να είναι η ζωή μου.
Θα μπορούσα να έχω δουλειά, θα μπορούσα να έχω (παραπάνω) λεφτά, θα μπορούσα να έχω 7 ντουλάπες γεμάτες ρούχα, παπούτσια και τα υπόλοιπα αξεσουάρ, 70 μανό και 20 σκιές, μία για κάθε μου ρούχο. Θα μπορούσα να έχω άλλο αυτοκίνητο, μεγαλύτερο σπίτι, πιο αδύνατο σώμα, αθλητικό πνεύμα, 3 μεταπτυχιακά και 1 κότερο. Θα μπορούσα να έχω όλα όσα ονειρεύομαι, αν ζούσα αλλιώς, αλλού, με άλλους ανθρώπους, συνήθειες και παρελθόν. Θα μπορούσα να έχω άλλους φίλους, άλλους γνωστούς άλλη κοινωνική θέση και prestige.
ΘΑ μπορούσα φυσικά να μην έχω και τίποτα από όλα τα παραπάνω αλλά και ούτε από αυτά για τα οποία είμαι σήμερα ευγνώμων. Θα μπορούσα να μην έχω σπίτι, ρούχα, αυτοκίνητο, χρήματα για να σπουδάσω ή ακόμα και για να ζήσω τη ζωή που σήμερα ζω. Θα μπορούσα να μην είμαι υγιής, ικανή να αθληθώ ή έστω και να περπατήσω. Θα μπορούσα να ζω απομονωμένη χωρίς φίλους, γνωστούς ή έστω κάποιον να ανταλλάξω μια κουβέντα. Το χειρότερο όλων θα ήταν πως θα μπορούσα να μην έχω την δυνατότητα να σκέφτομαι και να ελπίζω πως ίσως κάποια στιγμή θα μπορέσω να έχω όσα ονειρεύομαι. Όχι γιατί είμαι ματαιόδοξη, φιλάργυρη η απλά ψωνάρα αλλά γιατί εύχομαι κάθε μέρα που θα περνάει η ζωή να γίνεται καλύτερη.
*tain
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου