Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Αλητεύω - Ρομαντζάρω


Γράφει η Άννα Μαρία
Αλητεύω – ρομαντζάρω και ΠΗΔΑΩ από κάλτσα σε ανάρτηση και τανάπαλιν. Και έχω δίλημμα …
(((Ροδάκινο – Mathepeze και αγαπητά μου καλτσόπαιδα, το σίριαλ συνεχίζεται…. http://oikaltses.blogspot.co.uk/2012/05/blog-post_20.html )))



 Γιατί πώς να ημερέψει ο νους μ' ένα σεντόνι; Ε, πώς;
Ακόμα είμαι άπνιχτη. Δεν επιπλέω, γιατί δε κολυμπώ. Πουλόβερ φορώ και αλητεύω. Τα σύννεφα κοιτώ και ρομαντζάρω. Σας σκέφτομαι κι εμπνέομαι.

Το ροζουλί μαζί, δεν το πήρα… Γιατί εγώ είμαι απ’ τα κορίτσια που κλείνω και το κινητό για 10 ολόκληρες μέρες αν μου τη δώσει. Η αλάνθαστη όμως διαίσθησή μου με ανατρίχιαζε και ο νους μου πήγε στο κακό. Και καλά έκανε!

Τι να κάνω λοιπόν, δανείστηκα κι υποχρεώθηκα για ένα laptop σε επικίνδυνη λεσβιάζουσα που αυτή τη στιγμή κοιτάζει το αριστερό μου στήθος που λίγο ξέφυγε απ’ το μεταξωτό μου πουκάμισο. Το δεξί μου, το έφαγε – ή το έγλυψε – με τα μάτια του ένας γιαλαντζί εθνικιστής, που κόλλησε άσχημα με τη πάρτη μου απ’ την ώρα που του είπα πόσο παπάρας είναι ο Μιχαλολιάκος. (Karl......... apapapapapapa  ---- Αυτή είναι η πολύτιμη ανάρτηση. Να το θυμάσαι……τστστσ στο στόχο σου! Διάβαζε!!! Άμα έρθεις στο κέφι, ρίξε και καμία ανάρτηση για να σχολιάσουν «γυναικάρες με μαύρα ή κόκκινα» που τρελαίνονται για άνδρες. Και όταν θα λείπεις εσύ διακοπές, υπόσχομαι να φυλάω εγώ το μαγαζί…
Τα κρυμμένα πίσω από τις πλούσιες φράντζες μου γκριζοπράσινα μάτια μου – ορκίζομαι σε ό,τι πιστεύετε πως τα δυο μου πιο πλούσια χαρακτηριστικά βυζί, μαλλί, μαζί και τα μάτια είναι απολύτως αυθεντικά μου – τα κοιτάζει ένας φουσκωμένος να πω, προικισμένος να πω, δε ξέρω πώς να το πω μα κάτι συγκλονιστικό συνέβαινε στη περιοχή των βουβώνων του εκείνο το τέταρτο της ώρας όπως παγώναμε σε παραθαλάσσιο μπαρ, ημικαψωμένοι, ημιμεθυσμένοι. Αργάμιση θα ‘τανε... Εκείνος τα μάτια κι εγώ, κρυφά, τους βουβώνες. Άφησα και τον σιωπηλό – που για το «πιπίνι» είπε 3 λέξεις … «πάρα πολύ ωραίο» - ν’ αναπνέει το μαύρο αέρα μου και λέω να τη κάνω την αμαρτία… (Bad, ορκίζομαι δεν είχα δει ακόμη την «Άννα» όταν το έγραφα. Τι ωραία που εξηγείς την αμαρτία όμως…) Μπορεί και να τον πηδήξω, τι να σας πω δε ξέρω….(ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΠΟΤΕ ΕΣΤΩ ΚΑΙ Η ΑΜΥΔΡΗ ΥΠΟΝΟΙΑ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ, ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΚΑΜΙΑ ΥΠΕΡΕΥΑΙΣΘΗΤΗ, ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ, ΧΑΖΟΓΚΟΜΕΝΙΤΣΑ… Ή ΟΠΟΙΟΣ ΕΞΥΠΝΟΤΕΡΟΣ ΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ Ο,ΤΙ ΘΕΛΕΙ…)

Πάμε Mathepeze μου να τα πούμε ένα χεράκι οι δυό μας. Την αγαρμποσύνη σου την έχεις εξαντλήσει όλη πάνω μου. Βρε ούτε ένα συχώρα με δεν μου έχεις πει εμένα. Χοντροκοπιά, εγώ είμαι άγνωστη; Το Ροδάκινο τι είναι? Ως γυναίκα προσπαθώ να ξεπεράσω τη πίκρα που δε πεθαίνεις να γνωρίσεις και εμένα, ως ΑΜ σιγά και μη με νοιάζει!!!

Πάμε…. 
Τα είπα. Να πεις ότι δεν τα είπα. Μία στον ουρανό, μία στη κόλαση. Εντάξει, έχω να θυμάμαι πολλές ομορφιές από σένα. Μην είμαι άδικη…
Κατ’ αρχήν τι θα πει συγγραφή, δεν υπάρχει συγγραφέας. Υπάρχω εγώ που κάτι λέω για άλλους ή για μένα – που δεν σας ξέρω, που δεν  με ξέρετε - που είχα να γράψω χρόνια και ξεκίνησα να ξαναγράφω με το «Καίγομαι». Φυσικά και χάρηκα, καθώς εκτιμώ τη κρίση σου προς εμένα και όχι τους χαρακτηρισμούς σου. Με κάνεις ευτυχισμένη που θεωρείς ότι βελτιώθηκα μέσα σε περίπου δύο  μήνες. Επίσης, αν είπες εμένα αυθεντική, είναι το σήμα κατατεθέν της ζωής μου και το πληρώνω. Αν μου ανήκει σου δίνω χαμόγελο ευχαρίστησης κι ικανοποίησης. Ή μήπως είπες το Ροδάκινο, ή μήπως τον εαυτό σου? Πάντως αν με ρωτήσεις πως θέλω να με αποκαλούν: αυθεντική ή όμορφη? Θα προτιμήσω το ΟΜΟΡΦΗ, συχώρα με…


Άκου τώρα δυο πολύ σχετικά λογάκια.
Αχχχ… αν υπάρχει Θεός, εγώ σου είπα να με γυρίσεις πίσω κι εσύ έβαλες μεταξωτά μπιτζαμωτά με κεντημένες ορχιδέες… Χάθηκε κάτι πιο αντρικό; (Αυτό στο χρώσταγα για το Σαν Μιχάλη VS Κεφαλοτύρι) Αχχχ, γιατί να μη σε γνωρίζω λίγα χρόνια πριν, κάπου εφηβεία ή έστω και μεταεφηβία, ν’ ανοίξεις τη μεγάλη αγκαλιά σου σώζοντας με από διπρόσωπες φιλίες, ανόητες αγάπες, ανόητα φιλιά και τα λόγια τα ψεύτικα. Θα με έσωνες τότε?
Είναι κι εκείνοι οι ανόητοι που λεν, καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα. Κι εγώ θέλω τα μάτια μου και ΝΑ! ΝΑ! ΝΑ! το όνομα. Ούτε που με νοιάζει. Το πόρισμα, άραγε, βγήκε από γιαλαντζί γιατρό? … «Δώστε χάπια στην ΑΜ. Είναι πια με τους ΑΠΕΝΑΝΤΙ.» Εμένα, λοιπόν, χάπια δε θα με πείσει κανείς να πάρω μόνο και μόνο για να δω τα στραβά ίσια… Ο.Κ.? Δηλώνω πως προτιμώ το χαρακτηρισμό της ανισορροπίας – που αποδίδουν συνήθως προκατειλημμένοι στενόμυαλοι, υπερόπτες, «ψυχικά υγιείς» και ίσως κακοπροαίρετοι τύποι που όμως αγνοούν πως αυτή ακριβώς η «αταξία» έχει και τα θετικά της. Εμπεριέχει πάθος και δημιουργία. Αντιδρώ με σθένος σε οποιοδήποτε κατασταλτικό δημιουργεί ψευδαισθήσεις ισορροπίας - όλα flat - δολοφονώντας την έμπνευση και την αναλυτική διεργασία του εγκεφάλου. Τέχνη έτσι δεν υφίσταται!!!
Αν ήξερες αυτό με τα καρφιά… Όταν τα καρφώσεις, τι κι αν κάποτε τα βγάλεις. Τα καρφιά αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια ….. Ουλές. (( Και θυμάμαι τον Badstuber – στον οποίο αφιερώνω με πάθος τη φωτογραφία της ανάρτησης, που ποτέ δε θα μου έλεγε ούτε γαβ – γαβ πριν να με γνωρίσει από κοντά.))
Ποιος Λυκαβηττός!!! Έφυγες για τα μαλακισμένα. Ε, μα ποια άλλα, τ’ αμερικανάκια.

Mathepeze, αυτά είναι ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, για ενδεχόμενη ειρήνη κι όχι πόλεμο. Αγαπητέ μου, η πρόσκληση ισχύει πάντα και η γλύκα θα το κάνει το ταξίδι και θα παίξει από κοντά
Ευτυχώς γιατί οι δυο μας, μόνοι ….  Bang Bang, San Francisco... Brad Pit VS Angelina Jolie και θυμήσου τι ακολουθεί. Και ξέχνα το. Αμέσως!

Ροδάκινο, σ’ ευχαριστώ… :)))))
Εσύ γράφεις!!! Όχι εγώ. Εγώ δε ξέρω καν που κατατάσσονται αυτά που «γράφω». Το να πέφτω πάνω σε τοίχους ταλέντου πηγαίνοντας στο periptero 21, μ’ έκανες να το συνηθίσω. Δε ξέρω να χαρακτηρίσω με λέξεις πως γράφεις, δε γνωρίζω να βάλω κατάλληλη ορολογία. Έτσι, όταν βρήκες λέξεις – και μάλιστα τόσο όμορφες – να μιλήσεις για τη «γραφή» μου, με άφησες εμβρόντητη…
Ξέρεις όταν άρχισα για πρώτη φορά στη ζωή μου, να αποκαλύπτω αυτά που ζωγράφιζα σε ξένα μάτια και αναπόφευκτα κρίσεις, υπήρξαν κάποιοι που είδαν στοιχεία κι επηρεασμό από Egon Schiele. Εγώ, τότε, δεν τον ήξερα. Σε άλλα μου μίλησαν για τον Edvard Munch. Δεν τον ήξερα. Αλλού τον Vincent van Gogh. Εντάξει, αυτόν τον ήξερα. Κι ήταν κι άλλοι που ήξερα ή δεν ήξερα. Τώρα πια ξέρω πως αυτή είναι η έκπληξη στο πρωτογονισμό. Αυτό το κάτι, που δε ξέρεις ποτέ αν ξεσκονίζοντας αναλυτικά θα βρεις κάποιο ψήγμα ταλέντου ή πρόκειται για κάτι τυχαίο. Και μετά έρχεται ο αιώνιος πόλεμος της ματιέρας και της μανιέρας. Η γνώση, η μόρφωση και τα οπτικά ερεθίσματα δεν υπάρχει περίπτωση να μην επηρεάσουν και οδηγούν σ’ ένα, καθόλου αναπάντεχο, μιμητισμό. Έτσι πόσο αυθόρμητο είναι το απρόσμενο, πόσο τυχαίο είναι το καινούριο. Τι γίνεται με το υπερβολικά μελετημένο;
Τζέιν Όστιν δεν έχω διαβάσει. Μια ματιά που έριξα, γεννημένη το 1775 (τι μου έκανες, 250 χρόνων θα με πουν τα παλιόπαιδα), κορίτσι του σπιτιού που σπάνια έβγαινε και πέθανε από τη νόσο του Άντισον, όταν αρρώστησε σε μία απ’ αυτές τις εξόδους της. Λέτε να της μοιάζω…
            
Steve, συγκεντρώσου και μη κάνεις καμάκι φορώντας σομπρέρο!!!
Είσαι απίστευτος και…παντοτινά δικός μου!!! (Ξεχώριζε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…) Μη σφαχτούμε εδώ μέσα, εεεε!!!! Και να δεις εγώ τι σου έχω, βρε! Σε λίγες μέρες, αν δε μου ζητήσει η γκόμενα να φασωθούμε για δανεικό laptop, παρακαλώ ας μη πέσω στη κατάντια του internet cafe, θα σου στείλω σύσταση και πρόγραμμα για το νέο συνδυασμό «ΚΑΛΤΣΕΣ». Γουστάρεις???

Τώρα θέλω να με βγάλετε απ’ το δίλημμα:
-  Να διαβάσω «Χορό των επτά πέπλων»? (Έχω ψιλοστραβώσει με τον Ρόμπινς, επειδή έχει μία εμμονή με τον ποπό…. την ώρα του …σεξ εννοώ. Μα και στον Τρυποκάρυδο και στις Καουμπόισσες? Την Αμάντα την έχω αφήσει στη μέση)
-  Να διαβάσω Τζέιν Όστιν
-  Να κερατώσω το χρυσό παιδί με το άνουν γκομενάκιον ???

ΚΡΕΜΟΜΑΙ, απ’ τα χείλη σας… Αν κάτι έχουμε περάσει μαζί, αν κάτι έχουμε νοιώσει ο ένας για τον άλλον… Βοηθήστε με να μην καώ… γενικώς.
Μου λείπετε…

Σας αφιερώνω :

Τα μάτια μου στα μάτια σου
 και τ΄άστρο πάνωθέ μου
 αχ να μη τέλειωνε ποτέ
 η ώρα ετούτη θεέ μου

Ο πυρετός σου μέσα μου
 φωτιά που σπαρταράει
 έγινε ο κόσμος μια σταλιά
 και πια δε με χωράει

Πρώτη φορά που σ΄αγαπώ
 πρώτη που σε μαθαίνω
 πρώτη στα χέρια σου φορά
 γεννιέμαι και πεθαίνω

(ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΝΟΜΙΣΕΤΕ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΚΑΜΙΑ ΠΟΥΤΑΝΑ)


Άννα Μαρία

9 σχόλια :

  1. Εννοείται πως γουστάρω ΑΜ!!
    Παντοτινά δικός σου χωρις παρενθέσεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κι ακριβώς στο σημείο αυτό, λυπάμαι που ο xray έχει σβήσει την κριτική του για τους Ιππείς της Πύλου και δεν μπορώ να την κάνω αντιγραφή (με κάποιες μικρές τροποποιήσεις).

    ΑΜ, δεν κατάλαβες ούτε τα απ’ όσα έγραψα, το ίδιο κι εγώ από τα δικά σου, διαφωνώ σε όσα κατάλαβα… και πάω πάσο γιατί δεν αντέχω άλλα σεντόνια.

    Όμως, οφείλω να ομολογήσω πως η πατέντα… "Το σχόλιο που έγινε ανάρτηση"… πρέπει να κατοχυρωθεί σε σένα – αν και ο Karl το έκανε πρώτος αλλά με ύφος διαφορετικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό που δεν καταλάβαινει ο ένας τον άλλον σ' αυτό το blog, με πάει σε άλλη διάσταση.
      Αυτό που σχεδόν ποτέ δε θα συμφωνήσεις μαζί μου, δε με πάει πουθενά. Προτιμώ τη κόλαση...
      Αυτό που θα μπορούσες είναι να βασίζεσαι πάνω μου.

      Παρακαλώ πολύ, δικό σου!!!

      http://oikaltses.blogspot.com/2011/03/everyone-should-be-critic.html#comment-form
      ----------------
      (((((Karl22 Μαρτίου 2011 7:23 μ.μ.
      "Μια ασυναρτησία που αποτελείται από πολλές μικρότερες ασυνάρτητες, ατάκτως ερριμένες σκηνές"...Mα δεν είναι γοητευτικό;))))
      ----------------

      ---Δύσκολα υπάρχουν αινίγματα που δε τα λύνω. Να μάθουν όλοι λοιπόν, τι ακριβώς μου προσάπτεις... Σ'ευχαριστώ!!!

      Διαγραφή
    2. Παραπονιέσαι για την κριτική μου κι όταν γίνεται με… τακτ, δεν σου αρέσει.

      Φύση gentleman σου δίνω τις λέξεις κλειδιά για την αναζήτηση κι εσύ μας το παίζεις χάι θεία χάι του τύπου… παρακαλώ πολύ δικό σου!!!

      Μπράβοοοο… φέρε μου τον έλεγχο να σου βάλω άριστα!

      Αααα, με όλο το θάρρος… δεν βασίζομαι ούτε στον ποικιλόθερμο και αμφίβιο εαυτό μου.

      Διαγραφή
  3. Mathepeze, αυτό ήταν ένα "γράμμα" προς εσάς τα καλτσόπαιδα. Με άτακτη σοβαρότητα μιλώ δε και στο Ροδάκινο. Ένα αστείο, μία ιστορία, δύο σχόλια μεταξύ φίλων. Φίλοι όμως, δεν είμαστε. Γιατί αν ήμασταν θα γελούσατε, στο μεγαλύτερο μέρος του κι εσείς όπως γέλασα εγώ. – Μα να μη με συμβουλεύσετε πώς να πορευθώ??? -

    Αμαρτάνω ποθώντας το άριστα όσο κάθε κοινός θνητός, με τη διαφορά πως εγώ θέλω να το αξίζω και σε καμία περίπτωση να μην αριστεύω σε έλεγχο που βαθμολογείς εσύ. Εν τέλει βαθμολόγησέ με για τα κείμενα μου, όχι για το χαϊλίκι μου… Α! Η άγνωστη χάι, μου ταιριάζει καλύτερα!

    Όταν εκθέτω σ’ εσάς τα "κείμενά" μου, το μόνο σίγουρο είναι πως δέχομαι την κριτική μη ξέροντας κι εγώ που θα με οδηγήσει όλο αυτό. Θα έπρεπε να είμαι ανόητη για να πιστεύω πως γράφω αριστουργήματα. Μόνον το απολαμβάνω. Αυτό που σας έγραψα ήταν τρελό, θίγοντας κάποια πολύ σοβαρά θεματάκια που πετάγονται σαν αδέξιες πορδές από το πουθενά. Μήπως μ’ αυτά δε γλεντούν οι παρέες? Με αστεία που τα καταλαβαίνουν μεταξύ τους. Παρέα όμως δεν είμαστε. Στο "αλητεύω" οι φράσεις, οι λέξεις αφορούν σε επαφές με τις κάλτσες και ειρωνείες, αστεία ή σοβαρά που έχουν ειπωθεί μεταξύ μας. Αν δεν το δει κανείς έτσι… είναι πολύ απλά ένα ΣΚΟΥΠΙΔΙ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η απεριόριστη αυτοπεποίθησή μου – υποβασταζόμενη πάντα από την σπάνια σοφία μου – μ’ έχει οδηγήσει εδώ μέσα σε μπούρδες μεγάλης εμβέλειας! Σήμερα όχι! Μάλλον… δυο λόγια μόνο από μένα. Γέλασα - αν και γελάω εύκολα - και σκουπίδι είναι μια βαριά λέξη, που σίγουρα δεν αντιπροσωπεύει συναισθήματα γραμμένα στο χαρτί…

    Παραθέτω λοιπόν, σχόλιο περί κριτικής...

    Να μαι και γω λοιπόν αρχάριος, περιπλανώμενος στο blog αυτό προσπαθώντας να βρω κάτι όμορφο ή αστείο που πιθανότατα έχουν γράψει οι φίλοι μου. Και όπως ο καμμένος χρυσοθήρας άσκοπα περιπλανιέται στο βουνό κοιτάζοντας καχύποπτα την κάθε πέτρα, έτσι και γω βάδιζα ανέμελος έως ότου σκόνταψα σε μια τεράστια αλογοκουράδα που είχε -πιθανότατα- αφήσει κάποιος καουμπόης και έκανα την τύχη μου.

    Χρύσα, όπως μαντεύω είναι το όνομα σου κατ' αρχάς γράφεις καταπληκτικά. Με ενέπνευσες λοιπόν να αφοδεύσω και γω το σχόλιο μου το οποίο δεν σου κρύβω πως θα ήθελα να κρίνεις. Αυτό που θα ήθελα να σχολιάσω είναι η αλληλεπίδραση της δημιουργίας όπως αυτή εκφράζετε απο τον καθένα σε σχέση με το άγχος και την απαισιοδοξία που του δημιουργούνται φοβούμενος μια κριτική. Η κριτική μπορεί κάλλιστα να φέρει την καταστροφή, όπως εξίσου λογικά μπορεί να φέρει την έμπνευση και την δημιουργία. Το πως ακριβώς θα λειτουργήσει θαρρώ πως εξαρτάται κυρίως από τον δημιουργό. Γιατί αν κάποιος λυγίσει ή έστω στενοχωρηθεί απο την κριτική σημαίνει πως δεν ηταν αρκετά σίγουρος ή αισιόδοξος γι αυτό που παρουσίασε. Αν όμως απο την άλλη φιλτράρει τα σχόλια και τις παρατηρήσεις, τότε ίσως μπορέσει να μάθει και να εξελιχθεί.

    'Και ποιος σου είπε εσένα' θα μου πεις, 'πως θέλει να μάθει και να εξελιχθεί'? Και εγώ με την σειρά μου θα σου απαντήσω πως οτιδήποτε φτάνει στο σημείο να κριθεί, σημαίνει οτι έχει δώσει κάποιο ερέθισμα. Το ερέθισμα λοιπόν αυτό μετατρέπεται αυτόματα σε δικαίωμα για τον καθένα που θα το συλλάβει, να κάνει κριτική.. Τώρα το ποιος θα είναι αυτός και κατά πόσο θα του δώσεις αξία αυτό είναι επιλογή δική σου.

    Καταλήγω προτείνοντας να είμαστε λίγο πιο σίγουροι για τον εαυτό μας και ίσως λιγότερο μισαλλόδοξοι με το περιβάλλον μας. Έτσι πιθανότατα θα δημιουργούμε πιο στέρεα έργα και απόψεις καθώς θα βασίζονται περισσότερο στη δική μας οπτική και το δικό μας γούστο και λιγότερο στην δίκαιη ή οχι αντίδραση των άλλων. Έτσι το αποτέλεσμα μπορεί να μην βρει την απήχηση που χρειαζόμασταν αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτό το αίσθημα περηφάνιας και γαλήνης (κάτι μου θυμίζει..) που νιώθεις όταν δημιουργείς κάτι εντελώς δικό σου.

    Όπως είπε και ο φίλος μου ο Elbert Hubbard : "Για να αποφύγεις την κριτική, μην κάνεις τίποτε, μη λες τίποτε, μην είσαι τίποτε".

    Φιλικά Λουκάς.


    ...και το άρθρο που φιλοξενήθηκε.

    http://www.oikaltses.blogspot.com/2011/03/everyone-is-critic.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. o mathepeze varietai na kanei comments kai to xei rixei sto copy paste!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλά δεν φταίει το μπλογκ,άλλωστε είχατε ήδη πάρει τον δρόμο σας προς τα εκεί,αλλά πιστεύω πως το τούτο δω το μπλογκ θα σας στείλει στο ψυχιατρείο.
    Ναι στους παραπάνω αναφέρομαι,μάθεπαίζε αγόρι μου,είσαι ο αρχηγός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μου άρεσε πολύ σχόλιο και άρθρο, συμπαθώ τον Λουκά κι εκτιμώ βαθύτατα το xrisafi, που ανάθεμα κι αν ξέρω τι κάνει! Μη σταματήσεις να προεκτείνεις τον εαυτό σου εδώ μέσα, αμέσως να κατηγορηθείς!

    Εγώ έχω φιλοξενηθεί 76 μερόνυχτα και έχω υποσχεθεί στο εαυτό μου να μπω ξανά όταν είμαι καλά, μήπως και καταλάβω τις διαφορές. Η ΑΜ, δεν αποκλείεται να μας γράφει από μέσα! Έχω κάτι υποψίες…

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...