Ώρες ώρες αναρωτιέμαι, είναι αυτό ποδόσφαιρο με το οποίο ασχολούμαστε; Για ποιο ποδόσφαιρο μιλάμε, ρε παιδιά; Σκεφτείτε μόνο ότι από την ώρα που τελείωσε το ντέρμπι του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό προ τριών εβδομάδων και κρίθηκε οριστικά το πρωτάθλημα, πάψαμε ουσιαστικά να μιλάμε για μπάλα.
Απλώς αναλογιστείτε για τι ακριβώς συζητάμε; Εισαγγελείς, δικαστές, αγωγές, μηνύσεις, Αστυνομία, ντου, μολότοφ, ξύλο, τραμπουκισμοί, διαιτητικά εγκλήματα, πορείες, συλλαλητήρια κ.ο.κ. Αλήθεια, πού πήγε το ποδόσφαιρο; Και μη μου πείτε ότι αυτό είναι το ποδόσφαιρο, διότι να’ ναι καλά η τηλεόραση που μας δείχνει πώς είναι το πραγματικό ποδόσφαιρο.
Πριν από λίγη ώρα τελείωσε μια ματσάρα μεταξύ της Μπαρτσελόνα και της Άρσεναλ και παρά το γεγονός ότι έγιναν λάθη από τον διαιτητή, η συνολική αίσθηση που μας άφησε ο αγώνας είναι ότι παίχθηκε ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. Αν μη τι άλλο, η μπάλα που παρακολουθήσαμε σου δίνει το έναυσμα για… ποδοσφαιροκουβέντα. Να μιλήσεις δηλαδή για τις τακτικές που εφαρμόστηκαν, τους ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν, τις φάσεις που έγιναν, την ωραία ατμόσφαιρα που υπήρχε στο γήπεδο και πολλά άλλα (ακόμη και για τις λανθασμένες αποφάσεις των διαιτητών).
Και αυτό δεν ισχύει μόνο στο Τσάμπιονς Λιγκ, για το οποίο ενδεχομένως θα πει κάποιος ότι είναι η κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση. Ισχύει και στο γαλλικό και στο ισπανικό και στο ολλανδικό και στο βελγικό και στο πορτογαλικό και σε πολλά ακόμη πρωταθλήματα. Οι άνθρωποι παίζουν μπάλα και μιλάνε για μπάλα, εν αντιθέσει με εμάς που παίζουμε κάτι σαν μπάλα και σίγουρα μιλάμε για όλα τα άλλα πλην της μπάλας.
Εδώ που τα λέμε, για ποια μπάλα να μιλήσεις όταν ένα πρωτάθλημα δεν κρίνεται, ως επί το πλείστον, από την απόδοση των ομάδων μέσα στο γήπεδο, αλλά από τα λάθη των διαιτητών και τις επιδόσεις των παραγόντων στο παρασκήνιο; Δυστυχώς, σε αυτή τη χώρα έχουμε πάψει να ασχολούμαστε με το πραγματικό ποδόσφαιρο και έχουμε δημιουργήσει το δικό μας… παρα-ποδόσφαιρο στο οποίο ευημερεί η λαμογιά, ο τραμπουκισμός, η βία και η αδικία.
Κασέτες βγαίνουν στη φόρα, φοβερά και τρομερά πράγματα λέγονται για ανθρώπους που κινούνται στο χώρο του ποδοσφαίρου και ουδείς συγκινείται, πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων. Τα Μέσα Ενημέρωσης που έχουν τη δύναμη (αν το θελήσουν) να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα, είναι προφανές ότι σφυρίζουν αδιάφορα, αν κρίνει κανείς από τα λεγόμενα και τα γραφόμενά τους και απομένουν λίγοι (οι οποίοι μάλιστα χαρακτηρίζονται ως γραφικοί από τους πολλούς και λεγόμενους… αντικειμενικούς) να κυνηγούν την αλήθεια σε μια υπόθεση που βρομάει.
Μην έχετε όμως αυταπάτες ότι θα γίνει κάτι. Όπως δεν έγινε τίποτα και με τις προηγούμενες κασέτες που βγήκαν στη φόρα και αποκάλυπταν πρόσωπα και πράγματα για την περίφημη παράγκα. Όπως δεν γίνεται τίποτα και ποτέ σε επίπεδο διαιτησίας, βίας και εν γένει εξυγίανσης στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Λυπάμαι που το λέω, αλλά είμαι σχεδόν βέβαιος ότι και πάλι δεν θα λάμψει η αλήθεια, όπως επίσης θεωρώ σίγουρο ότι δεν πρόκειται να υπάρξει η πολυσυζητημένη κάθαρση στο δύσμοιρο και καταταλαιπωρημένο ελληνικό ποδόσφαιρο, διότι η πολιτεία και οι αρμόδιοι φορείς συστηματικά (σχεδόν προκλητικά) αδιαφορούν ή κάνουν τα στραβά μάτια.
Τώρα που το σκέφτομαι όμως, πώς είναι δυνατόν να λειτουργεί ομαλά το ποδόσφαιρό μας όταν δυσλειτουργεί συνολικά η ελληνική κοινωνία; Γιατί να υπάρχει δικαιοσύνη και αξιοκρατία στην μπάλα όταν αυτά απουσιάζουν από την κοινωνική μας ζωή; Μπορεί να ακούγεται πολύ κοινότοπο, αλλά αποτελεί την πραγματικότητα και το ποδόσφαιρό μας απλώς είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Πιστεύετε ότι υπάρχει ελπίδα λοιπόν; Εγώ όχι, και ο κατήφορος θα συνεχιστεί σε όλα τα επίπεδα…
πηγή: leoforos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου