Πινόκιο εσύ Super Star

By Xrisa-fi

Όταν τα κορίτσια ήταν μικρά και πίστευαν στα παραμύθια, ήθελαν να γίνουν κάτι σαν τη Χιονάτη ή σαν τη Σταχτοπούτα, ανάλογα το χρώμα μαλλιών που είχαν και τον πρίγκιπα που φιλούσε καλύτερα. Απ’ την άλλη όταν τα αγόρια ήταν μικρά, ήθελαν να γίνουν δυνατοί όπως ο Batman ή αλήτες όπως ο Aladin. Κορίτσια και αγόρια, θα συμφωνήσουν ότι ο  Lion King είναι το παραμύθι που δεν έχει φύλο και χρόνια αργότερα θα ξαναδούν, στην προσπάθεια τους να νιώσουν ότι ο χρόνος μπορεί και σταματά. Και ενώ η Disney μας έδωσε εντελώς λάθος εικόνα για το πώς είναι η αγάπη μακριά απ’ τα παραμύθια και για το πώς είναι μια αγουροξυπνημένη μα πάντα τέλεια χτενισμένη πριγκίπισσα, τόσα χρόνια μετά αναρωτιέμαι γιατί κανένα παιδάκι  δεν ήθελε να είναι ο Πινόκιο, γιατί κάνεις δεν ήθελε να μοιάσει σ’ αυτήν τη ξύλινη μαριονέτα?

 Πινόκιο λοιπόν, μια ξύλινη μαριονέτα που αλληθώριζε κάθε φορά που η μύτη του μεγάλωνε και που μάταια προσπαθούσε να συγκρατήσει, είναι το παραμύθι που όλα τα παιδιά γνωρίζουν μα κανένα δε θέλει να παίξει σ’ αυτό, ίσως γιατί ξέρουν ότι η ζωή από μόνη της θα ζωντανέψει την ιστορία και εκείνα θα γίνουν πρωταγωνιστές αργά ή γρήγορα. Έτσι λοιπόν, στα χρόνια που θα έρθουν τα παιδιά θα γίνουν μεγάλοι και οι μεγάλοι θα γίνουν και μαριονέτες και ψεύτες. Θα κουνούν τα χέρια και τα πόδια τους στους  ρυθμούς μιας απαίσιας μουσικής και θα λένε ψέματα με τη μύτη τους να μεγαλώνει όχι προς τα έξω αλλά προς τα μέσα, εκεί που θα μπορεί να τσιμπά την καρδιά και τα τρυπά το μυαλό.

Ψέματα. Μικρά, μεσαία, μεγάλα, ανάλογα την ελαστικότητα της συνείδησης μας, ανάλογα με τη δύναμη μας να τα αντιμετωπίζουμε στο τέλος της μέρας, όταν βάζουμε το κεφάλι κάτω απ’ το νερό και όλα σκοτεινιάζουν και όλα φωτίζουν.

Οι άντρες έμαθαν τι θέλουν να ακούν οι γυναίκες και τα λένε ασχέτως αν ισχύουν ή όχι. Οι γυναίκες απ’ τη μεριά τους έμαθαν τι θέλουν οι άντρες απ’ αυτές και το πλασάρουν όσο καλύτερα μπορούν είτε αυτό τις αντιπροσωπεύει είτε όχι.  Έτσι, τα ψεύτικα λόγια συναντούν τις ψεύτικες πράξεις και κάνεις δε καταλαβαίνει γιατί στο τέλος αφού την αγαπούσε και εκείνη έκανε τα πάντα γι’ αυτόν, τώρα και οι δυο κυκλώνουν τετράγωνα ολόκληρα για να φτάσουν στο σπίτι τους, μη τυχών και πέσει ο ένας πάνω στον άλλον.

Τα ψέματα είναι ίσως τα μόνα που διατηρούν την τιμιότητα τους σήμερα όσο οξύμωρο και αν είναι αυτό χωρίς να κάνουν διακρίσεις. Είναι εκεί σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, σε όλα τα πολιτικά και οπαδικά φρονήματα. Είναι εκεί σε άντρες και γυναίκες, σε μεγάλους και περισσότερο μεγάλους. « Θα είμαι εδώ για πάντα», « Τρελαίνομαι για βραστά λαχανικά και φυσικά δε με πειράζει να πάρεις πίτσα», «Τα λεφτά υπάρχουν», «Η ομάδα μας άξιζε τη νίκη», ψέματα, ψέματα, ψέματα .. Αν μ’ αγαπάς τώρα γιατί πρέπει να μου υποσχεθείς ότι θα μ’ αγαπάς για πάντα? Αφού μισώ το γυμναστήριο γιατί πάω? Για να κάψω το μπρόκολο και τα ραβιόλια? Αφού δεν υπάρχουν τα ρημάδια τα λεφτά, τι μας τρελαίνεις στην τρέλα μας και αφού η ομάδα σου είναι γεμάτη παλτά γιατί εκτίθεσαι στην κοροϊδία μας?

Τα ψέματα μοιάζουν με πουλιά, απ’ τη στιγμή που θα τα πεις πέταξαν, δε γυρίζουν πίσω και για κάποιον διεστραμμένο λόγο το ένα πάντα, μα πάντα φέρνει το άλλο ενώ εσύ τρέχεις να βγεις από έναν λαβύρινθο που σε ζαλίζει και από την κούραση κουτουλάς στους τοίχους, ματώνεις  και πέφτεις κενός.

Ακόμα και αν γλιτώσεις από τα ψευτοερωτόλογα και μπορέσεις να απελευθερωθείς από πολιτικά και φίλαθλα πάθη ένα είναι σίγουρο. Την ώρα που θα ανοίξεις το νερό και αυτό με δύναμη  σε κολλήσει στα γεμάτα ατμούς πλακάκια, θα ακούσεις την πιο γνώριμη φωνή, να βάζει στόχους και χρόνια μετά να τους αναιρεί γιατί δε μπόρεσε και αυτό είναι ψέμα. Θα ακούσεις την πιο γνώριμη φωνή να μιλά για μια ζωή που οραματίστηκε μέρα, σχεδιάστηκε μέρα και υλοποιήθηκε νύχτα, θα την ακούσεις  να ονειρεύεται έναν άνθρωπο που θα έκανε πολλά αν δε δείλιαζε πάντα για το μεγάλο βήμα φοβούμενος  πάντα το κενό κάτω απ’ το σχοινί και τώρα τι περίεργο (?), βουτά σ’ αυτό απ’ το πιο στέρεο έδαφος. Η πιο γνώριμη φωνή, η δική σου φωνή. 

Τα ψέματα μπαίνουν στη ζωή μας όταν θέλουμε να αποδείξουμε ότι είμαστε κάτι παραπάνω απ’ αυτό που νιώθουμε, όταν δεν μας είμαστε αρκετοί. Έρχονται ακριβώς τη στιγμή που νιώθουμε ότι γυμνοί από στολίδια και γιρλάντες δεν είμαστε ερωτεύσιμοι, δεν είμαστε σεβαστοί. Τα ψέματα φεύγουν όταν τα όνειρα μας μας εκδικούνται και όταν οι αλήθειες πάρουν τη ρεβάνς και μας ξεφτιλίζουν. Το καλύτερο ψέμα δεν είναι καν η χειρότεροι αλήθεια, είναι απλά ο χειρότερος εαυτός μας.

Με αγάπη Xrisa-fi