Ένας ροκάς στο Μέγαρο!

Το γεγονός ότι χρονολογικά η (δισκογραφική) εμφάνιση του Elvis Costello συμπίπτει με το φόρτε της έκρηξης του πανκ, αλλά και το ότι ο (γενικά) επιθετικός χαρακτήρας της μουσικής και της "ποίησής" του ταιριάζει με το κλίμα της εποχής, μας δίνουν το ιστορικό "άλλοθι" να τον τοποθετούμε και να τον κατατάσσουμε στις φυσιογνωμίες εκείνης της περιόδου. Από την άλλη όμως, η μουσική του πολυπραγμοσύνη και ο εκπληκτικός εγκυκλοπαιδισμός του σε συνάρτηση με τη συνεχώς εξελικτική καλλιτεχνική του πορεία μάς υπαγορεύουν να τον θεωρούμε έναν απόλυτο music man της εποχής μας. Αυτός ο μοναδικός καλλιτέχνης, με τη μουσική του, την κιθάρα του και την παρουσία του, θα μας ταξιδέψει "σόλο" στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής στις 26/10.

Ο Declan Aloysius MacManus αποδεικνύεται ένα από τα πλέον σφαιρικά μορφωμένα -σε ό,τι αφορά την ποπ- άτομα της διεθνούς showbiz. Πριν από κάμποσα χρόνια το "Vanity Fair" δημοσίευσε μια σχολιασμένη λίστα του με τα 500 σπουδαιότερα άλμπουμ όλων των εποχών - κι αυτό το τεύχος το κρατάω στο αρχείο μου σαν steady reference! Και στη δική του μουσική, όμως, ο Costello αντλεί άνετα και ασύστολα από την κάντρι, τη ρέγκε, την ποπ της εποχής του σουίνγκ κ.ά., φθάνοντας μέχρι τις παρυφές της κλασικής κι ακόμα πιο πέρα. Αυθεντικός ρόκερ και σόουλμαν με καθαρές τζαζ καταβολές, ο Elvis Costello κινείται στα τέλη των '70s και στις αρχές των '80s υπερβατικά σε σχέση με το πανκ και το new wave, και με το γκρουπ του, τους Attractions, δίνει classics όπως το "This Year's Model" ή το "Get Happy!", το "Almost Blue" ή το "Punch the Clock" - όλα ριζικά διαφορετικά μεταξύ τους αλλά το ίδιο ουσιαστικά για την κοινωνική αισθητική της εποχής…
Από τα μέσα των '80s ο δημιουργικός ορίζοντάς του φάνηκε να διευρύνεται υπέρμετρα. Κρατώντας τη σχέση του με το ροκ σε πολύ καλά επίπεδα μέχρι τα '90s, αποφάσισε να δημοσιοποιήσει την αγάπη του για την κλασική μουσική με το "Juliet Letters" και τη συνεργασία του με το Brodsky Quartet. Σχεδόν κάθε τόσο καταγραφόταν κι ένα άνοιγμά του - είτε με τον κιθαρίστα της τζαζ Bill Frisell, είτε με τον αγαπημένο του συνθέτη Burt Bacharach, είτε με την τραγουδίστρια της όπερας Anne Sophie von Otter. Γενικώς η προσέγγιση του Costello είναι τόσο εκλεκτική, ώστε στέκεται σχεδόν αδύνατον να καταγράψουμε όλες τις αποχρώσεις της σ' αυτό το σημείωμα…
Η σχέση του με την Diana Krall και η τζαζική του εμμονή σε συνδυασμό με την κλασική του επιμονή δεν μπορούν να κρύψουν την ουσιώδη ποιότητά του: αυτή του sophisticated songster, του καθαρού ποπ ποιητή που ήρθε από τα '70s ως τις μέρες μας κινούμενος σε σταθερές διεθνικές φολκ τροχιές, να εντείνει και να εκτείνει την ομορφιά του τραγουδιού όταν είναι γυμνό. Με μια κιθάρα και μια φωνή - και πολλά συναισθήματα. Όπως εδώ…

Γιώργος Χαρωνίτης gcharonitis@athinorama.gr