“Αν ένας άνθρωπος δει οποιαδήποτε από τις εικόνες μου
και νιώσει αρκετή συμπόνια ώστε ίσως να προσφέρει την βοήθεια του την επόμενη
φορά που του δοθεί η ευκαιρία, τότε η εικόνα μετράει”
Μόνο η τέχνη μπορεί να αναθεωρήσει την οπτική μας για το τι είναι άσχημο και τι όμορφο. Ειδικά όταν πρόκειται για προσωπογραφία, ο καλλιτέχνης είναι σε θέση να εξουσιάζει απόλυτα αισθητική και συναίσθημα του θεατή. Εξαιρετικές φωτογραφίες!
Θα σε υπερασπιστώ κι ας είναι το σχόλιο… του εσωτερικού (το αυτό και για την Ελενάρα).
Τι τσιμπάς ρε κοπελιά; Πρώτη φορά κάνεις tres comme il faut σχόλιο; Τι απολογητικές τάσεις είναι αυτές;
Αν δεν έχεις παραστεί σε ατομικές ή ομαδικές συνεδρίες, σίγουρα έχεις διαβάσει, τουλάχιστον, τέσσερις φορές το ''Στο ντιβάνι''. Μην ακούσω για Μπουκάι μόνο…
Μα, τι έπαθα δε ξέρω??? Αν είναι η απειρία, το έχω ξαναπεί. Εδώ θα μάθω!
Μα να μπω στη διαδικασία να αναμοχλεύσω πρόσφατες μνήμες για το αν παίρνει προβάδισμα η αιχμηρότητα στο λόγο μου? Και δεν επείσθη κιόλας, για να με κατηγορήσω. Διαπίστωσα πως όντως έχω ξαναγράψει tres comme il faut σχόλια. Γιατί μπορεί να υπάρχει σοβαρότητα και όχι σοβαροφάνεια, ακόμα και στο χαχαχουϊσμό (μη γκουγκλάρετε, δικό μου). Ξέρεις μάλλον τι φταίει? Είναι που σταμάτησα τις ατομικές συνεδρίες, από τότε που ο ειδικός, τρώγοντάς μου μίση ώρα από το ραντεβού μας λέγοντάς μου προσωπικά του θέματα, είπε: «Ας αφήσουμε τα δικά μου. Αυτά μπορούμε να τα πούμε κάπου έξω, πίνοντας ένα καφέ.»…. Σημειώνω, πλήρωσα κανονικά. Ευελπιστώ πως με τις ομαδικές συνεδρίες εδώ, μαζί σας, θα πάω πολύ πολύ καλύτερα.
Από Yalom μόνο «Όταν έκλαψε ο Νίτσε». Bucay… βαριέμαι. Τώρα για το πόσο καλό κάνουν τα φροϋδικά, θα σου απαντήσω όταν μεγαλώσω κι άλλο. Είμαι πολύ μικρή ακόμη και τέτοιου είδους πορίσματα θέλουν οπωσδήποτε εμπειρία ετών.
Αυτό που αναρωτιέμαι είναι αν ο γέρος κι ο σοφός στα καλτσόπαιδα, είναι το ίδιο πρόσωπο…
Βάζω στόχο της μπλογκούπαρξής μου, να μη απολογηθώ ξανά.
Αφιερώνω:
Κι αν είμαι rock μη με φοβάσαι έγινα κιόλας τριάντα χρονώ νύχτες αγρύπνιας να με θυμάσαι anafranil και triptizol.
Μη με φοβάσαι μη με φοβάσαι νύχτες αγρύπνιας να με θυμάσαι μη με φοβάσαι μη με φοβάσαι κι αν είμαι rock να με θυμάσαι
Μαύρο πουλί τσακισμένο σε τοίχους εγώ είμαι εσύ κι αν είμαι rock τρέμω τους ξένους φοβάμαι τους φίλους καράβι δεμένο σ' έρημο ντοκ.
Που λέτε φίλοι εγώ το βρίσκω νά 'ναι πολύ πολιτικό νά 'μαι πουλί μαύρο σε τοίχους κι όχι καράβι σ' έρημο ντοκ.
Κι αν με ρημάξανε χίλια νυστέρια μ' ένα φτερό τρελό μοναδικό στου Victor Jara πετάω τ' αστέρια μες στ' αεράκι το ξωτικό.
Αμάν!!! Με κατάλαβες… de paw katolou kala... Αν σπουδάζεις περί ψυχολογίας ή ψυχιατρικής, πάρε το πτυχίο σου για να το σκίσεις μαζί μου. Σου μιλάω για πολύ φτηνές καταστάσεις. Επίπεδο… χαμηλότατο. Να σε μπερδέψω λίγο παραπάνω (έτσι μπας και γράψεις καμία διατριβομελέτη, μωρέ).
Ξανά αφιερώνω:
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης «Όσο μπορείς»
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την, στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.
--------- Και κάτι που έχει πει ο Οδυσσέας Ελύτης:
---Την αλήθεια την «φτιάχνει» κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα.---
Μόνο η τέχνη μπορεί να αναθεωρήσει την οπτική μας για το τι είναι άσχημο και τι όμορφο. Ειδικά όταν πρόκειται για προσωπογραφία, ο καλλιτέχνης είναι σε θέση να εξουσιάζει απόλυτα αισθητική και συναίσθημα του θεατή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικές φωτογραφίες!
Ρε παιδιά, σαν ταγιεράκι της μαμάς μου μου φαίνεται αυτό το σχολιο. Μας είχατε συνηθίσει σε αιχμηρότερα τινά Άννα Μαρία μας..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ, ναι λοιπόν! Και ταγεράκι της μαμάς σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν ψάχνεις οπωσδήποτε κάπου να με εντάξεις, σου προτείνω να μη το κάνεις. Είμαι παντού και πουθενά….
Αγαπητέ ανώνυμε, ένα θα σου πω… «Καίγομαι» VS «Νώντας»
Θα σε υπερασπιστώ κι ας είναι το σχόλιο… του εσωτερικού (το αυτό και για την Ελενάρα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι τσιμπάς ρε κοπελιά; Πρώτη φορά κάνεις tres comme il faut σχόλιο;
Τι απολογητικές τάσεις είναι αυτές;
Αν δεν έχεις παραστεί σε ατομικές ή ομαδικές συνεδρίες, σίγουρα έχεις διαβάσει, τουλάχιστον, τέσσερις φορές το ''Στο ντιβάνι''. Μην ακούσω για Μπουκάι μόνο…
Δεν θέλω άλλα τέτοια… θέλω χαράκτήρα!
Ευχαριστώ, ευχαριστώ!!!
ΔιαγραφήΟδήγησέ με, παρακαλώ στα άδυτα μίας ανεξερεύνητης, από μένα τουλάχιστον, αβύσσου.
Άσε που μεγάλωσες την ηλικία σου – στην φαντασία μου πάντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα, τι έπαθα δε ξέρω???
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν είναι η απειρία, το έχω ξαναπεί. Εδώ θα μάθω!
Μα να μπω στη διαδικασία να αναμοχλεύσω πρόσφατες μνήμες για το αν παίρνει προβάδισμα η αιχμηρότητα στο λόγο μου? Και δεν επείσθη κιόλας, για να με κατηγορήσω. Διαπίστωσα πως όντως έχω ξαναγράψει tres comme il faut σχόλια. Γιατί μπορεί να υπάρχει σοβαρότητα και όχι σοβαροφάνεια, ακόμα και στο χαχαχουϊσμό (μη γκουγκλάρετε, δικό μου).
Ξέρεις μάλλον τι φταίει? Είναι που σταμάτησα τις ατομικές συνεδρίες, από τότε που ο ειδικός, τρώγοντάς μου μίση ώρα από το ραντεβού μας λέγοντάς μου προσωπικά του θέματα, είπε: «Ας αφήσουμε τα δικά μου. Αυτά μπορούμε να τα πούμε κάπου έξω, πίνοντας ένα καφέ.»…. Σημειώνω, πλήρωσα κανονικά.
Ευελπιστώ πως με τις ομαδικές συνεδρίες εδώ, μαζί σας, θα πάω πολύ πολύ καλύτερα.
Από Yalom μόνο «Όταν έκλαψε ο Νίτσε». Bucay… βαριέμαι. Τώρα για το πόσο καλό κάνουν τα φροϋδικά, θα σου απαντήσω όταν μεγαλώσω κι άλλο. Είμαι πολύ μικρή ακόμη και τέτοιου είδους πορίσματα θέλουν οπωσδήποτε εμπειρία ετών.
Αυτό που αναρωτιέμαι είναι αν ο γέρος κι ο σοφός στα καλτσόπαιδα, είναι το ίδιο πρόσωπο…
Βάζω στόχο της μπλογκούπαρξής μου, να μη απολογηθώ ξανά.
Αφιερώνω:
Κι αν είμαι rock μη με φοβάσαι
έγινα κιόλας τριάντα χρονώ
νύχτες αγρύπνιας να με θυμάσαι
anafranil και triptizol.
Μη με φοβάσαι μη με φοβάσαι
νύχτες αγρύπνιας να με θυμάσαι
μη με φοβάσαι μη με φοβάσαι
κι αν είμαι rock να με θυμάσαι
Μαύρο πουλί τσακισμένο σε τοίχους
εγώ είμαι εσύ κι αν είμαι rock
τρέμω τους ξένους φοβάμαι τους φίλους
καράβι δεμένο σ' έρημο ντοκ.
Που λέτε φίλοι εγώ το βρίσκω
νά 'ναι πολύ πολιτικό
νά 'μαι πουλί μαύρο σε τοίχους
κι όχι καράβι σ' έρημο ντοκ.
Κι αν με ρημάξανε χίλια νυστέρια
μ' ένα φτερό τρελό μοναδικό
στου Victor Jara πετάω τ' αστέρια
μες στ' αεράκι το ξωτικό.
Apo tagieraki se fthino melo.. den pas kala kopela mou..
ΑπάντησηΔιαγραφή(karavi s' erimo dock... ti piisi..)
Αμάν!!! Με κατάλαβες… de paw katolou kala...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν σπουδάζεις περί ψυχολογίας ή ψυχιατρικής, πάρε το πτυχίο σου για να το σκίσεις μαζί μου.
Σου μιλάω για πολύ φτηνές καταστάσεις. Επίπεδο… χαμηλότατο.
Να σε μπερδέψω λίγο παραπάνω (έτσι μπας και γράψεις καμία διατριβομελέτη, μωρέ).
Ξανά αφιερώνω:
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
«Όσο μπορείς»
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την,
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.
---------
Και κάτι που έχει πει ο Οδυσσέας Ελύτης:
---Την αλήθεια την «φτιάχνει» κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα.---
Hirotera ta kanes..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορώ και ακόμη χειρότερα….
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχε μου εμπιστοσύνη!!!
Έλεος όμως με τα greeklish… Μα γίνεται να γράφεις τη λέξη και μόνο "ποίηση", έτσι: "piisi"?
poiisi;-(
ΑπάντησηΔιαγραφή