Ο δίσκος πάντα γυρίζει ..

By xrisa-fi και Musicholic...

Και να μαστε εδώ! Πρώτη Δεκέμβρη σε μια Ελλάδα που ξέχασε να χειμωνιάσει και που ο Άγιος Βασίλης άρχετε απ’ τη Hawaii και όχι απ’ τη Καισαρεία, φορώντας κόκκινο t-shirt,  σαγιονάρες και έχει ηλιοκαμένη μύτη. Και ενώ όλα στολίζονται αγνοώντας το ξενέρωμα σου και το λεωφορείο σε πηγαίνει απ’ τη σχολή στο σπίτι πίνοντας coca cola με τη φιγούρα του πρησμένου απ’ τα μελομακάρονα γεράκου,  εσύ χαζεύεις απέναντι σου το αγόρι που κάτω απ’ το μανίκι της μπλούζας του αχνοφαίνονται  ζωγραφισμένες νότες .

Νότες μικρές, νότες μεγάλες που χάνονται στο σώμα που καλύπτει η μπλούζα και που αναρωτιέσαι αν κάπου κρύβεται ζωγραφισμένο ένα μεγάφωνο που τις «γεννά».  Και ενώ εσύ συνεχίζεις να τον παρατηρείς βλέποντας τον να χτυπά ρυθμικά το πόδι του, προσπαθείς  να φανταστείς το σκοπό του τραγουδιού που ακούει.. τα μέρη που μπορεί να ταξιδεύει.

Μουσική! Τρεις συλλαβές , επτά γράμματα, χιλιάδες συναισθήματα. Μουσική και συναισθήματα, ένας  ατέρμονος κύκλος που το ένα γεννά το άλλο και τρέφεται απ’ αυτό. Τι είναι αυτό λοιπόν που κρύβει το Mp3 που κλείνεις στη χούφτα σου σα φυλακτό ενώ σκοντάφτεις αφηρημένος πάνω σε περαστικούς που σε κοιτούν περίεργα? Τι είναι αυτό που σε κάνει να κλειδώνεις πόρτες και να ανοίγεις παράθυρα ενώ εσύ ενώνεσαι με το δροσερό πάτωμα και λυτρώνεσαι απ’ όλες τις γκρι φωτογραφίες που τράβηξες κατά τη διάρκεια της μέρας?  

Όταν η μουσική συνάντησε τις στιγμές μας τις έκανε μαγικές, τις έντυσε με ζελατίνη για να διατηρηθούν για πάντα στο χρόνο. Αυτό είναι η μουσική! Μια ζελατίνη που δεν σε αφήνει να ξεχάσεις εκείνη τη στιγμή που μπήκες στο ασανσέρ ευτυχισμένος για τη προαγωγή σου, το καινούργιο σου αυτοκίνητο, τη νίκη της ομάδας σου και ενώ κατέβαινες τους ορόφους, σκέφτηκες ότι κάτι λείπει και η χαρά σου είναι μίση. Και τότε η πόρτα άνοιξε και ακούστηκε εκείνο το τραγούδι που τόσο σε φόβισε μένοντας για λίγο σαστισμένος. Εκείνο το τραγούδι που μιλάει για κάποιον που τα είχε όλα εκτός από εκείνη και που το μόνο που τη θυμίζει πια είναι η κούπα με το καφέ που άφησε βιαστικά φεύγοντας. Είναι εκείνη η στιγμή που μπήκες στο σπίτι μη ξέροντας τι πρέπει να νιώσεις,  δυνάμωσες τη μουσική και έσπασες τη κούπα με δύναμη στο τοίχο βγάζοντας μια κραυγή, γιατί ποτέ εμείς οι άνθρωποι δεν τα έχουμε όλα. Έτσι λοιπόν, μόνος  στο σπίτι μακριά απ’ όλους  άφησες το γλυκόπικρο συναίσθημα στην άκρη και χόρεψες στην υστερία μιας μουσικής που σε εξαντλεί που σε πάει πολύ χαμηλά! Και όταν πια όλα τα ακριβά δείχνουν φθηνά, όταν η τάξη είναι τόσο άτακτη εσύ κάθεσαι σκορπισμένος και ακούς εκείνο το δίσκο που άλλαξε τραγούδι και πονάει τόσο. Ο πόνος του να λες σ’ αγαπώ και να μην υπάρχει κάνεις στο δωμάτιο, σκάβοντας το δέρμα  με τα νύχια σου. Και ο δίσκος γυρίζει, εσύ ζαλίζεσαι και αναρωτιέσαι πως γίνεται αυτή τη στιγμή να σου λείπουν τα χρόνια που δεν είχες τίποτα από όλα αυτά. ..ούτε χρήματα, ούτε ακριβό σπίτι, ούτε ακριβό αμάξι, ούτε  κάποιον να σου ξεριζώνει τη καρδιά. Και τότε θες να ανέβεις ξανά σ’ εκείνη τη σκηνή, να χτυπήσεις με δύναμη τα πιατίνια σου και να χαθείς σ’ ένα τραγούδι που μιλάει για ανθρώπους ελευθέρους, νέους  με πίστη ότι τα θέλουν όλα και  θα τα έχουν.  Και ενώ η μέρα σου ξεκίνησε όσο πετυχημένα αρμόζει σ’ ένα φιλόδοξο άνθρωπο, με στόχους και όνειρα, το βράδυ σε οδηγεί με βήματα αργά και μελαγχολικά που θυμίζουν  κάποιο βαλς..το βαλς των χαμένων ονείρων! Και όταν το πρωί  έρθει και εκείνη βάλει ξανά το κλειδί στη πόρτα  εσύ θα νιώσεις ότι όλα πέρασαν. Θα νιώσεις  ότι τα πάντα χωρίς εκείνη είναι μισά και εκείνη από μόνη της είναι τα πάντα. Και ο δίσκος γυρίζει..  και παίζει ένα τραγούδι για μια αγάπη που ζει και δε χάνεται, για μια Ιουλιέτα και ένα Ρωμαίο που δε πέθαναν αλλά αναστήθηκαν, είναι μαζί και ευτυχισμένοι. Και τότε το μόνο που θες είναι να βγάλεις απ’ το γκαράζ σου τη κόκκινη vespa, να πάρεις εκείνη και να φύγεις προς εκεί που δύει ο ήλιος, εκεί που ο Manu Chao  τραγουδάει  για ανθρώπους που δε ξέχασαν ότι μια μπύρα, ένα τσιγάρο και ένα φιλί είναι ευτυχία. 

Γι’ αυτούς τους ανθρώπους είναι αυτό το άρθρο. Γι’ αυτούς που κάτω απ’ τα καλοσιδερομένα πουκάμισα, τις σφιχτές γραβάτες και τα σατέν φορέματα κρύβουν νότες σαν το αγόρι του λεωφορείου. Γι΄ αυτούς που ακόμα χτυπούν ρυθμικά και ανέμελα το πόδι τους κάτω από μεγάλα γραφεία και ψάχνουν πάντα να ολοκληρώσουν την ευτυχία τους, ξέροντας ότι όλα είναι κύκλος και ότι ο πόνος πάντα γίνεται χαρά. Γι αυτόν που τραγουδά  στη βροχή. ..και ο δίσκος πάντα γυρίζει…