Η φωλιά του κούκου...

«Ζήτω η επανάσταση, ζήτω η ισπανική Φάλαγγα. Κάτω το Κεφάλαιο, ζήτω το συντεχνιακό κράτος. Δεν θέλουμε ηλίθιους βασιλιάδες που δεν ξέρουν να κυβερνούν, γιατί θέλουμε να εγκαθιδρύσουμε το συντεχνιακό κράτος. Ζήτω η επανάσταση, ζήτω η ισπανική Φάλαγγα. Κάτω το Κεφάλαιο, ζήτω το συντεχνιακό κράτος. Με την Φάλαγγα του Χοσέ Αντώνιο, με αυτή θα θριαμβεύσουμε και θα εγκαθιδρύσουμε το συντεχνιακό κράτος».  (εμβατήριο της ισπανικής Φάλαγγας).


Το συντεχνιακό κράτος ήταν ένα εφεύρημα των φασιστών, οι οποίοι καταργούσαν την πάλη των τάξεων στο ανώτερο επίπεδο του κράτους. Το κράτος, λοιπόν, αναλάμβανε να θεμελιώσει και να υπερασπιστεί  τα επαγγελματικά δικαιώματα οργανωμένων ομάδων, των συντεχνιών. Στην Ελλάδα εφαρμόσαμε μεταπολεμικά το συντεχνιακό κράτος, παρά το γεγονός ότι οι δυνάμεις του άξονα ηττήθηκαν με το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τη λειτουργία του ιδιόρρυθμου αυτού  μοντέλου ανάπτυξης την ανέλαβαν τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα εξουσίας.

Οι φασίστες πίστευαν ότι οι κεφαλαιοκράτες δεν είχαν θέση στην κοινωνία τους και έτσι τους είχαν αποκηρύξει. Το ίδιο, φυσικά, συνέβη με οτιδήποτε φιλελεύθερο. Για επιχειρηματικότητα να μην γίνεται συζήτηση. Αστεία πράγματα, οπισθοδρομικά...

Στην Ελλάδα το Κεφάλαιο είχε δύο επιλογές: Η να υπηρετεί πιστά το δικομματικό πολιτικό σύστημα με γενναίες χρηματοδοτήσεις ή να μεταναστεύσει. Στην πορεία υπήρξαν κι άλλοι σφετεριστές του ιδιωτικού κεφαλαίου, όπως οι δημόσιες υπηρεσίες και τοπικοί πολιτικοί άρχοντες. Αλλά αυτό συνέβη μόνο στα τελευταία στάδια της πτώσης...

Ποια θα μπορούσε να είναι η λύση; Να εφαρμόσουμε, επιτέλους, και κάποιες φιλελεύθερες αξίες. Πράγμα δύσκολο, καθώς η εξουσία έχει φροντίσει να συκοφαντήσει  οτιδήποτε δεν έχει σχέση με το συντεχνιακό κράτος, χαρακτηρίζοντάς το «νεοφιλελεύθερο». Έτσι, στην Ελλάδα και μόνο στην Ελλάδα βαπτίστηκε «νεοφιλελεύθερο» μέτρο η λήξη και νέων φορομπηχτικών μέτρων και με αντικειμενικό στόχο την διατήρηση του σπάταλου κράτους!
Η λύση είναι να σπάσουμε τα δεσμά με το παρελθόν. Μία για πάντα. Να διαρρήξουμε τις σχέσεις με το ύποπτο παρελθόν μας, να αλλάξουμε νοοτροπία. Το αντέχουμε; Δύσκολο να δώσει κανείς απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα. Πολύ φοβόμαστε ότι είναι πιο εύκολο για μία κοινωνία σαν την ελληνική να κυλήσει προς λύσεις ανάλογες με εκείνες που επέλεξαν και οι πρόγονοί μας στη διάρκεια του μεσοπολέμου. Ανθρώπινα δικαιώματα; Αστεία πράγματα. Αυτά δεν τρώγονται. Στην φωλιά του κούκου, όμως, μπορεί κανείς να βρει τροφή. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες και ξεπερνιούνται. Αρκεί να υπάρχει ένα κράτος προστάτης. Ένα κράτος δυνάστης; Εξαρτάται από ποια οπτική το βλέπει κανείς το θέμα...

Θανάσης Μαυρίδης

http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1228245

Πηγή:www.capital.gr