Οι συνιστώσες της κατάληψης

Πώς αποφασίστηκε ξανά η κατάληψη του Παντείου; Πώς φτάσαμε στον ιστορικό συμβιβασμό ΠΑΣΠ και Αριστεράς; Μια βουτιά στον ιδεολογικό λαβύρινθο των φοιτητικών παρατάξεων στον καιρό της Διαμαντοπούλου.«Κατεβάσαμε πλαίσιο ως ΕΑΑΚ το οποίο το στήριξε και η ΑΡΕΝ. Η ΠΑΣΠ κατέβασε άλλο πλαίσιο ζητώντας επίσης κατάληψη. Το ΜΑΣ δεν ζητούσε κατειλημμένη σχολή αλλά κατάληψη της πρυτανείας, των διοικητικών υπηρεσιών του Ιδρύματος κλπ. Τελικά, πήραμε 188 ψήφους εμείς, 117 η ΠΑΣΠ και 107 το ΜΑΣ. Υπολογίζουμε βέβαια ότι στη συνέλευση ήρθαν περισσότερα από 500 άτομα».  ΕΑΑΚ είναι η Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση, ΑΡΕΝ η Αριστερή Ενότητα, και ΜΑΣ το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών.
Το μεσημέρι της Τετάρτης 7 Σεπτεμβρίου, στο προαύλιο του Παντείου Πανεπιστημίου και καθισμένη σε ένα παγκάκι ανάμεσα στους συνονόματους και ομοϊδεάτες (μέλη της ΕΑΑΚ και οι δυο τους) Αγγελίνα και Αγγελο, άκουγα το χρονικό της εφετινής κατάληψης: πώς δηλαδή στις 29 Αυγούστου, στην πρώτη γενική συνέλευση των φοιτητών του Παντείου, υπερψηφίστηκε η πρόταση να κλείσει το Πανεπιστήμιο ως ένδειξη διαμαρτυρίας (ως «μορφή πάλης» που θα έλεγαν και κάποιοι «παραταξιακοί» φοιτητές) εναντίον του νέου νόμου-πλαισίου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Στις 13 Σεπτεμβρίου, την ημέρα που οι φοιτητές συγκεντρώθηκαν για τρίτη φορά για να αποφασίσουν αν το ακαδημαϊκό ίδρυμα της Λεωφόρου Συγγρού θα σηκώσει τα ρολά του ή όχι, το πολυπόθητο, αλλά ως τότε αδύνατο, κοινό πολιτικό περιεχόμενο είχε επιτέλους βρεθεί

Συνοπτικά, όσοι παρευρέθηκαν τότε στην πρώτη πανελλαδικά γενική συνέλευση της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σε τρεις «προτάσεις»: να κλείσει το Πανεπιστήμιο (ΕΑΑΚ) ή να κλείσει το Πανεπιστήμιο (ΠΑΣΠ) ή να καταληφθούν απλώς κάποιοι συγκεκριμένοι χώροι (ΜΑΣ). Συνεπώς, ακόμη και όσοι συμφωνούσαν ότι η κατάληψη και η παύση της λειτουργίας του Πανεπιστημίου πρέπει να είναι η φοιτητική απάντηση στην Αννα Διαμαντοπούλου έπρεπε να διαλέξουν «στρατόπεδο». Γιατί; «Δεν θα μπορούσαμε να κατεβάσουμε κοινό πλαίσιο με την ΠΑΣΠ διότι υπάρχουν διαφορές. Για εμάς, σημασία έχει το πολιτικό περιεχόμενο του πλαισίου το οποίο καλούμε τον κόσμο να στηρίξει. Η κατάληψη είναι μια μορφή πάλης αλλά από μόνη της, χωρίς το αντίστοιχο πολιτικό περιεχόμενο ώστε να ανατρέψει συνολικά το νομοσχέδιο, είναι κενό γράμμα» μου εξηγούσαν, λοιπόν, περίπου μια εβδομάδα αργότερα, ο Αγγελος και η Αγγελίνα προσθέτοντας μάλιστα: «Η ΠΑΣΠ ουσιαστικά αντιδρά σε μια πτυχή του νόμου, σε αυτή που πετά έξω από το συμβούλιο διοίκησης τους φοιτητές – ακριβώς επειδή μέσα από αυτά τα όργανα κατάφερνε να αναπαράγεται όλα αυτά τα χρόνια. Εμείς διαφωνούμε όμως με όλες τις πτυχές του νομοσχεδίου. Και δεν μπορούμε να συμμαχήσουμε με την κυβερνητική παράταξη».
Και όμως. Στις 13 Σεπτεμβρίου, την ημέρα που οι φοιτητές συγκεντρώθηκαν για τρίτη φορά για να αποφασίσουν αν το ακαδημαϊκό ίδρυμα της Λεωφόρου Συγγρού θα σηκώσει τα ρολά του ή όχι, το πολυπόθητο, αλλά ως τότε αδύνατο, κοινό πολιτικό περιεχόμενο είχε επιτέλους βρεθεί: «Σήμερα, για πρώτη φορά κατέβασαν ενιαίο πλαίσιο η ΠΑΣΠ με τις ΑΡΕΝ - ΕΑΑΚ, το οποίο πήρε 200 και κάτι ψήφους, ενώ το ΜΑΣ ήρθε δεύτερο με 119» έλεγε το μήνυμα που διάβαζα στο Facebook. Και κάπως έτσι έμεινα να σκέφτομαι ότι τελικά έξι μέρες αρκούν για να πάψει η ΠΑΣΠ να είναι η «κυβερνητική παράταξη» που τα αριστερά σχήματα (λογικά) αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι. Πως ο κοινός «εχθρός» πρέπει να είναι πελώριος (;) ώστε να καταφέρει μια ομάδα ανθρώπων που ονειρεύονται ένα «ριζοσπαστικό Πανεπιστήμιο το οποίο δεν θα λειτουργεί με τους νόμους της αγοράς» να πιαστεί χέρι χέρι με μια άλλη ομάδα ανθρώπων, την απλώς απογοητευμένη από «τον Γιώργο που τους άδειασε». Και κυρίως πως οι 80 άνθρωποι, που όπως έμαθα αργότερα υπερψήφισαν εκείνη την ημέρα μια νέα πρωτοβουλία, τους «Ανεξάρτητους Φοιτητές για Ανοιχτό Πανεπιστήμιο», δεν είναι – για αρχή – και λίγοι. Αυτό το υποπτεύονται ίσως και οι συνιστώσες της κατάληψης…

http://www.tovima.gr/vimagazino/24x7/article/?aid=420033&h1=true