Γνωστοί - Άγνωστοι

by xrisa-fi

Η  πρώτη βροχή του χειμώνα σε βρίσκει  ακριβώς εκεί που σε άφησε η τελευταία βροχή της άνοιξης, με λάθος ρούχα, λάθος παπούτσια και φυσικά χωρίς ομπρέλα. Σε βρίσκει να τρέχεις να προλάβεις το λεωφορείο ενώ πέφτεις σε  όλες τις λακκούβες με νερό που θες να αποφύγεις, στραγγίζοντας τη φούστα σου και τινάζοντας τα σανδάλια σου και ενώ βρίζεις κοιτάς ψηλά και ενώ κλαις γελάς. Η πρώτη βροχή του χειμώνα που έρχεται, σε βρίσκει κάτω από ένα κιόσκι με την καρδία σου να φτερουγίζει σαν να τη βλέπεις για πρώτη φορά, σαν να την ερωτεύεσαι για πάντα. Η πρώτη βροχή του χειμώνα θυμίζει όλους τους ανθρώπους που ήρθαν και έφυγαν απ’ τη ζωή σου και κάνεις ποτέ δε θέλησε να ανοίξει την ομπρέλα.

Ένα scrabble ζωής, ένα ταμπλό γεμάτο με ονόματα φίλων, εραστών, ανθρώπων που αγαπήσαμε και ξεχάσαμε, ανθρώπων που μισήσαμε και θα θέλαμε να αγαπάμε. Ανθρώπων που θα δίναμε και θα παίρναμε πίσω την ευκαιρία που δε δώσαμε την ευκαιρία που δεν άξιζε. Και αν αναρωτιόμαστε τι άξιζε απ’ το κάθε όνομα που σχηματίστηκε, αυτό θα κριθεί στο χειροκρότημα, στο κατά πόσο άξιζε να βιντεοσκοπήσεις την παράσταση ώστε να μπορείς να τη δεις χρόνια μετά και να νοσταλγήσεις το  τότε που ήσουν πάνω στη σκηνή.

Όλα στη ζωή μας είναι πάθος και το πάθος δίνει αξία στη στιγμή σου, δίνει τη χαρά να μη σβήσεις απλά να προχωρήσεις. Έτσι λοιπόν κάνεις δε ξέρει τι θα αξίζει στο τέλος και αυτό ίσως κάνει το παιχνίδι της ζωής σου μαγικό.

Οι άνθρωποι συναντιούνται για να περάσουν ευτυχισμένες στιγμές μαζί, για να δώσουν λύσεις σε φανερά ή κρυφά αδιέξοδα της ψυχής τους.  Συναντιούνται για να ξαπλώσουν μαζί στον καναπέ και αγκαλιά να τσακωθούν για την ταινία που θέλει να δει εκείνη και τον τελικό φόρμουλας που δε γίνεται να χάσει ο άλλος, για να καταλήξουν στο τέλος να φιλιούνται στο πάτωμα. Οι άνθρωποι συναντιούνται για να μπορούν ο ένας να δει στην καρδιά του άλλου και να γιατρέψουν τις πληγές, για να μπορούν να  περπατούν μαζί χωρίς να τους νοιάζει ο προορισμός.

Τι γίνεται όμως όταν οι γνωστοί γίνουν άγνωστοι και ξαφνικά βρεθείς απέναντι από κάποιον που έζησες πολύ ή και λίγο δίπλα του και τώρα είναι σαν να μην τον γνώρισες ποτέ? Τι γίνεται όταν ο άνθρωπος της καλημέρας και της καληνύχτας σου γίνεται ο άνθρωπος που καμία δικαιοδοσία δεν έχεις επάνω του, καμία προσδοκία, καμία υποχρέωση?

Αν οι άνθρωποι φεύγουν όσο εύκολα έρχονται  στη ζωή μας τότε τους οφείλουμε ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά λησμονιάς. Η αμηχανία της στιγμής μοιάζει με τη ξαφνική βροχή που ήρθε για να σου θυμίσει ότι ο χειμώνας είναι κοντά, ότι οι άνθρωποι προσπερνιούνται αλλά δεν πρέπει να ξεχνιούνται, ήρθε για να σου θυμίσει ότι έφτασε η ώρα της κρίσης, η ώρα για το χειροκρότημα. Αν οι στιγμές που άφησες στο χρόνο δεν αρκούν για να χαρίσουν ένα χαμόγελο τότε μάλλον πρέπει να αρχίσεις να ψάχνεις για την ομπρέλα σου γιατί το χειροκρότημα μοιάζει με βροντή και η μπόρα μπορεί να σε παρασύρει.

Για όλα εκείνα τα ονόματα που χαράχτηκαν στο  scrabble της ζωής μας να είναι αυτό το άρθρο, για όλους τους ανθρώπους που μπόρεσαν και κράτησαν ζωντανές τις στιγμές για τις οποίες αντάμωσαν ο ένας τον άλλον στον κύκλο της ζωής και γέλασαν παρέα για τα άσχημα που πέρασαν και κανείς δεν είναι τόσο αδύναμος πια για να τα θυμάται, για όλους εκείνους που χαρίζουν χαμόγελα και αγκαλιές στη βροχή γιατί δε φοβούνται  τις αναμνήσεις, γιατί ξέρουν οτι όλα στο τέλος είναι καλά και αν δεν είναι, τότε δεν είναι το τέλος ..