H Γωνιά του Προέδρου

Share

Η καλή μας εβδομάδα βόσκει κάτω από τη λιακάδα

Όταν κάποια στιγμή ο άνθρωπος μεγαλώνει αρχίζει και κάνει κάποια πράγματα τα οποία είναι παράξενα και σίγουρα θα τα έκραζε αν παρατηρούσε τον εαυτό του μέσα από μια γυάλινη σφαίρα στην πρώιμη νιότη.

Κάπως έτσι ένοιωσα πριν από λίγες ώρες όταν συνειδητοποίησα ότι συμπλήρωνα μεροκάματο διαβάζοντας για μισή συνεχόμενη ώρα περιοδικό ψευτογκλαμουρέ για κάτι νεόπλουτους τύπους που μαζεύτηκαν για να εγκαινιάσουν τη νέα συλλογή τάπερ της κυρίας Αϊντονοχουαγιαροπουλου και έπρεπε ο δυστυχής φωτογράφος να αποθανατίσει τις όμοιες φίλες της να δοκιμάζουν πατέ από το ένα τάπερ, σούσι που ήταν φυλαγμένο στο άλλο και φρούτα του δάσους που ήταν στο τρίτο.

Παράλληλα η μυσταγωγία που αποτυπωνόταν στο eyeliner βλέμμα των κυριών αποτύπωνε το μεγαλείο μίας κοινωνικής εξέλιξης που το μπριάμ έγινε μέσο απαρτχάιντ για τους πρώην ομοίους τους.

Αυτού του επιπέδου λοιπόν το κατά τα άλλα ευχάριστο έντυπο κοσμούσε τα χέρια μου. Το δανείστηκα από μία κοπελιά ακόμα πιο ευχάριστη η οποία κοιμότανε με σκοπό να καλύψει τα κενά του εγώ μου που ταξίδευε βαριεστημένος. Θα ήθελα πολύ να γράψω το όνομα του περιοδικού αλλά δε θα το κάνω γιατί θα ήταν σαν να καταδικάζω μία συνήθεια μου. Το αυτομαστίγωμα άλλωστε το εξάντλησα από τη στιγμή που το έπιασα στα χέρια μου.     

Όση ώρα το ξεφύλλιζα και κατά περίσταση το μελετούσα μου έρχονταν διάφορες σκηνές στο μυαλό μου από το πρόσφατο τρίημερο. Μου ερχόταν ο αναιδής ιδιοκτήτης καντίνας που μου χρέωσε ένα τυποποιημένο χυμό μήλου 3.65 και στην προσπάθεια μου να ζητήσω απόδειξη με έσωσε το αλουμινόχαρτο που φυλάττει το στόμιο του μπουκαλιού. Μετά μου ήρθε στο νου η προσφυγή στα φώτα ομίχλης για να γλιτώσω το έρεβος διοξειδίου που με ανάγκασε ο μπροστινός βοθρατζής αλλά και η υπέροχη μεταστροφή των υπαλλήλων στα διόδια που από τότε που τους κράξανε επειδή θυμίζανε Διοικητικό Συμβούλιο τοπικής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου που τσακωνόταν, έχουν γίνει χαλί να τους πατήσεις. Ομολογώ ότι κάποια στιγμή φοβήθηκα μην έβγαινε από το κουβούκλιο και με ράντιζε με αγιασμό.

Ναι, λοιπόν, αγαπητοί μου, όπως καταλάβατε είχα την λαμπρή ευκαιρία της εξόδου από το κλεινόν άστυ το Σαββατοκύριακο.

Αποφορτίστηκα λίγο από τα άγχη και τις σκοτούρες και μπήκα σε ένα τριπάκι διακοπής. Καλά ήταν ομολογώ. Αλλά δεν είστε οι πρώτοι που το μαθαίνετε. Η φέρελπις δικολάβος που εύχομαι να μελετάει αυτές τις γραμμές για να καταλάβει ότι στις kaltses δεν κάνουμε καλαμπούρια ήδη ενημερώθηκε με δελτία τύπου για τις εκδρομές μου και τις σχολίασε με τρόπο επίφοβο για τη διατήρηση της ψυχικής μου ισορροπίας. Αλλά για να έχω τα νώτα μου καλυμμένα την άφησα να φάει με την ησυχία της.

Τώρα θα ήθελα να σας πω και άλλες λεπτομέρειες αλλά πιστεύω ότι η ζέστη με υπερνικά. Λεπτομέρειες μικρές και μεγάλες που δεν έχουν να σημάνουν κάτι για εσάς αλλά μπορεί να σας κινητοποιούσουν να βρείτε ομοιότητες από τις εικόνες σας.

Γιατί εν τέλει αυτά που μας εκνευρίζουν και βλαστημάμε αυτά θυμόμαστε να αγαπάμε.

Ίσως για αυτό δε θέλω να καταδώσω εκείνο το περιοδικό…

Σας χαιρετώ μέχρι την Τετάρτη,

με τιμή Ο Πρόεδρος